Laurien Bleeker Persoonlijk 22 aug 2022, 08:58

Leestijd: 4 minuten

Mirte: ‘Mijn dochter liep weg in een vreemde stad, ik ben nog nooit zo bang geweest’

Toen Mirte met haar gezin op vakantie was in Spanje, liep haar dochter weg. Ze is nog nooit zo bang geweest. “Bij elke sirene (we zaten midden in de stad) dacht ik: dit was het dan, ze is onder een auto terecht gekomen.”

“We keken zo uit naar onze vakantie. Na twee jaar niet weg te zijn geweest, gingen we weer. Met het hele gezin drie weken naar Spanje. Op naar heel veel tapas, sangria, zwemmen, strand, zon en leuke stadjes bezoeken. We zijn met z’n vieren: mijn man en ik en onze dochter (6) en zoon (4).

De kinderen hebben nu beiden een leeftijd dat op vakantie gaan net wat makkelijker is. Ze zijn zelfstandig, kunnen langere stukken lopen en vinden stadjes bezoeken zelfs leuk. Wel met een ijswinkel als doel, maar dat hoort er een beetje bij. We keken dus echt uit naar deze vakantie. Helaas liep dat even anders…

We waren in de omgeving van Barcelona en de eerste dagen brachten we door op strandjes. Van zandkastelen bouwen tot zwemmen en zelfs rustig een boek lezen op een strandbedje: alles deden we. De kinderen hadden plezier en waren ook met elkaar heel leuk aan het spelen. En wij konden dus ook af en toe even een rustmoment pakken. Al snel kwamen we in het Spaanse ritme van laat eten en laat naar bed gaan terecht. Het leek de kinderen niet zo veel te doen.

Mijn dochter werd boos en liep opeens weg, richting een drukke weg

Wel zag ik op de zevende dag dat de vermoeidheid toe sloeg bij onze dochter. Ze was kribbig ‘s morgens en had nergens zin in. Zo wilde ze niet de auto in om ergens naar toe te gaan. Wij wilden graag naar Barcelona en bleven toch een beetje aandringen bij haar. In de middag besloten we te gaan, we hadden haar wat lekkers beloofd bij aankomst. Helaas bleken veel winkels en restaurants, waaronder een paar ijswinkels, dicht te zijn de dag. Hadden we niet goed uitgezocht van tevoren, niet handig. Onze dochter raakte daardoor gepikeerd en wij eigenlijk ook wel. De spanning was voelbaar.

Toen we eenmaal een ijssalon hadden gevonden, koos iedereen een schepijsje uit. Ze mochten in de vakantie elke keer zelf kiezen wat ze wilden en hoeveel bolletjes. Mijn dochter zat heerlijk te genieten van haar drie bolletjes toen onze zoon met vier bolletjes aan kwam. Ja… dat viel verkeerd bij haar. Ze wilde ook vier bolletjes. We zeiden dat ze eerst deze bolletjes maar eens op moest eten (want meestal liet ze wel iets staan) en dat we daarna zouden kijken of er nog eentje bij paste. Toen werd ze toch boos… En opeens rende ze weg. Weg van het drukke terras waar we op zaten, richting de net zo drukke weg vol verkeer.

Mijn man en ik sprongen op, we keken elkaar aan en hij rende achter haar aan. Ik bleef bij mijn zoontje, doodongerust. Mijn man verdween uit het zicht en was na een paar minuten nog niet terug. Zijn telefoon zat in mijn tas, dus we konden elkaar niet bereiken. Ik voelde me zo machteloos. Mijn dochter liep weg en ik wilde iets doen, maar kon niks. Want als ik weg zou gaan van het terras, kon mijn man ons niet terug vinden. Als ik bleef zitten, had ik het gevoel niets te doen.

Vijftien ellenlange minuten die uren leken

Een kwartier lang zat ik daar met mijn zoontje. Beiden bang en ongerust. Die vijftien minuten leken een paar uur. De tijd tikte voorbij en hoe langer we daar zaten, hoe banger ik werd. Bij elke sirene (we zaten midden in de stad) dacht ik: dit was het dan, ze is onder een auto terecht gekomen. Ik probeerde afleiding te zoeken bij mijn zoontje, maar dat ging natuurlijk niet. Hij was net zo ongerust en bleef maar vragen waar zijn zusje was.

Bijna huilend zat ik op het terras en toen zag ik in de verte de blonde haren van mijn dochter. Met mijn man ernaast. Pffff, wat een opluchting was dat zeg. Natuurlijk begonnen de tranen meteen flink te stromen en heb ik mijn dochter heel hard geknuffeld toen ze weer naast me stond. Ze bleek zich verstopt te hebben in een zijstraatje, daar zat ze huilend op de grond. Mijn man vond haar vrij snel, maar kon toen de weg niet meer terug vinden haha. Nu lach ik erom, toen natuurlijk absoluut niet. Het waren de langste en bangste minuten van mijn leven.

We hebben nog een hele tijd op datzelfde terras gezeten en geknuffeld en gepraat. Onze dochter was zelf ook heel erg geschrokken toen ze ons echt niet meer zag en we denken (en hopen) dat ze dit niet snel nog eens zal doen. En wij zullen niet meer snel met oververmoeide kinderen op pad gaan, dan maar een dagje wachten.”

Hoe kan je als gezin wat meer ontspannen? Ook straks na de vakantie?