Wilma Groothuis Persoonlijk 20 sep 2023, 13:06

Leestijd: 6 minuten

Mirjam (37) verloor haar zoon na 17 weken zwangerschap: ‘Ik brak toen ik hem zag, hij was al helemaal af’

Tijdens een zwangerschap kan er altijd iets misgaan, ook na de eerste spannende weken. Mirjam (37) weet daar alles van, haar zoon overleed in week 17 van haar zwangerschap. “Het moment dat we hem moesten toedekken, was echt een breekmoment voor iedereen.”

“De zwangerschap verliep heel goed. Alle echo’s en onderzoeken waren goed en ik voelde onze zoon vaak druk bewegen. Op dinsdag 6 juni hadden we een echo, waar opnieuw werd verteld dat alles er goed uitzag.

Tot dat het van de ene op de andere dag in mijn buik heel stil voelde. Ik vond dat gek, omdat hij normaal zo beweeglijk was, dus gingen we langs bij de verloskundige. Daar werd een echo gemaakt en ik zag het gelijk: er was geen springende baby meer te zien, hij lag ondersteboven naar beneden gericht. Er was geen hartslag meer, hij was overleden.

Ongeloof

Wat er toen door mij heen ging, was vooral ongeloof. Het voelde zo onwerkelijk. Een paar dagen daarvoor hadden we nog zo’n goede echo gehad, daar was niets te zien dat niet goed was. Ik was al best onzeker tijdens mijn zwangerschap, omdat ik al eens een miskraam had gehad. Die eerste miskraam was echter met 9 weken, dus nu verwachtte ik het eigenlijk niet meer.

Het was dus echt een schok, je zakt gewoon door de grond, het is eigenlijk niet te beschrijven. Je gaat kapot, je weet niet waar je het zoeken moet. Ik vroeg me af wat er fout was gegaan. Mijn vriend Jasper en ik hadden zoveel vragen, we voelden ons allebei schuldig, vroegen ons af of we iets fout hadden gedaan?

Nog steeds weten we de oorzaak van het overlijden niet. Omdat alle echo’s en onderzoeken goed waren, kunnen ze eigenlijk niets meer onderzoeken. We hadden dus gewoon domme pech. Je wilt zo graag een antwoord, maar dat krijg je niet. Daar moet je mee om leren gaan en dat is verschrikkelijk lastig.

Natuurlijke bevalling

Ik moest op een natuurlijke manier bevallen van onze zoon. Dat was echt bizar. Het is allemaal al heftig genoeg en dan krijg je dat lichamelijke stuk er ook nog bij. We mochten zelf de keuze maken wanneer ik ging bevallen, daar hadden we ook een heel dubbel gevoel bij. Het liefste deed ik het zo snel mogelijk, maar aan de andere kant was het ook fijn om hem nog even bij me te hebben. We besloten toen om het toch maar zo snel mogelijk te doen, twee dagen later zou ik bevallen. Aan de ene kant had ik door die twee dagen tijd om het enigszins te verwerken, maar aan de andere kant ging ik er ook juist tegenop zien.

Ook moesten we het onze kinderen nog vertellen. We hebben vier kinderen, de oudste is 13 en de jongste is 4. Hoe moet je nu aan kinderen vertellen dat je wel gaat bevallen, maar dat hun broertje niet thuiskomt? Dat is hartstikke lastig. Er gingen allerlei gedachten door mij heen: Hoe ziet hij er straks uit? Wil ik hem wel vasthouden? Jasper zei: ‘Ik ga hem niet vasthouden, dat vind ik doodeng.’

Toen tijdens de bevalling onze zoon eruit kwam, pakte ik hem gelijk op. Dat is toch dat moederinstinct, ik wilde hem meteen vastpakken. Toen ik hem daarna bekeek, brak ik helemaal. Hij was al helemaal af, alles zat erop. Ik zag gelijk dat hij op zijn vader leek. Hij was al echt een mens, hij moest alleen nog maar groeien. We hadden hem ook al een naam gegeven, Nivaldo. Het was enorm pijnlijk, maar het maakte me ook wel weer trots, je bent wel ouders geworden van een kindje. Dat maakt het lastig, want je bent verdrietig, maar ook wel weer blij.

Cremeren

De dag dat we naar huis moesten, hadden we drie keuzes: we konden Nivaldo achterlaten in het ziekenhuis voor onderzoek, we konden hem door het ziekenhuis laten cremeren of we konden hem meenemen en zelf laten cremeren of begraven. We besloten om voor het laatste te kiezen en hem zelf te laten cremeren. We kregen Nivaldo in een bak water mee en die moesten we meerdere keren verversen, zodat hij rozig bleef en niet zwart verkleurde.

We waren blij met onze keuze, want zo is Nivaldo toch nog thuis geweest. Hij hoort bij ons en zo konden we voelen hoe dat was. We hebben hem ook bewust aan onze kinderen laten zien. We mochten hem een week in huis houden, maar dat konden we niet. Hoe langer hij bij ons was, hoe moeilijker het werd, want we gingen ons aan hem hechten. Dus hebben we hem na twee dagen laten cremeren.

Afscheidsfotografie

De crematie was heel verdrietig, maar ook heel mooi. Dat afscheid is heel lastig, vooral het moment dat we hem moesten toedekken, dat was echt een breekmoment voor iedereen.

We hadden een afscheidsfotograaf, Lucie, bij de crematie. Lucie was er ook al in het ziekenhuis bij, want ik had gelezen over de stichting waar zij voor werkte, Stichting Still, en dat sprak mij heel erg aan. In het ziekenhuis heeft ze foto’s gemaakt en ze vroeg of we het fijn vonden om ook foto’s van het afscheid te hebben. Dat wilden we wel. Die dag maakte ze eerst foto’s bij ons thuis, met onze kinderen samen en later ook in het crematorium.

Na de crematie kwamen we thuis en ik had zoveel verdriet, maar onze andere kinderen liepen natuurlijk ook gewoon nog rond. Zij hadden hun eigen verdriet, maar ze wisten nog niet goed hoe je met dat verdriet om moet gaan. Ze waren ook boos, wat ik eigenlijk niet kon hebben op zo’n dag, maar je moet het toch in het gareel houden. Dat is moeilijk, want zo kwam ik niet aan mijn eigen verdriet toe.

Verdriet verwerken

Iedereen verwerkte het verdriet op zijn eigen manier, die eerste twee weken was het dan ook echt zoeken. Mijn vriend trok zich terug, terwijl ik hem juist probeerde te claimen. Ik wilde hem niet ook nog kwijtraken, ik wilde hem alleen maar vasthouden. Nivaldo leek op zijn vader, dus als Jasper wegliep, dacht ik: daar gaat hij weer.

We hebben gelukkig wel hulp van de verloskundige gekregen en we hebben er na een tijdje juist goed over kunnen praten. We besproken wat we van elkaar nodig hadden en wat we van elkaar verwachtten. Uiteindelijk heeft het ons alleen maar sterker gemaakt.

Dankbaar en trots

Ouders die ook in zo’n situatie zitten, willen we aanraden om afscheidsfoto’s te laten maken. Hoe moeilijk dat ook is, want je laat wel een ander toe in jouw privésetting. Maar we zijn nog steeds enorm dankbaar en trots als we de foto’s zien. We hebben een gelegenheid om even terug te kijken naar dat wat is geweest, maar nog wel bij ons hoort. Het is een mooie herinnering.

En verder is mijn advies om te blijven praten met elkaar. Geef aan wat je van elkaar nodig hebt, want anders kun je elkaar kwijtraken. Je hebt als partners allebei je eigen rouwproces, dat is logisch, maar maak duidelijk wat je van elkaar verwacht en respecteer dat. Anders wordt dat gat alleen maar groter. En wees open over je verlies, steek het niet onder stoelen of banken. Voel je niet schuldig, je kan er gewoon niks aan doen. Het gebeurt vaker, je bent niet de enige.”

Samantha’s dochtertje overleed aan meningokokken B: ‘Het schuldgevoel zal altijd blijven’