Valéry de Voijs Persoonlijk 13 sep 2024, 11:02

Leestijd: 3 minuten

Maud heeft een angststoornis: ‘Mijn zoon (7) heeft nog nooit een verjaardagsfeestje gehad’

Alleenstaande moeder Maud (35) kampt al jaren met een sociale angststoornis. Sociale aangelegenheden zijn lastig voor haar en het is moeilijk om vrienden te maken. Deze social anxiety heeft niet alleen veel effect op haar eigen leven; het begint ook een impact te hebben op het leven van haar zoon.

“Natuurlijk wil ik dat mijn zoon een fijne kindertijd heeft. Maar ik krijg al buikpijn bij het idee dat ik de deur uit moet en andere kinderen of moeders moet benaderen.

Een sociale angststoornis

Al zo lang als ik me kan herinneren, heb ik last van deze angststoornis. Ik heb nooit veel vrienden gehad en ben altijd op mezelf. Mijn ouders hebben zelfs wel eens gedacht dat ik een vorm van autisme zou hebben, maar dat is nooit vastgesteld. Wel heb ik veel tijd bij verschillende psychologen doorgebracht. Tijdens deze sessies werd vastgesteld dat ik een sociale angststoornis heb.

Dit heeft mijn wereld heel klein gehouden. Vlak na de geboorte van mijn zoon is mijn relatie stukgelopen. Mijn toenmalige partner kon niet meer omgaan met mijn angststoornis en heeft ons verlaten. Hij maakte snel duidelijk dat hij geen rol wilde spelen in het leven van mijn zoon, wat de situatie nog moeilijker maakte. Ik moest niet alleen omgaan met mijn eigen gevoelens, maar was ook ineens fulltime verantwoordelijk voor een baby.

Geen verjaardagsfeestjes

Ik heb destijds veel steun gehad aan mijn ouders. Ze wonen dichtbij en hebben veel van mijn zorgen kunnen wegnemen. Daardoor hoefde ik mijn zoon nooit naar de kinderopvang te brengen. Mijn ouders zorgen ook voor de leuke activiteiten van mijn zoon. Ze nemen hem bijvoorbeeld mee naar de kinderboerderij of gaan samen een ijsje eten op het terras – dingen die ik zelf moeilijk kan ondernemen.

Door mijn angststoornis heeft mijn zoon echter niet veel sociale contacten. Hij speelt voornamelijk met zijn neefjes en doet leuke dingen met zijn grootouders, maar hij heeft niet veel vriendjes. De eerste vier jaar van zijn leven hebben we bijvoorbeeld geen verjaardagsfeestjes gevierd. Nu hij naar de basisschool gaat, hebben we eindelijk zijn verjaardag gevierd. Althans, mijn ouders hebben het georganiseerd. Ik kon er zelf niet bij zijn, omdat dat waarschijnlijk zou resulteren in een paniekaanval.

Mijn angststoornis zal nooit helemaal verdwijnen

Mijn zus haalt mijn zoon wekelijks op en brengt hem naar zijn voetbaltraining. Hierdoor kan hij toch sporten en maakt hij sociale contacten, wat ik erg belangrijk vind. Echter, ben ik zelf nog nooit bij een training of wedstrijd geweest. Er zijn dus veel momenten in zijn leven die ik mis. Gelukkig lijkt mijn zoon daar geen problemen mee te hebben. Wanneer mensen aan hem vragen waar zijn moeder is, antwoordt hij eenvoudigweg dat mama bang is voor andere mensen.

Hoewel ik niet denk dat mijn angststoornis ooit volledig zal verdwijnen, blijf ik hard aan mezelf werken. Ik wil immers mijn zoon een fijn leven geven, ook al heb ik zelf met deze beperkingen te maken. Ik ben me ervan bewust dat mijn ouders er niet altijd zullen zijn om te helpen, en dat motiveert me extra om mijn angsten te blijven aanpakken.”

Margeaux heeft een angststoornis: ‘Mijn kinderen zijn nog nooit op vakantie geweest’