Laurien Bleeker Persoonlijk 9 jan 2022, 12:47

Leestijd: 5 minuten

Marly: ‘Ik wist niet wat ik zag toen ik de kamer van mijn dochter binnenkwam’

Marly (27) heeft twee kinderen, een dochter van 6 en een zoontje van bijna 3. Rustige kinderen die elkaar natuurlijk wel eens in de haren vliegen, maar vooral fijn kunnen spelen samen. Ook zijn ze wel eens stout en doen ze dingen stiekem, maar dat doen kinderen. Niks geks, tot het moment dat bij haar dochter een vriendinnetje kwam spelen…

“Mijn dochter Nina van 6 is een rustig meisje, ze is lief voor andere kinderen en doet geen vlieg kwaad. Ze mag wat mij betreft wel leren wat meer van zich af te bijten, maar ze heeft genoeg vriendjes op school en volgens de juf komt ze niet echt in situaties terecht waarbij ze zichzelf moet verweren. Daar maakte ik me dan ook verder geen zorgen om.

Een allemansvriend, tot dat ene kindje kwam spelen

Nina is een allemansvriend en regelmatig komen kindjes uit haar klas bij ons over de vloer om met haar te spelen. Er zijn een paar kindjes die vaker komen en soms komen kindjes maar een keer en dan speelt ze daarna weer liever met een ander kindje. Ik vind het prima, zolang zij blij is en enthousiast door het huis rent om haar lievelingsspeelgoed aan een vriendje of vriendinnetje te laten zien, ben ik ook blij. Vaak spelen die kindjes ook gezellig met ons zoontje, Max. Die houdt van kinderen en doet graag mee. Nog leuker!

Het ging allemaal om de zeemeerminpop

Tot het moment dat een ‘nieuw’ vriendinnetje bij Nina kwam spelen. Ze zaten al sinds ze vier waren bij elkaar in de klas, maar ze kwam nu voor het eerst bij ons spelen. Ik had Nina eigenlijk ook niet eerder over dit meisje, laat ik haar Sanne noemen, gehoord. Geen idee of ze op school met elkaar speelden, maar ze wilden graag met elkaar spelen bij ons thuis.

Haar vader, die haar kwam ophalen van school, vond het goed als ze met ons mee ging en we wisselden nummers uit. Ik zou het even laten weten als we thuis waren en hij kwam haar rond half 5 weer halen. Sanne wilde heel graag de zeemeerminpop van mijn dochtertje zien: die pop heeft ze voor haar verjaardag gekregen toen ze 5 werd en sindsdien gaat die overal mee naartoe en ze slaapt ermee. Een pop van stof met vlechten van touw en een prachtige staart, volgens mij zijn die poppen zelfs handgemaakt. Anyway, de hele weg naar huis ging het over de pop en Nina wilde ‘m maar al te graag laten zien.

De tranen sprongen in haar ogen…

Thuis wasten we handen, gaf ik ze wat te eten en te drinken en toen vertrokken de meiden naar boven, naar de kamer van Nina, om te spelen samen. Nina speelde daar graag met andere kindjes en ik zorgde er altijd voor dat er geen ramen open stonden of dat er gevaarlijke voorwerpen in de buurt lagen. Je weet maar nooit… Op een gegeven moment ben ik even gaan kijken, ik wil dat toch altijd even in de gaten houden, vooral met een kindje dat ik nog niet goed ken. Dus ik liep rustig naar boven, klopte even op de deur en deed open. Ik hoorde nog ‘sssttt’ en gefluister, maar dat negeerde ik en ik vroeg of ze lekker aan het spelen waren.

Sanne beaamde dat en ik keek even naar Nina, ‘jij ook?’ vroeg ik. De tranen sprongen in haar ogen en ze keek me beteuterd aan, toen barstte ze in huilen uit. Ik vroeg geschrokken wat er aan de hand is, maar ze wilde het niet zeggen. Ik vroeg aan Sanne of zij wist waarom Nina moest huilen, maar ze zei dat ze het niet wist. Ik troostte mijn dochtertje en vroeg of ze weer verder wilde spelen. Dat wilde ze niet, ze wilde met mij mee naar beneden. Sanne wilde niet mee, dus die liet ik (in de wetenschap dat ze daar veilig was) nog even boven en ik bracht Nina naar beneden. Die zette ik even voor een filmpje en al met al liep ik zo’n 5 minuten later weer naar boven.

Ik weet dat mijn dochter dit niet gedaan heeft

Daar trof ik Sanne aan, met de zeemeerminpop in haar handen. Of althans, wat ervan over was. De vlechten waren uit elkaar gehaald en de staart was stuk. Het pluche lag overal. Toen ik beter de kamer rondkeek zag ik ook een boek dat open lag, met bladzijden eruit gescheurd. En toen ik achter de deur keek, zag ik een ‘tekening’ van stift op de muur ernaast.

Ik weet dat mijn dochter dit niet gedaan had of in ieder geval nooit uit zichzelf zou doen. Anders had ik nooit stiften op haar kamer gelegd natuurlijk. Nu begrijp ik waarom Nina zo overstuur was, het arme kind dacht waarschijnlijk ook nog dat ik boos op haar zou zijn. Ik heb Sanne weggehaald uit de kamer en haar vader een appje gestuurd of hij haar wilde op komen halen. Met een korte uitleg aan de vader vertrokken ze.

De zeemeerminpop maakte ze stuk

Natuurlijk heb ik Nina op een rustig moment nog eens gevraagd wat daar gebeurd was. Ze vertelde dat Sanne had voorgesteld om op de muur te tekenen. Nina was een boekje gaan lezen, omdat ze wist dat op de muur tekenen niet mocht. Daar werd Sanne boos om en toen heeft ze de bladzijden uit het boekje getrokken. Daarna maakte Sanne de zeemeerminpop stuk.

Ik weet dat dit maar een kant van het verhaal is, maar ik ken mijn dochter ook: die is zuinig op haar spulletjes en doet niet zulke dingen. Dat heeft ze nooit eerder gedaan. Ik heb haar uitgelegd dat ze altijd naar mij toe mag komen als zoiets gebeurt en heb gezegd dat ik het heel verdrietig voor haar vind. En Sanne, die is nooit meer bij ons komen spelen.”

Anoniem: ‘Ik heb een stokje voor die ellendige stagiaire gestoken’