Valéry de Voijs Persoonlijk 4 apr 2024, 08:54

Leestijd: 2 minuten

Marjolein (34) haat het moederschap: ‘Ik zit in een gevangenis’ 

Sinds kort is Marjolein* (34) moeder van twee jongens. Haar tweeling is namelijk bijna een half jaar oud. Helaas heeft de kersverse moeder geen plezier van het moederschap. Sterker nog: ze vindt haar leven verschrikkelijk nu ze kinderen heeft. 

“Die roze wolk waar iedereen het altijd over heeft bestaat simpelweg niet voor mij en ik weet zeker dat ik niet de enige moeder ben die zo denkt.

Per ongeluk zwanger van een tweeling 

Mijn man en ik zijn al een decennia samen en kennen elkaar heel goed. Wij werden per ongeluk zwanger van een tweeling en hebben toentertijd zelfs even getwijfeld of we de zwangerschap wel door moesten zetten. Aangezien wij beiden geen grote kinderwens hadden, wisten we niet zeker of dit wel de juiste beslissing voor ons zou zijn. 

Na veel gesprekken besloten we toch om de zwangerschap door te zetten. Gedurende negen maanden heb ik mezelf voorgehouden dat dit de juiste beslissing was. Telkens probeerde ik mezelf eraan te herinneren dat kinderen een mooie toevoeging aan mijn leven zouden zijn. 

Spijt

Op het moment dat mijn jongens geboren werden, kreeg ik spijt van mijn keuze. Ik was het ziekenhuis nog niet uit, of ik had twijfels. Mijn baby’s waren de liefste baby’s van de wereld en mijn man stond dag en nacht voor ons klaar. Maar ik haalde er geen plezier uit. 

Aan het begin hadden mensen veel begrip voor mijn gevoelens. Mensen in mijn omgeving vertelden mij dat het een hele moeilijke fase was en dat het een kwestie was van ‘even wennen’. Ik hoopte dat deze mensen gelijk zouden krijgen, maar niets was minder waar. 

Ik haat het moederschap 

We zijn nu een half jaar verder en ik ervaar nog steeds geen plezier aan het moederschap. Als mijn man thuis is, voel ik me oké. Dan kan ik namelijk mijn eigen ding doen. Maar zodra mijn man weg is en ik alleen met de jongens ben, voel ik me vreselijk.

De hele dag door denk ik aan hoeveel spijt ik heb dat ik de zwangerschap heb doorgezet. Eén keer heb ik zelfs hardop geroepen dat ik ze wilde laten adopteren. Ook al begrijpen mijn kinderen mij niet; ze voelen heus wel dat er stress in de lucht hangt. 

Gevangenis

Dat ik mijn kinderen een vervelend gevoel geef, vind ik vreselijk. Dat verdienen zij niet. Maar ik weet niet hoe ik mijn gedachten kan omzetten. Voor mijn zwangerschap had ik namelijk een geweldig leven en daar is nu niets meer van over. Soms voelt het letterlijk alsof ik in een gevangenis zit; dan weet ik niet hoe ik mijn dagen moet doorkomen.

Sinds drie maanden ga ik naar een psycholoog, maar tot nu toe heb ik daar niets positiefs uit gehaald. Ik heb simpelweg het gevoel dat het moederschap niet bij mijn persoonlijkheid past. Het is alleen verschrikkelijk dat ik daar nu pas achter moet komen.”