Wilma Groothuis Persoonlijk 9 mei 2023, 15:04

Leestijd: 7 minuten

Mariska had na drie traumatische bevallingen een helende bevalling

Een bevalling is al spannend genoeg, als er dan ook nog iets gebeurt waar je een trauma van krijgt, is dat enorm vervelend. Laat staan als het drie keer gebeurt, zoals bij Mariska. “Ik stond op het punt om de benen te nemen.”

“Tijdens alle bevallingen liep ik op de POP-poli vanwege mijn autisme en angsten. In 2015 was ik zwanger van mijn eerste kind. Ik was de hele negen maanden heel ziek, ik had blijkbaar een zwangerschapsvergiftiging gekregen. Ik zei al heel lang dat ik mij niet lekker voelde, maar er werd eigenlijk niet goed naar mij geluisterd. Tot ik 38 weken zwanger was en ik opeens moest bevallen. Ik werd geprimed, door een ballonnetje kreeg ik extra ontsluiting en toen is de bevalling gelukkig spontaan begonnen.

Niet luisteren

Bij mij in de familie kwamen snelle bevallingen voor en dat had ik ook aangegeven, maar daar deden ze eigenlijk niks mee. Ik merkte al snel dat het bij mij ook heel vlug ging, ik voelde al druk, maar ik mocht niet naar het toilet, want er was geen kamer vrij. Ze luisterden niet goed naar mij en uiteindelijk werd mijn man boos en zei dat er nu een kamer vrij moest komen, anders gebeurde het op de gang. Daar luisterden ze gelukkig wel naar en vanaf toen ging het razendsnel, ik was binnen vier uur bevallen.

Toen ik eenmaal was bevallen, was het de vraag of mijn placenta helemaal compleet was, want het was één en al puree door de zwangerschapsvergifting. Toen moest ik met spoed onder narcose en dat heb ik als heel traumatisch ervaren. Mijn grootste angst was namelijk onder narcose gaan. En toen ik daar uitkwam, duurde het heel lang voor ik werd opgehaald uit de uitslaapkamer, omdat het zo druk was. Ik moest uiteindelijk vier uur wachten voor ik opgehaald werd. De baby was nog te koud, waardoor ze niet met haar over de gang wilden lopen en mijn man bij de baby bleef. Aan het begin is er iemand even kort bij me geweest, maar later niet meer. Ik voelde me op dat moment heel verloren en alleen en totaal niet gehoord. Er was daar ook geen bel of iets dergelijks, dus ik kon alleen maar wachten.

Anderhalf jaar ziek

Na de bevalling duurde het nog anderhalf jaar voor ik weer beter was, ik was nog steeds heel ziek door de zwangerschapsvergiftiging. De eerste maanden hebben ze de situatie ook helemaal verkeerd ingeschat, want ze dachten dat ik niet kon hechten met de baby, maar ik was gewoon zo ziek dat ik helemaal niks kon doen. Er werd niet naar mij geluisterd en ik voelde me totaal niet serieus genomen. Ik vond het jammer dat mijn bevalling en de periode daarna zo waren gelopen.

Bij mijn tweede bevalling in 2016 kreeg ik met drie maanden een miskraam. Ook daar was weer heel veel miscommunicatie. Een tijd na de miskraam had ik nog steeds last van mijn rug en zij zeiden dat dat bij het herstel hoorde, maar ik voelde echt nog krampen. Dat klopte inderdaad ook niet, want ik had nog steeds placentaresten zitten. Toen heb ik een curettage gehad, gelukkig met een ruggenprik, want ik wilde niet onder narcose. Daar is heel veel paniek en angst aan vooraf gegaan, want ik wilde echt geen narcose. Mijn verloskundige zou bij de ingreep aanwezig zijn, maar dit was niet goed gecommuniceerd. De anesthesist zei dat ik mij niet moest aanstellen en gewoon onder narcose moest. Ik had mijn operatiekleren alweer bijna uit, ik stond echt op het punt om de benen te nemen. Mijn man kon mij overhalen om te wachten op de verloskundige, die uiteindelijk ook aanwezig was. De anesthesist heeft uiteindelijk zijn excuses aangeboden aan mijn man, maar ja, daar had ik niet heel veel aan. Dus dat was gewoon heel jammer.

Krom op het balkon

In 2018 was ik voor de derde keer zwanger en die bevalling was psychisch heel zwaar. Ik liep nog wel bij de POP-poli, maar omdat ik zoveel had meegemaakt, vond ik het gewoon superspannend. Tijdens deze bevalling werd ik weer geprimed om het op te wekken, omdat ik het psychisch heel zwaar kreeg. Bij elk krampje dacht ik: komt dit wel goed? Deze bevalling ging nog sneller, met twee uur was mijn dochter geboren. Deze bevalling ging helaas ook niet zoals gehoopt. Ik voelde dat deze bevalling ook weer heel snel zou gaan, maar opnieuw luisterden ze niet naar mij. Uiteindelijk heeft de schoonmaakster mij met een rolstoel van het balkon geplukt, want ze hadden gezegd dat ik nog maar even moest lopen, maar bij het balkon lag ik al helemaal krom.

Ze hebben me toen heel snel naar de bevalkamer gebracht, maar ze wilden nog even wachten met het breken van mijn vliezen, omdat er nog meer vrouwen aan het bevallen waren. Er was op dat moment geen verloskundige en uiteindelijk was ze er echt net op tijd, maar ik kende haar niet. Ik vroeg of ik nog een nagesprek met haar kon hebben, maar dat deed ze niet, ze deed puur alleen de bevalling. Dus nu heeft een wildvreemde vrouw mij geholpen met de bevalling, maar heb ik nooit meer met haar kunnen praten. Dat vind ik jammer en ik heb dat ook niet goed kunnen afsluiten. Ook daarna belandde ik op de OK, omdat mijn placenta niet kwam. Opnieuw lieten ze mij heel lang wachten, zonder een bel of enige vorm van communicatie.

Vrije geboortecursus

Bij mijn laatste bevalling vorig jaar had ik een vrije geboortecursus van Anna Myrte gedaan via internet. Ik wilde er alles aan doen om gewoon een natuurlijke, rustige bevalling te hebben en dat het een goede ervaring werd. Alleen al van het woord ziekenhuis raakte ik in paniek, het was gewoon niet goed bevallen vanwege alle miscommunicatie. Ik heb heel veel onderzoek gedaan en ik wilde heel graag thuis bevallen. Toen ben ik dus bij een vrije geboortecursus terechtgekomen en daarin heb ik ook heel veel over mezelf geleerd. Bijvoorbeeld over ik mijn eigen keuzes kan maken in plaats van dat je de controle verliest. En dat vond ik heel belangrijk. Ik had een verloskundige die buiten de richtlijnen werkt, want die zijn er ook en samen met haar heb ik twee plannen gemaakt: voor een thuisbevalling en voor als ik toch naar het ziekenhuis moest.

Uiteindelijk besloot ik om thuis te bevallen en deze bevalling ging ook supersnel, mijn derde dochter was er binnen 11 minuten. Ik beviel in bad, tenminste, dat was het plan, ik beviel uiteindelijk in een voetenbadje. Het ging opeens weer razendsnel. Ik stond krom bij de tafel en ik moest daar gewoon al mijn broek uittrekken, want ik kwam nog amper bij het bad. Mijn man en de twee verloskundigen die erbij waren, wilden er alles aan doen om mijn bevalling goed te laten verlopen, ze renden met pannen heen en weer en ondertussen stapte ik in bad. Ik zat helemaal in mijn eigen bubbel en ik ben helemaal zelf bevallen, de verloskundigen hoefden niks te doen. Het was zo’n fijne ervaring, ondanks dat het supersnel was, ging het precies zoals ik het in mijn hoofd had. Ik kon mijn eigen keuzes maken en de communicatie verliep heel soepel. Dat heb ik tijdens mijn andere bevallingen ontzettend gemist, een goede communicatie.

Wens voor een kind was groot

Ondanks mijn traumatische bevallingen kozen we er steeds bewust opnieuw voor om weer voor een kindje te gaan. De wens voor een kind was elke keer heel groot. Ondanks dat we zoveel hebben meegemaakt, had ik het niet anders gewild, want we krijgen er zoveel voor terug. Ik wil ook heel graag aan andere vrouwen meegeven dat je, zelfs tijdens een bevalling, je eigen keuzes kunt maken, zonder de controle te verliezen. In het ziekenhuis worden protocollen gevolgd, terwijl er meer naar de zwangere geluisterd moet worden. Dat kan anders en ik vind het belangrijk om mij daarvoor in te zetten. Ik deel mijn ervaringen en hoe je dicht bij je zelf blijft op mijn instagram.”

Klaudia (31): ‘Mijn zwangerschap was traumatisch, een emotionele rollercoaster’