Valéry de Voijs Persoonlijk 9 feb 2022, 18:03

Leestijd: 4 minuten

Marcel (40): ‘Soms heb ik spijt dat ik naar die wedstrijd ben gegaan’

Als ouders wil je alle kinderen evenveel aandacht geven. Toch blijft het moeilijk om je tijd zo eerlijk mogelijk te verdelen. Jij hebt immers maar twee handen, twee benen en twee ogen. En wat als één van je kinderen een natuurtalent blijkt te zijn, of uitblinkt op het sportveld? Marcel (40) is alleenstaande vader van vier kids, en probeert ieder kind evenveel liefde en aandacht te geven. Al is dat niet altijd gemakkelijk.

Wanneer Marcels vrouw een aantal jaren geleden overlijdt, komt de zorg van zijn vier kinderen op hem aan. Naast twee jongens Stijn (14) en Niels (11) heeft de alleenstaande vader de zorg over twee dochters: Filine (9) en Maxime (8).

Kijkend naar de foto van mijn vrouw op een kist

“Eerlijk… het is soms niet te doen. Stijn zit overduidelijk in z’n puberteit, en Niels begint ook lekker tegendraads te worden. Ik ben natuurlijk al zo’n zeven jaar single, maar het alleen opvoeden went nooit. Vlak na de geboorte van Maxime is er leukemie bij mijn vrouw vastgesteld, en het ging al snel bergafwaarts. Uiteindelijk is ze overleden. Je had me me moeten zien zitten: op het voorste bankje in de kerk, kijkend naar de foto van mijn vrouw op een kist. Met een peuter op mijn schoot en drie jonge koters naast me. En alle ogen waren op ons gericht, alsof iedereen medelijden met ons had. Die dag zal ik nooit vergeten. Toen we terug reden naar huis kwam het besef: we waren nog maar met vijf.

Ik zorgde er gewoon voor dat we in leven bleven. Dat klinkt raar, maar zo was het echt. Als de kinderen maar gegeten hadden en op tijd in bed lagen was mijn dag geslaagd. Ik voelde me een vader, maar geen papa. Aan mijn eigen verwerking kwam ik niet toe. Ik wilde enkel dat mijn kinderen niets te kort zouden komen.

Ik zag twee mannen die ik nooit eerder had gezien

Alle kinderen mochten van mij één sport of hobby uitkiezen. Nu had ik de pech dat mijn kinderen ontzettend verschillend zijn en iedereen koos voor iets anders. Niels zit alweer zes jaar op atletiek, terwijl Stijn voor honkbal koos. Filine doet het ontzettend goed tijdens de balletlessen, en Maxime speelt piano. Heel leuk dat ze allemaal zo verschillend zijn, maar ik heb er wel mijn handen vol aan. Naast de trainingen door de week, hebben ze in het weekend vaak wedstrijden of voorstellingen.

Tijdens een honkbalwedstrijd van Stijn zag ik twee mannen die ik nooit eerder had gezien. Ik had al snel door dat het scouts waren, maar ze stelden zichzelf niet voor en bleven op de achtergrond. Ik besteedde er verder geen aandacht aan, en richtte mijn aandacht op de wedstrijd. Twee weken na die wedstrijd kreeg ik een telefoontje van Stijns trainer. Hij feliciteerde me en vroeg wanneer ik langs kon komen om de mogelijkheden te bespreken.

Supertrots was ik! Toen ik mijn zoon vertelde dat hij naar Baseball Academy mocht zag ik zijn tranen van geluk. We waren allemaal ontzettend blij voor hem. Later kreeg ik pas door wat dit betekende. Niet alleen voor hem, maar voor ons allemaal. Stijn moest naar een speciaal onderwijs, waarbij er rekening werd gehouden met zijn trainingen. Ook moest hij vier keer per week aanwezig zijn bij de trainingen, en natuurlijk bij de wedstrijden. Daarbij gaat er veel geld naar zijn kleding, knuppels en niet te vergeten… de benzine is ook niet goedkoop, aangezien we flink wat kilometers afleggen.

Ik voel me schuldig

Ik maak me weleens zorgen over de toekomst. Filine zei namelijk laatst dat als Stijn naar Amerika mag om te gaan honkballen, dat zij ook naar Amerika wil om te dansen. Natuurlijk neem ik niet alles té serieus, maar ik voel me wel schuldig. Nu draait het hele gezin om Stijn, maar ik zou niet weten hoe ik dat in de toekomst moet blijven combineren. Soms lig ik weleens wakker en probeer ik de weekplanning op een rijtje te krijgen, en dan heb ik weleens spijt dat ik naar die honkbalwedstrijd ben gegaan. Slecht, hè? Ik voel me al zo schuldig dat mijn kinderen geen mama hebben… Ik wil ze voor de rest niets tekort laten komen.”

Je liefdesleven op z’n kop? ‘Ooit een super nanny, nu moeder die iedere dag van haar kindjes mag leren’