Lisa van den Akker Persoonlijk 19 jan 2023, 11:06

Leestijd: 8 minuten

Manon beviel van een dochter met double bubble: ‘Plotseling stond de kamer vol met artsen’

Tijdens haar tweede zwangerschap kwam Manon erachter dat de baby in haar buik double bubble had, een zeldzame afwijking aan de darmen. Dat betekende dat haar dochter na de geboorte snel geopereerd moest worden, omdat haar twaalfvingerige darm is afgesloten, zo vertelde Manon eerder al aan Famme.

Inmiddels is Manon bevallen – van dochter Juultje. Famme sprak haar opnieuw, maar nu over de bevalling en de operatie vlak daarna.

Bevalling van een baby met double bubble

“De vorige keer vertelde ik dat ik met 38 weken ingeleid zou worden, maar een paar weken voor de bevalling werd er opeens gezegd: ‘Mevrouw kan gewoon afwachten tot de bevalling vanzelf begint.’ Dat zag ik echter niet zitten; we moesten een behoorlijk stuk rijden naar Rotterdam en het leek me niet ideaal om met weeën zo lang in de auto te zitten.

Dat begrepen ze gelukkig, dus werd ik alsnog ingeleid met 38 weken en 2 dagen. Op 22 juni, een woensdagochtend, nadat we telefonisch hadden gecheckt of er plek was op de IC voor Juultje, mochten we ons melden in het ziekenhuis. Ik had 1 centimeter ontsluiting en dat was nog niet genoeg om de vliezen te breken.

Breken van de vliezen

Ik kreeg daarom eerst een ballonnetje ingebracht. Een paar uur later ging ik naar de wc en viel het ballonnetje er al uit. Dat betekende dat ik 2 à 3 centimeter ontsluiting had en dat ze konden proberen om mijn vliezen te breken. De verloskundige probeerde het, maar na een tijdje bleek dat het niet was gelukt.

Er kwam vervolgens een gynaecoloog die voelde dat Juultje nog wat hoog lag. Met een echo zag zij dat er een armpje én de navelstreng naast haar hoofdje lagen, daarom besloot ze geen risico te nemen en de vliezen nog niet te breken. In plaats daarvan kreeg ik weeënopwekkers, zodat ze wat naar beneden zou zakken.

Persweeën

De weeën begonnen, maar ik kon ze goed opvangen. Zittend op de rand van het bed pufte ik ze rustig weg. Na een tijdje had ik ongeveer 6 centimeter ontsluiting en lag Juultje vast in mijn bekken. Dat was goed nieuws, want dan konden ze nu wél de vliezen breken. Dat lukte en daarna ging het heel snel. Ik kwam in weeënstorm terecht en had al snel het gevoel persweeën te hebben. Ook mijn hartslag was enorm hoog waardoor de monitor de hele tijd bleef piepen. Regelmatig kwam er een verpleegkundige kijken waarbij ik dit aangaf, maar die ging dan weer weg om te overleggen met de gynaecoloog.

Ze besloten de weeënopwekkers wat lager te zetten. Dit hielp wel iets, maar nog steeds had ik het gevoel persweeën te hebben. Dus drukten we weer op de knop. De verpleegkundige kwam terug en opnieuw gaf ik aan persweeën te hebben. Wéér liep ze de gang op om te gaan overleggen, waardoor Niels, de fotografe en ik alleen achterbleven.

Niemand in de kamer

Het voelde een beetje krom, ik moest daar bevallen omdat er een heel team aan verpleegkundigen, gynaecologen en artsen bij aanwezig moest zijn vanwege de double bubble en vervolgens was er niemand, terwijl ik al moest persen. Uiteindelijk was de weeënstorm zo erg en kon ik de persweeën niet meer tegenhouden. Ik viel letterlijk van het bed af en belandde op handen en knieën op de grond. ‘Ze komt, ze komt!’, riep ik. Maar er was niemand in de kamer. Niels begon hard te roepen dat er een dokter moest komen en ging achter me zitten om Juultje op te vangen als dat nodig zou zijn. De fotografe rende de gang op om iemand te halen.

Uiteindelijk heeft de verpleegkundige op de noodknop gedrukt en dat was het moment dat er voor mijn gevoel opeens tien man uit de lucht kwamen vallen. Plotseling stond de kamer vol met artsen, maar ik zat op handen en knieën op de grond met het hoofdje van Juultje al tussen mijn benen. Toch wilden ze dat ik weer op bed zou gaan liggen, op mijn rug.

Wat is dit? Dacht ik alleen maar, ze ís er al bijna, ik kan me nu niet meer verplaatsen. Na een paar keer duidelijk ‘Nee’ te hebben gezegd besloten ze het bed helemaal omlaag te zetten, zodat ik er makkelijker op kon. Toen ik nog weigerde, hoorde ik iemand zeggen: ‘Dan gaan we haar tillen.’ Dat wilde ik écht niet, dus kroop ik toch op handen en knieën op het bed.

Na de bevalling

Vervolgens werd ze vrijwel direct geboren, terwijl ik nog op handen en knieën op bed zat. De verloskundige gaf haar aan mij en ze mocht heel even een paar minuten bij me blijven liggen. Daarna werd ze meegenomen naar de ruimte ernaast waar ze een infuus en sonde kreeg. Niels ging met haar mee, terwijl ik op bed bleef liggen. Gelukkig had hij FaceTime aangezet, zodat ik toch kon volgen wat er gebeurde.

Nadat Juultje nog heel even bij mij mocht liggen, werd ze meegenomen naar de IC, waar ze zou blijven tot de operatie. Gelukkig mochten wij 24 uur per dag bij haar, waren de mensen daar super lief en hielpen ze ons heel goed. We hebben uren met haar kunnen kroelen, dat was heerlijk.

Toen ik ’s nachts een keer niet kon slapen ben ik naar de IC gelopen om daar met haar te kunnen knuffelen. Dat kon allemaal. Er werd een naamslinger voor Juultje gemaakt om aan haar bedje te hangen en er was een schriftje waarin de zusters wat schreven voor later.

De operatie

Vrijdagochtend vond uiteindelijk de operatie plaats. Dat was enorm spannend. Nadat ze in slaap was gebracht, mochten we nog even bij haar kijken. Ik dacht dat ik het eng zou vinden om haar zo te zien, maar dat was gelukkig niet zo. Toch waren we allebei behoorlijk van slag en we wilden niet in het ziekenhuis blijven wachten, omdat de tijd voor ons dan nog langzamer leek te gaan.

We gingen even naar buiten en dronken wat bij een café om de hoek van het ziekenhuis. Op het moment dat we het ziekenhuis weer binnenliepen ging de telefoon. Alles was goed gegaan! Dat was natuurlijk een enorme opluchting. Wel lag ze aan ontelbaar veel snoertjes en slangetjes vast en werd ze nog beademd.

Medium care

Ondertussen verhuisden wij van het geboortecentrum naar het Ronald McDonald Huis, waar we samen met onze andere dochter konden slapen. Juultje deed het heel goed en mocht zaterdag al van de beademing af en op zondag werd ze overgeplaatst naar de medium care.

Dat was best even wennen, op de IC werd ze 24 uur per dag in de gaten gehouden en nu kreeg ze opeens een eigen kamer. Ik vond het ‘s avonds ook best lastig om haar daar achter te laten, maar gelukkig sliep ze door de voeding via het infuus de hele nacht door. Eén van ons bleef ‘s avonds bij haar tot ze sliep, terwijl de ander met Fiene in het Ronald McDonald Huis bleef.

Ook hier was iedereen weer super lief en behulpzaam en hielden de zusters een schriftje bij voor Juultje. Ondanks de heftige tijd hebben wij mede door alle lieve medewerkers toch nog kunnen genieten.

Maagsappen

Al snel na de operatie kwam er wat ontlasting wat betekende dat de darmpjes begonnen te werken. De maagsappen van Juultje werden nog steeds door middel van een aflopende sonde via de neus naar buiten gebracht. Op dat moment waren die groen, maar zodra die maagsappen helder geel zouden kleuren, zou dat betekenen dat het goed ging en dat de sonde eruit zou mogen. Eerst leek dat best lang te duren. We mochten haar wel een paar cc melk geven om te proberen, voor de smaak en om haar zuigreflex te trainen.

Tot het van de ene op de andere dag beter leek te gaan. De maagsappen werden helderder en geler en we mochten haar meer melk geven. Het verbeterde zo snel dat de sonde werd opgehangen, waardoor de melk en maagsappen niet meer zo makkelijk terug konden stromen. Ook dat ging al zo goed dat de sonde er niet lang daarna helemaal uit mocht. Per dag werd het aantal cc melk opgehoogd en Juultje bleef het zo goed doen we op 12 juli al naar huis mochten. Een meevaller, want we hadden ons ingesteld op drie tot zes weken in het ziekenhuis.

Naar huis

We hadden niemand verteld dat we naar huis gingen, we wilden dat het ons moment met z’n viertjes zou zijn. Pas toen we thuis waren hebben we iedereen een foto gestuurd. Vanaf het moment dat we thuis waren ging het eigenlijk super goed, Juultje was nu een “normale” baby. In het begin moesten we haar wel wat vaker laten wegen, maar ze groeide al snel als kool. Toen ze 11 weken was, zijn we zelfs met haar op vakantie gegaan naar Italië. Dat had ik van te voren écht niet durven dromen. Juultje is nu een hele blije, lieve en geduldige baby.”

Manon is zwanger van een kindje met double bubble: ‘Na de geboorte moet ze direct naar de IC’