Japke Janneke Sybesma Persoonlijk 18 mei 2023, 16:03

Leestijd: 6 minuten

Manon (33) over haar totaalruptuur: ‘Niet alleen fysiek, maar vooral mentaal heb ik een trauma’

Het is misschien wel de nachtmerrie van elke zwangere vrouw: een totaalruptuur oplopen. Het overkwam Manon tijdens de bevalling van haar eerste kind. ”Niet alleen fysiek, maar vooral mentaal heb ik een trauma opgelopen.”

”Eigenlijk ben ik heel snel zwanger geraakt van Dex. Mijn man en ik hadden kort na ons huwelijk uitgesproken dat we voor een eerste kind wilden gaan. Meteen de tweede maand was het raak. We waren dolgelukkig met de positieve test.

Bevalling

De zwangerschap verliep vlekkeloos. Ik voelde me, op wat bekkenpijn na, vrijwel goed. Ik had weinig tot geen last van zwangerschapskwaaltjes. Ook met Dex leek het super te gaan daar binnenin. Hij groeide als kool. Iedere meting scoorde hij bovengemiddeld. Ze hadden dus ook wel verwacht dat hij iets groter zou zijn. Aangezien het niet buitenproportioneel was, zou dit geen problemen opleveren bij de bevalling.

Het was eind augustus toen ik ‘s nachts wakker werd van een eerste wee. Althans dat wist ik toen nog niet. Op dat moment twijfelde ik namelijk nog. Was dit een wee? Zelf was ik overtuigd dat Dex zeker langer dan 40 weken zou blijven zitten. Ik besloot mijn man dus nog even niet wakker te maken. Tijdens de bevalcursus hadden ze dit ook aangeraden, want het kon loos alarm zijn en nog lang gaan duren. Maar het duurde niet lang voordat een volgende wee op kwam zetten. Ik besloot ze te gaan timen. Ze kwamen snel achterelkaar en door de adrenaline maakte ik toch perongeluk mijn man wakker.

Omdat ik graag in het ziekenhuis wilde bevallen, hadden we dit scenario al goed uitgedacht. We hadden afgestemd met de verloskundige wanneer we haar mochten bellen. We stelden haar op de hoogte toen de weeën elkaar regelmatig opvolgden. Al snel mochten we richting het ziekenhuis.

De weeën waren heftig en ik vond het lastig om ze op te vangen. Hoewel ik duidelijk in mijn bevalplan had gezet dat ik geen pijnbestrijding wilde, ging ik twijfelen. Het was zo ontzettend pijnlijk! Gelukkig was de verloskundige steunend. Ook mijn man deed er alles aan om mij rustig en ontspannen te houden. Toch was het lastig. De pijn was zo intens en de weeën volgden elkaar in een rap tempo op. Gek genoeg was de ontsluiting na een paar uren vol met weeën nog slechts 5 centimeter. Zo snel als de weeën kwamen, zo langzaam vorderde de ontsluiting.

Om de weeën een beetje te kunnen behappen, besloot ik onder de douche te gaan. Het warme water hielp, maar de pijn bleef intens. Ik probeerde rustig te blijven, maar na iedere controle kreeg ik meer stress. De ontsluiting leek eeuwen te duren. Ik schreeuwde het uit. Dex wilde gewoon niet verder het geboortekanaal inzakken.

Op een gegeven moment kreeg ik persdrang, maar doordat het vlies nog niet helemaal aan kant was mocht ik niet persen. Het was onmogelijk. Hoe doen andere vrouwen dit? Pas toen ik volledige ontsluiting had, mocht ik gaan persen. En zolang als de eerste fase van de bevalling duurde, zo snel ging deel twee. Mijn lijf zette zich volledig in en mentaal was ik er ook zo klaar mee dat ik alles op alles zette. In een paar keer heel hard persen was hij er. Ik voelde niks meer, behalve opluchting. Dat er een compleet bloedbad was ontstaan, ging volledig langs me heen. Ik was op. Mijn lijf was op.

Totaalruptuur

Achteraf snap ik nog steeds niet dat ik niks doorhad van een totaalruptuur. Ik voelde niks en leek in een soort trans te zijn. Dex werd op me gelegd en hoewel ik hem vasthield, voelde ik ook dat niet. Ik leek verdoofd te zijn. Misschien door de pijn, misschien door de heftige bevalling of door de vermoeidheid. Misschien was het een combinatie van alles.

Om me heen was er in ieder geval veel gaande. De placenta bleek er al snel uit, maar de hoeveelheid bloed was buitenproportioneel. Er werd een gynaecoloog opgeroepen en iedereen om me heen was druk in gesprek. Dex werd van me afgehaald en ik werd zonder duidelijke uitleg weggereden. Gelukkig kon mijn man het huid-op-huid moment overnemen. Onderweg naar de OK zei de arts tegen me. ‘Je bent flink uitgescheurd en we gaan nu zorgen dat we alles mooi kunnen hechten. Hiervoor is het nodig dat je onder volledige narcose gaat.’ Het drong nauwelijks tot me door. Hecht me maar, dacht ik nog.

Pas toen ik uit narcose kwam en Dex zag, kwam er wat besef. Ik had alles gemist. Dex was netjes aangekleed en lag te slapen in de armen van mijn man. Was die operatie echt nodig geweest? Nog steeds had ik weinig pijn, maar vooral mentaal voelde ik me zwak.

Kraamweek

Pas toen onze kraamweek thuis begon, kwam er langzaamaan een besef. Ik was uitgescheurd en niet zo’n beetje. Hoewel het in het ziekenhuis niet zo letterlijk tegen me is gezegd voor de operatie, werd het na afloop wel goed duidelijk. Ik had een totaalruptuur gehad. Dit betekent dat je helemaal bent uitgescheurd. Ik durfde er niet teveel aan te denken, maar de pijn was inmiddels voelbaar. De eerste dagen lag ik alleen maar in bed. Ik voelde me kreupel en beurs. Zitten ging niet en ik kon nauwelijks helpen met de verzorging van Dex.

Het heeft lang geduurd voordat ik echt besefte wat de impact is geweest van de totaalruptuur. Niet alleen fysiek, maar vooral mentaal heb ik een klap gehad. Langere tijd kon ik weinig. Het herstel van de operatie duurde lang. Ook was ik bang geworden. Douchen, plassen, ontlasting en gemeenschap gaf me ontzettend veel angst. Iedere keer was ik bang dat er iets opnieuw kapot zou gaan. Het heeft lang geduurd voordat ik vertrouwen kreeg dat het wel echt goed gehecht was. Gelukkig waren er genoeg controles in het ziekenhuis om het herstel in de gaten te houden.

We hebben lang gewacht voordat we opnieuw geslachtsgemeenschap hadden. Pas na een jaar was ik er aan toe. Hoewel het fysiek echt al veel eerder mogelijk was, durfde ik het gewoon niet. Niet alleen fysiek, maar vooral mentaal had ik een trauma opgelopen.

Op dit moment is er nog geen wens voor een tweede kind. Mocht dit in de toekomst aan de orde zijn, ga ik zeker eerst in gesprek met een professional. Ik heb de bevalling en de operatie na afloop als traumatisch ervaren. Het voelt als een heftige gebeurtenis en om dit nog eens aan te gaan? Dat zie ik voorlopig echt nog niet zitten. Wel weet ik dat ik bij een volgende zwangerschap en bevalling waarschijnlijk een geplande keizersnede zal krijgen. Het risico op opnieuw uitscheuren na zo’n totaalruptuur is te groot.”