Susan Dalstra Persoonlijk 16 aug 2020, 07:21

Leestijd: 4 minuten

Anoniem: ‘Mijn man is verslaafd aan social media en het verwoest ons huwelijk’

Ieder stel zit wel eens naast elkaar op de bank apathisch naar z’n telefoon te staren zonder een woord uit te wisselen. Maar wat als het echt de klauwen loopt en je het gevoel hebt dat de ander je niet meer ziet staan omdat ‘ie vergroeid is met z’n telefoon? Deze vrouw vertelt hoe haar huwelijk kapot gaat omdat haar man verslaafd is aan social media.

Gapende leegte

Deze moeder, die anoniem wil blijven, kan daarover meepraten. Het social media-gedrag van haar man drijft haar tot wanhoop.

‘Ik heb een hekel aan de winter. Ik heb het koud, de lucht is koud en die noorderlijke wind? Die is nog kouder. Maar tegenwoordig is niets zo koud als mijn huwelijk.

Er is nu een leegte in m’n leven en in m’n bed. Een gapende leegte die ooit opgevuld werd door de man van wie ik hou, maar die nu wordt opgevuld door niks. Ik word alleen wakker en ga alleen naar bed omdat mijn man drukbezet is. Hij is namelijk druk met Facebook.

Stormen doorstaan

Mijn man en ik heb de afgelopen 16 jaar heel wat stormen doorstaan. Verhuizingen door drie verschillende staten, chronische – en mentale ziekten onder ogen zien, worstelen met verslavingen en zelfs zelfmoord. En tussen dat alles door zagen we onze relatie evolueren van kalverliefde naar een huwelijk met kinderen.

Maar nu? Ik weet niet zeker of we het redden. Of we hier ook doorheen komen. Want mijn heeft een probleem – een smartphone-probleem. Hij is niet alleen geobsedeerd door het ding; hij is eraan verslaafd. Natuurlijk, ik weet wat je nu denkt: wat is het probleem? Zó erg kan dat toch niet zijn?

Maar dat is het wel.

Dochter

Als hij wakker wordt keert hij zich niet naar zijn dochter of vrouw, maar naar zijn telefoon die naast hem ligt in bed. Hij brengt zijn middagen gedachteloos scrollend door Facebook door in plaats van met ons te praten. In plaats van te knuffelen of spelen met onze dochter. ‘s Avonds kijkt hij uren achtereen de ene na de andere domme video. Hij negeert me en brengt al zijn tijd door met z’n telefoon.

De obsessie van mijn man houdt daar niet op. Zelfs op zijn werk en in de auto is hij bezig met z’n telefoon. Hij spendeert uren aan het lezen van de statusupdates van zijn vrienden in plaats van met ze te praten. In plaats van met ze te zijn. En ik ben niet de enige die er last van heeft. Onze dochter vecht ook om zijn aandacht.

Genegeerd

‘Papa, leg je telefoon neer’, zegt onze 4-jarige dan tegen hem. Mijn man ziet het niet als een probleem. Hij vindt me emotioneel en irrationeel en zegt dat ik overdrijf. Zijn obsessie maakt me boos en haatdragend. Het heeft gezorgd voor ruzies en discussies en heeft een wig tussen ons gedreven. Het moeilijkste vind ik de pijn van het gevoel genegeerd te worden. Geloof me: dat is pijnlijker dan je denkt. Het voelt soms net alsof hij een affaire heeft met zijn iPhone.

Ruzie

Mijn verhaal blijkt helemaal niet zo uniek. Uit onderzoek blijkt dat 8% van de internetgebruikers met een relatie wel eens ruzie heeft gehad over de hoeveelheid tijd die hij/zij online doorbrengt. Niet zo gek ook: uit datzelfde onderzoek blijkt dat we per dag 110 keer onze telefoon checken. 61% van de mensen slaapt net als mijn man met een telefoon onder het kussen of naast het bed.

Wat is dan de reden voor deze obsessie? Volgens schrijver Tristan Harris is dat simpel: we zijn bang dat we iets belangrijks missen. ‘Als ik je ervan overtuig dat ik een kanaal ben voor belangrijke informatie, boodschappen, vriendschappen en potentiële seksuele kansen is het moeilijk voor je om me neer te leggen, je uit te schrijven of je account op te zeggen.’

Die angst om iets te missen zorgt ervoor dat onze levens ons voor een groot deel virtueel afspelen. We zijn niet in het nu met onze mensen – tenminste, mijn man niet.

Vechten

Wat rest ons dan te doen? Wij die het gevoel hebben dat er een muur is opgetrokken tussen ons en degene van wie we houden? We spreken ons uit. We vechten terug en werken hard voor de persoon van wie we houden. In mijn geval betekent dat open en eerlijk zijn tegen m’n man. Ook als dat betekent dat we moeilijke en ongemakkelijke gesprekken moeten voeren.

Want ja, ik schreeuw. Ik gil, en soms huil ik ook. Maar ik ben net als wij allemaal work in progress. Ik ga mijn uiterste best doen om op te lossen wat die verdomde telefoon kapot heeft gemaakt. Om niet onze Instagram story, maar ons echte verhaal te bewaren. Onze liefde. Ons leven.’

Lees ook:

Anoniem: ‘Ik voelde gewoon aan alles dat mijn man stiekem een verhouding had met zijn secretaresse‘