Janneke Juffermans Ouderschap 14 sep 2021, 21:12

Leestijd: 5 minuten

Lucy: ‘Toen ik hoogzwanger was, stond mijn vriend te zoenen met een ander’

“Het had even geduurd voordat ik zwanger was. Niet jaren, maar wel zo lang dat ik enorm opgelucht was toen het eindelijk gelukt was. Mijn vriend was ook blij, maar achteraf denk ik dat het allemaal niet zo tot hem doordrong.

En hij zei dat zelf ook wel eens: hij kon zich niet goed voorstellen hoe het zou zijn om vader te zijn. Nu weet niemand dat van tevoren, maar ik wist wel dat ik me er enorm op verheugde. Hij zou er ook wel aan wennen, dacht ik.

Ontwijkend gedrag

Maar in de maanden daarna merkte ik dat hij vooral ontwijkend gedrag begon te vertonen. We woonden nog niet zo lang in ons huis en er moest nog van alles aan gebeuren. Hij deed amper iets. Hij was vooral vaak bezig met andere dingen: hij ging met vrienden uit eten, sportte veel, nodigde mensen bij ons thuis uit.

Ik had al heel vaak gezegd dat ik wilde dat de kinderkamer op tijd klaar zou zijn. En met ‘op tijd’ bedoel ik uiterlijk een paar weken voor de uitgerekende datum, niet de dag ervoor. Maar hij had steeds geen tijd, geen zin, geen energie. Dus deed ik het uiteindelijk allemaal zelf: schilderen, bedje in elkaar zetten, lamp ophangen, inrichten.

Halletje tegelen

Ik deed het wel enigszins in gestreste toestand, want de uitgerekende datum kwam steeds dichterbij. Ook de vloer in het halletje die nog betegeld moest worden, deed ik zelf met mijn dikke buik. En de randen in de badkamer die nog gekit moesten worden.

Ik vind het geen probleem om dat soort dingen te doen, hoor, en vrouwen kunnen dat net zo goed als mannen. Alleen had ik het leuker gevonden om het samen te doen. En eigenlijk werd ik ook steeds bozer op hem. Waarom voerde hij niks uit? Waarom hielp hij me niet?

Bang om vader te worden

We kregen een enorme ruzie, ongeveer drie weken voor de uitgerekende datum. Hij legde uit dat hij zich inderdaad er niet zoveel bij kon voorstellen, dat hij eigenlijk bang was om vader te worden. Ergens snapte ik hem wel. Mijn vriend is iemand die enorm van zijn vrijheid houdt, en nu zou hij eens een enorme verantwoordelijkheid krijgen.

Hij zei dat hij nog een keer uit wilde met zijn vrienden en dat hij daarna zou stoppen met het ontwijkende gedrag. Pas als de baby door zou slapen, zou hij misschien weer uit gaan.

Buik in de weg

Ik vond het prima. Want het is niet zo dat hij van mij niet uit mocht gaan, er stond alleen zo weinig tegenover. Maar nu hij had beloofd dat hij vanaf dat moment wél meer met ons kind bezig zou zijn, had ik wat meer rust. Dacht ik.

Hij vertrok die avond om een uur of 10. Ik ging om 11 uur slapen, ik was doodop. Maar zoals het wel vaker ging in die tijd, werd ik ook midden in de nacht weer wakker. Meestal gebeurde dat omdat mijn buik in de weg zat en ik me alleen met een hoop gepuf en gesjor om kon draaien.

Klaarwakker

Het was half 4 ‘s nachts en hij was nog niet thuis, merkte ik meteen. Het zullen mijn hormonen wel geweest zijn, maar ik maakte me meteen zorgen. Ik probeerde hem te bellen, maar hij nam zijn telefoon niet op.

Eerst dacht ik nog: ik ga wel weer slapen, hij zal zo wel thuis komen. Maar een half uur later was ik nog steeds klaarwakker. En ik kreeg steeds meer scenario’s in mijn hoofd. Misschien lag hij wel ladderzat op een bankje. Misschien was hij onderweg wel in elkaar geslagen. Misschien hoste hij nog zwetend ergens op een dansvloer.

Boos

Ik werd steeds bozer en bozer. Want wat als ik nu ineens moest bevallen? Waarom was hij er niet gewoon? Wat had ik eigenlijk aan hem? Zou hij er eigenlijk wel zijn voor mij als ik moest bevallen? En zou hij er zijn voor de baby?

Ik besloot om hem te gaan zoeken. Ik pakte de autosleutels en reed naar de binnenstad. Ik wist ongeveer waar ik moest zoeken, want hij en zijn vrienden gingen altijd op hetzelfde plein naar een of andere kroeg.

Vervreemd

Toen ik daar in die auto zat – hoogzwanger, en na vieren onderweg – voelde ik me ineens vervreemd van alles om me heen. Ik reed door de straatjes van de binnenstad naar het uitgaansgebied. Op allerlei plekken zag ik kleine groepjes mensen, luidruchtig of lallend. En het enige waar ik naar verlangde was om in mijn slaapkamer te zijn en mijn kindje in mijn armen te kunnen houden.

Ik begon me net af te vragen wat ik daar eigenlijk deed. Ik geneerde me ook voor mezelf: een hoogzwangere vrouw die haar vriend de auto in wil dirigeren. En opeens zag ik hem staan: tegen de muur in het steegje naast het café, zoenend met een meisje, een student zo te zien.

Onbenullige blik

Ik stopte met piepende remmen naast het steegje en drukte keihard op de claxon. Iedereen op het plein keek. Ik stapte uit en liep woest op hem af. ‘Instappen, nú!’ Hij zette zijn onbenulligste blik op: ‘Huh, doe eens rustig joh.’ Maar ik was woest.

Ik heb hem thuis de huid vol gescholden, en de volgende dag nog een keer. Als hij me nog een keer zoiets zou flikken, kon hij meteen vertrekken. Hij moest niet denken dat hij mij aan het lijntje kon houden.

Blad aan de boom

Twee dagen later werd onze dochter geboren. En op dat moment draaide zijn houding als een blad aan de boom. Waar hij eerst bang was geweest voor de verantwoordelijkheid, nam hij nu verantwoordelijkheid uit liefde.

Hoe boos ik ook was die nacht, het is daarna allemaal weggezakt. Ik kreeg vertrouwen in hem als vader, en ook de relatie tussen ons werd er beter door. Of het nu nog een keer kan voorkomen? Ja, natuurlijk, maar in ieders leven kunnen dingen voorvallen waar je niet op rekent. Ik wil me geen zorgen gaan zitten maken om wat misschien kan gebeuren, ik ben gewoon blij dat het nu goed is.”