Lieve Lies: ‘Zie jij al bepaalde karaktertrekjes?’

Lisa van den Akker

Hoofdredacteur

Lieve Lies,

Onze baby’s zijn niet echt baby’s meer en door die ontwikkeling zie je ook steeds meer een persoonlijkheid. Van een baby die niet veel meer kon dan huilen en slapen, veranderen ze in kleine persoontjes die boos, bang, vrolijk, chagrijnig en melig kunnen zijn.

Langzaam zie je een karakter ontstaan, waarbij je dan misschien weer dingen van jezelf of anderen herkent. Zo maakt Solei sinds kort ‘ruzie’ met haar grote zus van drie. Ze pakken elkaars speelgoed af, en waar Solei het eerst nog langs haar kant liet gaan als haar zus iets van haar afpakte, begint ze nu van zich af te bijten.

Ze laat het speeltje niet meer los en begint boos te gillen. Tegelijkertijd beginnen ze ook meer met elkaar te spelen, ik zie veel meer interactie, en hoewel het nog niet veel meer is dan achter elkaar aan rennen, hebben ze wel de grootste lol.

Natuurlijk herken ik veel in haar van mijn andere drie kinderen, maar toch is ze ook weer heel anders. Zo kan ze veel harder en feller huilen dan de rest, vooral als ze valt of zich stoot, ze gaat echt in één seconde van nul naar honderd, en weer terug. Maar ze kan ook veel beter alleen spelen en vindt eigenlijk alles prima en leuk.

Ik vind het zo bijzonder om te zien hoe zo’n persoonlijkheid en karakter langzaam ontstaat en ik ben benieuwd wat er allemaal nog meer zal komen.

Hoe zit dat met Frits? Heeft hij al bepaalde karaktertrekjes?

Liefs,

Lies

Lise Steegmans

Redacteur

Hi Lies,

Nou, wat je zegt, het fascineert me zo hoeveel karakter je al kunt zien in zo’n klein mens. Gek hè, hoe dat in elkaar zit? En wat heeft Solei van jou en wat heeft ze van haar vader, en waarin is ze helemaal zichzelf? Bij Frits vraag ik me dat continu af.

Laatst maakte ik me zelfs al zorgen over zijn karakter. Is dat erg? Jawel hè. Het zat zo: Frits lacht naar iedereen. Maar dan ook echt naar iedereen. Hij heeft een open blik naar de wereld en nog voordat je hem aankijkt, lacht hij naar je. Dat is vrolijk en lief.

Maar laatst waren we in de speeltuin en was Frits erg gefacineerd door twee oudere jongetjes. Hij bleef ze maar lachend aan kijken. De jongens waren druk bezig en totaal niet geïnteresseerd in een baby. En Frits bleef maar lachen en wachten. Wachten op die ene glimp die de jongens hem zouden schenken.

Maar die glimp, die kwam niet.

Even later zag ik de jongens al ruziënd met elkaar stoeien, slaan en schoppen. En Frits zat daar maar, die begreep er niets van.

En dus vroeg ik me af: is Frits misschien te lief? Wil hij gewoon dat iedereen naar hem lacht en is hij dan tevreden?

Toen ik die vraag thuis aan mijn partner stelde, zei hij: ‘Frits laat zich echt wel horen als hij het ergens niet mee eens is.’ Ik moest denken aan het koekje dat Frits die ochtend niet van me kreeg. Oh, wat was hij boos. Al snel kwam de opluchting; Frits is goedlachs, maar je moet niet met hem sollen.

Liefs,

Lise