Lieve Lies: ‘Wanneer begin je met opvoeden?’

Lise Steegmans

Redacteur

Lieve Lies,

Ik val maar gelijk met de deur in huis: wanneer begin je met opvoeden?

Frits is nu tien maanden oud. Hij klimt en klautert overal naar toe, ook naar dingen als stekkerdozen op de grond (over het babyproof maken van je huis schrijf ik je een andere keer..) en glazen op tafel. Hij is op een grote ontdekkingstocht, alles is avontuur. Maar aan de nieuwe blik in zijn ogen, met ondeugende fonkeltjes en een vrolijk lachje, zie ik dat hij volgens mij best wel weet wat mag en wat niet mag. Is die nieuwe blik ook het moment dat het opvoeden moet beginnen?

Ik weet het niet, hij is nog maar tien maanden. En wat ik ook zeg, hij snapt er niets van – althans, die indruk wekt hij. Maar misschien begrijpt hij wel meer dan ik denk. Maar ook: alles afpakken net nu hij in staat is om erop af te gaan, dat voelt ook weer zo cru. Begrijp me niet verkeerd, ik laat Frits niet met stekkerdozen spelen. Ik vraag me alleen af of het al zin heeft om met een vingertje te wijzen en op mijn allerstrengst ‘nee!’ te zeggen. Wanneer moet ik beginnen met consequent zijn?

Jij hebt vier kinderen. Wat is jouw ervaring hiermee?

Liefs,

Lies

Lisa van den Akker

Hoofdredacteur

Lieve Lies,

Opvoeden is volgens mij iets dat geleidelijk gaat. Je begint er niet van de één op de andere dag mee. Tenminste zo heb ik het nooit gevoeld.

Wat jij zegt herken ik heel erg, Solei zit in dezelfde fase van overal naartoe kruipen en alles onderzoeken. Natuurlijk het liefst met haar mond. Vaak laat ik haar, net als jij, haar gang gaan, behalve als het echt gevaarlijk is.

Als ik dan iets afpak, ruil ik het meestal met haar voor iets anders, waar ze wel mee mag spelen. Niet dat ze dat altijd leuk vindt, want vaak zet ze het dan op een krijsen. Nóg zo’n nieuwe fase.

Ik denk dat je daarmee eigenlijk al aan het opvoeden bent, ook al zeg je geen ‘nee’. Maar het échte werk begint inderdaad later, Louèn is net drie geworden en zit vol in de peuterpuberteit. Die zoekt de grenzen op en test hoe ver ze kan gaan. Laatst bijvoorbeeld bij het avondeten. Ze mogen van ons dan alleen water drinken, maar dat vindt Louèn niet lekker, dus schopte ze een hele scène omdat ze limonade wilde.

Zelf heb ik de ruggengraat van een slak, dus na twee minuten drama ben ik al geneigd om limonade te gaan maken. Mijn man is daar echter beter in, en houdt voet bij stuk. Vijf minuten later gaf ze het op en dronk ze gewoon haar water.

Consequent zijn loont dus wel. Zeuren doen ze ook altijd tegen mij, want ze weten als papa nee zegt blijft het nee. Als mama nee zegt, kan het ook best nog wel een ‘ja’ worden.

Dat is allemaal trouwens nog niets vergeleken met het opvoeden van twee pre-pubers. Dus geniet nog maar even van de onschuldige twinkeling en ondeugende lachjes, voor je het weet begint het échte werk.

Liefs,

Lies