Lieve Lies: ‘Heb jij last van vergelijken?’

Lisa van den Akker

Hoofdredacteur

Lieve Lies,

Heb jij last van vergelijken? Ik kan me niet herinneren of ik daar mee bezig was bij mijn eerste. Toch is het volgens mij iets dat alle ouders soms doen, of je het nu wil of niet. Natuurlijk wéét je dat ieder kind zijn eigen tempo heeft qua ontwikkeling. Alleen kun je het volgens mij niet uitschakelen dat je soms denkt: ‘Hé, die kan dat al wel, en die van mij niet’.

Terwijl, waar slaat het eigenlijk op? Hoezo willen we allemaal dat ons kind zich snel ontwikkelt? Omdat het een teken is dat het goed met ze gaat? Natuurlijk is het belangrijk dat je kind ooit leert lopen, maar of dat nu met 16 maanden is of met 9. Het maakt eigenlijk geen fluit uit toch?

Oké mijn oudste drie liepen allemaal voor hun eerste verjaardag, dus misschien heb ik geen recht van spreken als ik mezelf weer eens tegen iemand hoor zeggen: ‘Joh, maak je niet druk.’

Terwijl ik dat dus altijd zeg, betrapte ik mezelf er laatst toch op dat ik aan het vergelijken was. Ik keek filmpjes van mijn derde dochter, op dezelfde leeftijd als Solei nu is, en dacht: ‘Oh, dat kan zij nu nog niet’.

En een aantal weken geleden zei ik tegen mijn man: ‘Het zou toch wel handig zijn als ze nu kon tijgeren en zelf dat speeltje pakte, dan hoef ik het niet te doen.’ Nou dat heb ik geweten. In een paar weken tijd kon ze tijgeren, gaan zitten én zich optrekken tot staan. Bleek dat dus toch niet zo handig te zijn als ik dacht.

Maar goed, beretrots wel natuurlijk. Filmpjes naar de familie sturen van mijn baby die plotseling staat. Om dan vervolgens ‘s avonds in een emo-bui snikkend tegen mijn man te zeggen: ‘Het gaat allemaal veel te snel, straks is ze geen baby meer.’ Het is ook nooit goed…

Lise Steegmans

Redacteur

Lieve Lies,

Daar zeg je wat.

Ik heb maar een kind, Frits dus, en geen vrienden of buren met kinderen van (ongeveer) dezelfde leeftijd. In die zin heb ik mazzel, want ik heb dus geen vergelijkingsmateriaal. Wat ik wel heb, zijn veel mensen in mijn omgeving die Frits ó zo snel vinden.

‘Oh kijk hem nou, wedden dat hij over een maand al loopt?’

‘Wat gaat hij toch snel vooruit. Hoor ik hem nu ook al woordjes brabbelen?’

Blijkbaar is het ook voor andere mensen dan de ouders belangrijk om Frits te vergelijken met… tja, met wie eigenlijk?

In die zin vergelijk ik Frits dus niet met anderen en staat Frits in zijn eigen kracht, lekker puh. Maar wat ik dan weer doe is met mijn neus in de boeken duiken. Op mijn nachtkastje ligt een stapel boeken die allemaal gaan over de ontwikkeling van een baby. En vanaf de eerste echo tot nu is Frits een baby volgens het boekje. Dat vind ik fijn, want dat stelt me gerust en tempert mijn onzekerheden over het moederschap.

Ik herinner me nog die ene keer dat ik me, in het bijzijn van mijn vriend, hardop afvroeg of ik het wel goed deed voor Frits. Mijn vriend wees naar een vrolijke Frits op het kleed op de grond, toen nog niet in staat om te rollen. ‘Kijk eens hoe vrolijk hij is? Dat is toch het enige dat telt.’

En toen realiseerde ik me dat nog zoveel kan lezen, maar dat er maar een ding telt: de glimlach van je kind. Ook als hij nog niet kan rollen, tijgeren, kruipen of optrekken.

Sindsdien is het goed.