Lieve Lies: ‘Ben jij een insmeer-moeder of een blote bips-mama?’

Lise Steegmans

Redacteur

Lieve Lies,

Levensgevaarlijk! Kinderkanker! Dodelijke gevolgen! Kindermishandeling!

Dat zijn het soort waarschuwingen die ik nu overal zie. Van het consultatiebureau tot abri’s, je kind niet goed beschermen tegen de zon is een doodzonde. Dat maakt een dagje aan zee met deze hoge temperaturen voor een gemiddelde moeder – ik dus – een ware test. Doe ik het wel goed, of laat ik Frits nu per ongeluk levend verbranden?

Wat ook niet helpt is als ik voor Famme een artikel schrijf met als titel Dit is wanneer je jouw baby in wil smeren met zonnebrandcrème. Je begrijpt: ik zit diep in de materie en ben nu bang voor de zon.

Maar het is dertig graden, het strand is op vijf minuten fietsen dus het zou gek zijn als ik niet naar de kust ging met Frits. Daar gingen we. De voorbereidingen had ik goed getroffen. Ik had een uv-pakje met lange mouwen, een zonnehoedje met nekflap (en oorflappen) en de duurste zonnebrandcrème met factor 50 in huis gehaald. Want mijn kind, nee, mijn kind gaat geen huidkanker krijgen.

De worsteling begon thuis al. Dat uv-pakje met bretonse streep, het ziet er enig uit maar het is een kriem om aan te trekken bij een wilde dreumes. Zo ook het hoedje, Frits trok het af nog voordat ik de strik kon knopen. En dan het insmeren… de muren, het verschoningskussen, alles is ingesmeerd, behalve Frits. Maar uiteindelijk was Frits er klaar voor en fietsten we met de zonnetent achterop de bagagedrager naar zee.

Ook dat bleek ingewikkeld, nog voordat ik het tentje kon opzetten, was Frits al dertig meter verder gekropen. Het zand plakte aan de zonnebrand, toen ik het eraf wilde vegen besefte ik dat ik Frits’ zachte babyhuidje aan het scrubben was – iets wat misschien nog wel gevaarlijker is dan niet-insmeren.

In een verwoede poging om Frits zandvrij te krijgen (noem me gerust naïef), plonste ik met hem in de zee. En wat zag ik daar? Drie kleine meisjes, ik denk zusjes, poedeltjenaakt aan het spetteren in de zee. Geen uv-pakje, geen hoedje, wel heel veel plezier. Ik herinnerde me opeens mijn vakantiefoto’s van vroeger, waarop ik ook vaak naakt over het strand hupste.

Toen keek ik naar Frits, van top tot teen ingepakt met een een wit, glanzend hoofd vol crème en dacht ik: is dit nou echt nodig?

Hoe bescherm je jouw kinderen tegen de zon?

Liefs,

Lies

Lisa van den Akker

Hoofdredacteur

Lieve Lies,

Ik kan me inderdaad niet herinneren dat mijn moeder me ooit insmeerde met zonnebrand (sorry, mam). En uv-pakjes? Daar hadden ze in de jaren ’90 echt nog nóóit van gehoord.

Verbranden deed ik trouwens ook niet hoor. Dankzij mijn licht getinte huid kan best wat zon-uurtjes aan. Sterker nog, toen ik zestien was en op vakantie ging naar Italië smeerde ik me alleen in met olijfolie, om nóg sneller bruin te worden. Ik werd dus zo ongeveer levend gebakken.

Maar ja, tijden veranderen en bakken in de zon is zo ongeveer het nieuwe roken. Voortschrijdend inzicht zullen we maar zeggen, want in de jaren zeventig deelden ze de sigaretten immers ook uit op kinderverjaardagen.

Dus ja, ook ik ben veranderd in een insmeer-moeder. En ja, mijn twee jongste kinderen hebben een hip uv-pakje en worden zorgvuldig ingesmeerd met dure zonnebrand factor 50 (natuurlijk alléén die met natuurlijke minerale UV-filters zonder nano deeltjes, want anders krijg je daar weer kanker van).

Toegegeven, vier kinderen (én een man) insmeren duurt lang. Dus thuis gaat het erop en that’s it. Op het strand worden alleen soms het gezicht en de schouders nog wat bijgesmeerd, maar dat was het dan ook wel. Ik loop dus niet de hele dag op het strand met een tube zonnebrand achter ze aan te hobbelen. Dat zou voor niemand leuk zijn.

En of we goed hebben gedaan aan al dat insmeren, of dat blijkt dat zonnebrand tóch de sigaretten van de jaren ’20 zijn? Dat weten we waarschijnlijk pas over een jaar of twintig.

Liefs,

Lies