Lieve Lies: ‘Hoe daag jij je kinderen uit?’
In veel opzichten lijken de levens van Lisa en Lise op elkaar. Niet alleen hun naam scheelt maar één letter, ook hun baby’s, Frits (van Lise, 10 maanden) en Solei (van Lisa, 9 maanden), schelen maar een paar weken. Bovendien zijn ze collega’s bij Famme én wonen ze op nog geen twintig kilometer van elkaar vandaan. Genoeg om over te praten dus. Daarom schrijven ze elkaar wekelijks een digitale brief, in de rubriek ‘Lieve Lies…’
Lieve Lies,
Jij weet als geen ander hoeveel we bij Famme en J/M Ouders over opvoedingsstijlen, methodes en onderwijsvormen schrijven. Dat is leerzaam, interessant en vooral inspirerend. Zo weet ik nu dat ik een typische Montessori-moeder ben, met een zwak voor de Pikler-driehoek, liefst met een flinke dot gentle parenting. Bij mij staat één ding voorop: de creativiteit en nieuwsgierigheid van Frits zoveel mogelijk stimuleren.
Dat bracht me laatst bij dit artikel over het succes van het Wobbel board, waar ik erg veel plezier aan beleefde. ‘Passief speelgoed maakt een actieve baby’ lees je daar. Daar wordt het volgende mee bedoeld: speelgoed moet zo eenvoudig mogelijk zijn. Het idee hierachter is dat een baby of kind er zelf op een creatieve manier mee aan de slag gaat en zelf ontdekt wat hij er mee kan, en vooral wíl, doen.
De ironie is alleen dat simpel speelgoed tegenwoordig erg prijzig is. Maar ja, ik wil Frits blijven uitdagen. Ik wil zijn ontdekkingstocht optimaal faciliteren, ik wil zijn nieuwsgierigheid zoveel mogelijk prikkelen. Dus koop ik een Wobbel board, een Pikler-driehoek en foam kussens. Ook koop ik een stapeltoren, een regenboog van Grimm en houten cilinders. Als ik zo bezig blijf, moet ik niet alleen binnenkort om loonsverhoging vragen, maar ook verhuizen naar een groter huis. Nu wordt niet alleen Frits’ creativiteit op de proef gesteld, maar ook die van mij, haha.
Heb jij als moeder van vier tips over hoe ik Frits kan blijven uitdagen, zonder steeds te zwichten voor het mooiste speelgoed?
Liefs, Lies
Lieve Lies,
Ik herken het, zelf heb ik een zwak voor houten speelgoed en mooie prentenboeken. Dus wat dat betreft kunnen we elkaar de hand schudden. En laten we eerlijk zijn, als hippe-Instagram-moeder kun je ook bijna niet anders dan die Wobbel kopen, en die Veloretti loopfiets aanschaffen.
Laatste staat trouwens te pronken (en wegroesten) in de tuin, want mijn peuter rijdt liever op het tien jaar oude rood-gele loopfietsje van haar broer. Dat ik destijds voor veertig euro kocht. Duur, betekent dus niet altijd beter of fijner.
Met vier kinderen is ons huis van boven tot beneden gevuld met speelgoed. Hoewel ik zelf zelden zomaar speelgoed koop gaat dat gewoon snel met alle verjaardagen en feestdagen. Omdat het hier zo vol is ben ik een stuk kritischer geworden op het gebied van speelgoed, maar daarbij maak ook ik nogal eens de verkeerde keuzes.
Wat ik mooi vind, zoals de grote houten regenboog van Raduga Grez, laten de kinderen compleet links liggen. Inmiddels heb ik dus door schade en schande geleerd dat mijn kinderen het meest uitdaag met creatieve- en buitenactiviteiten.
Zand, water, stokjes en blaadjes stimuleren misschien nog wel het meest de nieuwsgierigheid en creativiteit. Daarnaast zijn verf en klei altijd populair, net als een rollenspel met knuffels en poppen. Buiten rennen en klimmen over stenen en boomstammen, daar kan ook geen Wobbel tegenop. En het kost dus allemaal geen fluit.
Voor de wat oudere kinderen is constructiespeelgoed wel een mooie toevoeging, zo vinden ze LEGO, Kapla en de magnetische tegels van Magnatiles en Coblo leuk. Hoewel buitenspelen het bij mijn kinderen altijd met gemak wint. Dat wil niet zeggen dat ik straks voor de eerste verjaardag van Solei géén mooie houten speelset van Grapat koop. Want ja, het blijft natuurlijk wel gewoon mooi.
Liefs, Lies