Lieve Lies: ‘Heb je dat moment al gehad?’

Lisa van den Akker

Hoofdredacteur

Lieve Lies,

Heb jij dat moment al gehad, dat je opeens beseft dat je baby bijna geen baby meer is? Ik had het afgelopen week, toen ik op kraamvisite was bij een vriendinnetje. Zij stond daar met dat hummeltje van twee maanden oud in haar armen, en naast haar op de grond kroop Solei.

Ze trok de beschuitjes met muisjes van tafel en stopte met een ondeugende blik een stuk in haar mond. Op dat moment was ze echt meer een dreumes dan een baby.

Het is een dubbel gevoel. Aan de ene kant vind ik het fijn, dat het eerste jaar zijn einde nadert. Het is immers toch altijd intens, die eerste maanden. Nu ze wat groter wordt, is ze in mij ogen ook wat minder kwetsbaar en dat stelt me gerust.

Maar aan de andere kant mis ik het nu al, dat kleine frummeltje, dat mini lijfje dat de hele dag vastgehouden wilde worden. Tegen je aan wilde liggen.

Wanneer ik haar nu op schoot neem begint ze vaak te kronkelen en wurmen, tot ik het opgeef en haar op de grond zet zodat ze weer op pad kan gaan.

Ze zeggen: iedere leeftijd heeft zijn charme. Dat is ook zo. Ik geniet van mijn baby, peuter, achtjarige én mijn tiener. Ik geniet van het nu, bewuster dan tien jaar geleden. Maar een beetje heimwee hoort er voor mij ook bij. Soms zou ik gewoon heel even, één momentje, terug willen in de tijd, of heel even op pauze willen drukken. Dat gaat alleen niet. Dus knuffel ik mijn baby nog maar even extra, of ze nu wil of niet.

Liefs, Lies

Lise Steegmans

Redacteur

Lieve Lies,

Dat moment ken ik zeker. Deze week nog heb ik zitten googelen wanneer een baby geen baby meer is. Officieel is Frits inderdaad nog een baby, maar voor mijn gevoel is hij al een grote peuter. Dat is hij natuurlijk nog lang niet, maar zijn ontwikkeling gaat zó snel – ik kan het amper bijbenen. Als ik hem nu naast een pasgeboren baby zou zetten, dan zou hij er overheen kruipen… We gaan dus voorlopig maar niet op kraambezoek (knipoog).

Dat maakt ook dat ik ontzettend uitkijk naar zijn eerste verjaardag eind mei. ‘We hebben het gered’ wil ik bijna op de uitnodigingen schrijven. Met vier kinderen heb jij al de nodige ervaring, ik ben nog in de naïve illusie dat we na Frits’ eerste verjaardag opeens in rustig vaarwater terecht komen. Dat hij de dag na zijn verjaardag al zijn tandjes heeft, van zeven tot zeven uur doorslaapt en geen snotneus meer mee naar huis neemt van de crèche.

Laatst zei iemand dat het ‘rustiger vaarwater’ pas na de zesde verjaardag komt. Toen schrok ik toch wel even. Van de andere kant: ik kan me Frits gewoon nog niet voorstellen als een zesjarige… Net zo min kan ik hem nu nog voorstellen als de kleine baby die hij was. Het lijkt wel een ander leven.

Wat je zegt, iedere tijd heeft zijn charme. Ik zou wat meer stil mogen staan bij baby Frits, want dat is hij nog steeds.

Liefs, Lies