Lieve Lies: ‘Zeg eens eerlijk, wat vind jij nou echt van het consultatiebureau?’

Lise Steegmans

Redacteur

Lieve Lies,

“Kan hij al wijzen?”

– “Nee, nog niet. Moet hij dat kunnen dan? Hij kan wel zwaaien en klappen hoor!”

“Proef ik daar wat onzekerheid in je vraag?”

– “Misschien…”

“Je moet het zo zien: zolang je kind in ontwikkeling is, op welke manier dan ook, is het goed. Als je kind vrolijk, beweeglijk en ontdekkend is, maar nog niet kan wijzen, dan maakt het helemaal niet uit. Zolang je kind maar in ontwikkeling is, in wat voor vorm dan ook. Daarin mag je best op je intuïtie vertrouwen.”

Dit was een gesprek dat ik vanochtend met de kinderarts van het consultatiebureau had. En ik zal je maar gelijk zeggen; ik vond het fijn om te horen dat ik wat meer op mijn intuïtie mag vertrouwen. Dat heeft nog niemand tegen mij gezegd en ik ben toch al bijna een jaar moeder.

De afgelopen dagen zag ik enorm op tegen een bezoek aan het consultatiebureau. Niet alleen vanwege die prikjes. Voor mij, een onzekere moeder uit het boekje, voelt het toch als een moment van keuring. Doe ik het wel goed? Valt Frits nog in de juiste groeicurve, is hij niet te zwaar, te licht, te kort, te lang? Geven we hem wel de juiste voeding? O jee, dadelijk gaat hij alleen maar huilen…

Dat het imago van het consultatiebureau er niet al te best voor staat, was laatst nog in het nieuws. En inderdaad, ook ik heb een mindere ervaring met Het Consultatiebureau gehad. Maar weet je dat ik achteraf altijd blij ben dat we zijn geweest?

Het is toch even een moment om bij de ontwikkeling van je kind stil te staan. Jouw kind in de handen van een expert, dat is best bijzonder toch? Het is een cliché, maar ik zeg ‘m toch: in sommige landen hebben kinderen niet eens toegangt tot (gratis!) zorg. Bovendien kun je er alle vragen stellen die je wil en Frits krijgt er zijn vaccinaties  Ze zeggen misschien niet altijd wat je wil horen, maar ook dat moet je soms horen om je eigen koers te kunnen bepalen.

Hoe denk jij over het consultatiebureau?

Liefs, Lies

Lisa van den Akker

Hoofdredacteur

Lieve Lies,

Het is zeker goed dat het consultatiebureau bestaat, ze zijn er voor je als je vragen hebt. Ze kunnen soms vroegtijdig ontwikkelingsproblemen vaststellen en niet onbelangrijk, ze houden een oogje in het zeil – óók bij gezinnen waar het minder goed mee gaat.

Dat gezegd hebbende, ben ik met Solei welgeteld twee keer geweest en ze wordt bijna één. Ik geloof dat ze me hebben opgegeven omdat ik altijd afbel. Ik krijg zelfs geen uitnodigingen meer.

Eerlijk gezegd lig ik er niet wakker van. Bij een vierde is het consultatiebureau gewoon een stuk minder belangrijk geworden. Het gaat goed met haar, ze ontwikkelt zich prima en als ik vragen heb dan ben ik mondig genoeg om hulp te zoeken. Ik ben nu veel zelfverzekerder dan bij de eerste.

Dus heb ik zin om tegenover iemand te zitten die zegt dat ze “nu toch wel wat minder borstvoeding kan gaan drinken”, of die vraagt “of ze al een hele boterham eet?”, nee niet per se.

Toch herken ik jouw gevoel zeker. Bij mijn oudste was ik een jonge moeder. Ik had altijd het gevoel dat ik me extra moest bewijzen omdat ik jong was. Als ik een afspraak verzette was ik bij wijze van spreken al bang dat ze Jeugdzorg zouden bellen.

Dus sloeg ik nooit over. En ja, de adviezen volgde ik braver op dan nu en de woorden raakten me meer. Mijn oudste was bijvoorbeeld altijd te klein en te zwaar, dan zat ik daar weer naar een grafiekje te kijken en was ik zenuwachtig of het allemaal nog wel binnen de curven lag. Daar maakte ik me soms best druk om. Nu denk ik, het was gewoon een lekker bol ventje van al die moedermelk, maar hij was kerngezond.

Soms denk ik daarom dat ze wat meer naar het kind kunnen kijken en wat minder naar de grafiekjes en gemiddelden, maar wie ben ik. Inmiddels vertrouw ik vooral op mijn eigen intuïtie, iets dat geen consultatiebureau-arts mij ooit heeft geadviseerd. En ik ben toch al elf jaar moeder…

Liefs, Lies