Valéry de Voijs Persoonlijk 23 okt 2024, 09:03

Leestijd: 5 minuten

Lieke (33) over haar baby met koliek: ‘Vastgekluisterd aan huis’

Lieke (33) beviel anderhalf jaar geleden van haar zoontje. Terwijl sommige moeders na de bevalling op een roze wolk lijken te zweven, was dat voor Lieke en haar partner een heel andere ervaring. Hun baby huilde intens en onophoudelijk; later ontdekten ze dat hun zoontje koliek had.

“Mijn zwangerschap was fantastisch. Ik had geen last van kwaaltjes en mijn hormonen waren redelijk stabiel. Vooral als ik mijn zwangerschap vergelijk met die van anderen, mag ik niet klagen. Ik zat lekker in mijn vel en had veel energie. Ook de bevalling verliep eigenlijk best goed. Het werd geen thuisbevalling, maar ik werd uitstekend geholpen in het ziekenhuis en had een prima ervaring.

Een jaar lang huilen

Toen Liam anderhalf jaar geleden geboren werd, begon de ellende. Vanaf het moment dat hij ter wereld kwam, huilde hij veel. Het was eigenlijk méér dan huilen; het was een krijs dat door merg en been ging. Dit ging bijna een jaar lang zo door.

Als ik terug denk aan die periode, kan ik nauwelijks begrijpen hoe ik het heb volgehouden. Je moet je voorstellen dat Liam constant aan het huilen was. Ik dacht dat het normaal was; iedereen om me heen zei dat er iets mankeerde, maar ik wilde het niet geloven. Ze zeggen toch altijd dat je op je moederintuïtie moet vertrouwen? Mijn intuïtie gaf geen vreemde signalen. Ik dacht dat het normaal was dat hij veel huilde; hij was tenslotte een baby, en ik dacht dat het nu eenmaal erbij hoorde.

Ook mijn partner dacht niet dat er meer aan de hand was. Andere vrienden met baby’s om ons heen klaagden ook dat zij het zwaar hadden, dus ik dacht dat wij geen uitzonderlijk geval waren. Achteraf snap ik niet waarom ik niet eerder om hulp heb gevraagd.

Gestopt met werken

Sinds de geboorte slapen mijn partner en ik al niet samen. In het begin sliepen we om de beurt een nacht bij Liam, maar inmiddels hebben we het omgevormd naar een weekrooster. Nu slaapt mijn man een hele week bij de baby, zodat ik goede nachten kan maken, en daarna wisselen we om.

Met pijn in mijn hart heb ik besloten om te stoppen met werken; ik had simpelweg geen andere keuze. Het was geen optie om Liam naar het kinderdagverblijf te brengen, en niemand kon oppassen op zo’n krijsende baby. Mijn ouders hebben ook hun best gedaan, maar mijn moeder heeft slechts één dag opgepast. Dat verliep zo dramatisch dat ik na een paar uur alweer terug naar huis ben gegaan.

Als mijn man naar zijn werk ging, creëerde ik een soort stationnetje om me heen van voedsel dat ik snel kon eten. Crackers en fruit lagen verspreid om me heen terwijl ik op de bank lag met Liam op mijn borst. Zo zat ik urenlang. Het enige wat ik kon doen, was films kijken of op mijn telefoon scrollen. Telkens als ik even op stond en hem neerlag, begon het gekrijs. Als ik niet op de bank lag, liep ik wiegend met hem door het huis en smeekte ik hem om te stoppen met huilen.

Vastgekluisterd aan huis

De kerst was echt een dieptepunt voor ons. We hadden alle plannen en familietradities afgezegd. We besloten dat Liam de meeste rust zou krijgen als hij thuis in zijn eigen omgeving kon slapen. We hadden heerlijk eten besteld, maar daar hebben we bijna niets van gegeten. Ik kon slechts een paar happen nemen voordat ik weer naar Liam moest rennen, omdat hij zo aan het huilen was. Zo wisselden mijn man en ik elkaar continu af.

De eerste acht maanden zijn we nergens naartoe geweest met Liam. Als we buiten liepen, krijste hij het uit. In de auto raakte hij zo overstuur dat wij zelf ook gek werden. Op bezoek bij anderen ging niet. Naar een restaurantje of terras lukte ook niet. Uitstapjes naar een park of speeltuin verliepen dramatisch. Het maakte niet uit wat we deden: hij huilde echt overal. We hebben letterlijk álles in dat jaar afgezegd. Denk aan vakanties, verjaardagen en andere sociale verplichtingen. Zelfs een tandartsafspraak moesten we afzeggen omdat Liam té overstuur was.

Drama bij de schoonheidsspecialiste

Op mijn verjaardag kreeg ik van mijn vriendin een behandeling bij de schoonheidsspecialiste cadeau. Ik wilde eigenlijk niet gaan, maar ze heeft me overtuigd om toch iets voor mezelf te doen. De schoonheidssalon was om de hoek, dus dat kwam mooi uit. Het plan was dat mijn vriendin mee zou gaan en Liam op haar borst zou houden in de behandelkamer. Zo zou hij mijn stem kunnen horen en zou hij hopelijk minder in paniek raken.

Maar dat liep helemaal anders. Ik lag nog maar net in de behandelstoel of hij begon al helemaal los te gaan. Ik heb hem rustig gewiegd en toen hij even sliep, ben ik weer in de stoel gaan liggen. De schoonheidsspecialiste kon de helft van de behandeling doen, maar toen werd hij weer wakker en begon te huilen. We hebben de behandeling niet meer afgemaakt en ik ben snel met Liam naar huis gegaan.

Koliek werd eindelijk minder

Na acht maanden werden de huilbuien minder en leek Liam rustiger te worden. Zijn slaapjes duurden ook langer, waardoor wij ‘s nachts meer rust kregen. Als ik terugdenk aan die eerste maanden, kan ik mezelf wel voor de kop slaan. Liam had echt last van koliek, maar mijn partner en ik zagen dat niet in. We dachten echt dat het normaal was dat baby’s zo vaak huilden.

Liam is nu anderhalf jaar en is een totaal andere baby. Ik kan nu eindelijk van hem genieten. Dat eerste jaar krijg ik niet meer terug, maar deze tijd beleef ik heel bewust.