Yuppenschaamte

Mijn tenen krommen zich als ik iemand ‘living the good life’ hoor zeggen. Een gevoel van “yuppenschaamte” bekruipt me, omdat ik zelf zo’n leven heb.

As we speak kom ik net thuis van een ochtendje sauna. Zelfzorg noemen ze dat toch, zodat ik mijn bloedjes van kinderen weer aan kan vanmiddag.

Ik ben een zondagskind, net als vele patatgeneratie-genoten. Een generatie waarvoor de weg van het geluk geplaveid lijkt te zijn. Stel je daarbij patat-bakkende pubers voor die hele middagen Jiskefet keken en je hebt mijn jeugd te pakken. Eigenlijk kan je me daar nog steeds voor wakker maken.

Wat een contrast met mijn ouders, de zogenaamde protestgeneratie. Beiden uit een arbeidersmilieu werden zij met een WO-denkniveau respectievelijk op de LTS en huishoudschool geplaatst, waarna ze zich een weg naar boven knokten.

Ik kwam als een keizerin ter wereld. Geen geworstel door het geboortekanaal, maar er zonder moeite worden uitgetild. De weinige tegenslagen in mijn leven zijn van het kaliber geschifte havermelk in mijn koffie.

In een tussenjaar werkte en reisde ik, heel klassiek voor mijn generatie. Ik besloot dat ‘iets met andere culturen’ wel leuk en nederig zou zijn. De studie Antropologie liet ik achter me, samen met het grootste deel van mijn naïviteit. Mijn reddersmentaliteit kon ik kwijt in mijn tweede studie Psychologie. Nu ondersteun ik mensen die wel het gevoel hebben te moeten overleven.

Ik hospiteerde één keer en had direct de kamer, kon kiezen uit stageplekken en had daarna direct een baan. Ik hengelde op mijn 19de zonder moeite de liefde van mijn leven binnen. Toen ik eind 20 was, kwam de perfecte kluswoning op ons pad. Pijnlijk detail is dat er voor de verkoop van deze kluswoningen sociale huurders uit hun woningen zijn gezet. ‘Woningdifferentiatie’ zoals de gemeente het noemt, klinkt toch een stuk minder gewetenloos dan ‘huisje inpikken’.

Mijn zorgeloze leventje voelt nu een beetje als elektrisch fietsen met de wind mee of bowlen met hekjes. Net iets te geagiteerd laat ik als curlingouder mijn bloedjes weten dat ze moeten doorzetten totdat iets wel lukt.  Waar ik op doel is dan bijvoorbeeld 15 minuten fietsen naar de scouting.

Ik ben bijna 40, dan begint mijn leven zeggen ze toch? Krijg ik dan mijn portie uitdagingen? Kwakkelende ouders, pre-puberende kinderen, de onvermijdelijke overgang?  En dan hebben we het hier natuurlijk niet over echte tegenslag, want dat zal ik wel nooit kennen: honger, schuilen voor luchtaanvallen, gecanceld worden.

En dan mijn 88 vrienden.  Met wie ik 88 weekendjes weg ga. Crisis? Dan gaan we toch 44 weekendjes weg?  Iedereen doet zijn best om te compenseren voor onze overdaad aan welvaart en foodprint. Kraanvogels vouwen voor vrede, Nederlandse les geven aan veeleisende vluchtelingen, al kanoënd met tegenwind in je bakkes plastic uit de grachten graaien. Mijn vliegangst helpt in elk geval wel om geen vliegschaamte te hoeven voelen. Daarom rijden wij deze zomer naar een eco-bio-agriculturismo in Italië, omdat dat zo lekker duurzaam, puur en oorspronkelijk klinkt.