Hallo zoom, dag shoarma

Dinsdag 28 Juni.

Eindelijk het is zo ver. Ik ben 38 weken zwanger en kreeg vandaag een ballonnetje. In verband met zwangerschapsuiker moest mijn klein mannetje met 38 weken komen.

Om 14 uur smiddags gingen mijn vriend en mijn moeder met mij mee naar het ziekenhuis. Om 15.30 uur kreeg ik dan eindelijk het ballonnetje geplaatst en was het maar afwachten. Ik kreeg een kamer toegewezen , omdat ik in het ziekenhuis moest blijven slapen ter controle. Hier lagen nog drie andere toekomstige moeders die hun baby nog even wat langer moesten dragen (waren rond 26 weken zwanger). Hun situaties kwamen bij mij hard binnen en vond het ook absoluut niet prettig dat ik daar straks moest gaan slapen.

Maar goed, eerst maar even relaxen in de koffie ruimte. Tijdens een spelletje bever bende met mijn moeder kreeg ik de slappe lach. En om het nog leuker te maken maakte mij vriend ook nog eens een leuke opmerking waardoor ik niet meer bij kwam van het lachen en rennend naar de wc moest.

Eenmaal op de wc kwam ik er achter dat het ballonnetje eruit was. Ik schrok mij kapot want het was pas 20 uur. Ik dacht dat kan toch nog niet. Komt vast door het lachen. Maar nee. De verloskundige had mij gecheckt en ik had 3cm ontsluiting. Nou top!! Ik mocht toen lekker thuis slapen en de volgende dag moest ik bellen.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb heerlijk thuis geslapen. De volgende ochtend gebeld, maar er was geen plek voor mij. Ik kon de volgende dag wel weer terecht. Dan zou ik de eerste zijn die wordt ingeleid. Jammer dat was niet leuk om te horen. We hadden ons er op verheugd dat we onze zoon zouden ontmoeten.

Voor de zekerheid toch nog naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje. Mijn vriend wou graag even een stuk fietsen omdat hij  niet fijn vind in het ziekenhuis. Hij heeft wel eens last van paniek en angstaanvallen.

Ik en mijn moeder ging naar het ziekenhuis. Hartfilmpje was goed, maar mijn bloeddruk niet. Even wat bloed en urine afgeven en afwachten. Na een korte lunch met mijn moeder voor het ziekenhuis werd ik gebeld. Ik mocht toch direct naar de afdeling komen, want k werd ingeleid. Ik zat op het randje van een zwangerschapsvergifiting aan. OKE daar gaan we!

Ondertussen had ik mijn vriend opgebeld dat het toch wel ging gebeuren. Hij fietste door naar mijn ouderlijke huis om daar met mijn vader te wachten op verder bericht. Ik redde mij eerst wel met mijn moeder.

Woensdag 29 juni om 12 uur lag ik op de verloskamer. Heerlijk ontspannen met af en toe een lichte wee. Het duurde wel lang voordat de verloskundige er aan kwam dus ik zei tegen mijn moeder dat ik even probeerde te slapen. Helaas kon dit niet meer want ze kwam al binnen. Om 14.30 uur werden mijn vliezen gebroken en de weeën wekkers aangezet.

Toen begon het feest pas echt. Ik wou elk minuut naar de wc, terwijl ik niet eens hoefde te plassen en de weeën werden al heftiger en heftiger. Mijn moeder kon niks voor mij doen. Het waren onderbuikweeën die je alleen maar weg kan proberen te puffen. Nou dat werkte niet echt.

De verloskundige kwamen een uur later even kijken hoe het met mij ging. Want ze wouden de weeën wekkers een stapje om hoog zetten. Ik zei doe dat maar niet. Dat ga ik niet vol houden. Zullen vast wel meer vrouwen hebben gezegd, want ze deed het als nog. Tot dat ze doorhad dan mijn weeën wel heel snel gingen en dat ik geen minuut rust had. Ik zat in een weeën storm. Ze kwamen achter elkaar door.

Op de monitoren hebben ze nooit mijn weeën gezien en konden ze mijn zoon zijn hartslag ook niet vinden. Ik dacht jeetje serieus. Ik zit al dik 1.5 uur inmiddels in deze storm.

Per direct kwamen ze met veel mensen er aan om sensoren op mijn zoon zijn hoofd te plaatsen en om mij weeën wekkers uit te zetten en weeën remmers te geven.  Ik dacht yes bevrijding. Nou dat viel zwaar tegen. De weeën bleven maar komen net 2 minuten rust er tussen. Ondertussen was naar de wc lopen te ver en stond ik vaak naast mijn bed. Het luchte op om het maar te laten lopen. Mijn moeder was mijn steun en mijn vriend zat nog steeds te wachten bij mijn vader thuis.

Tegen 17.15 uur kwam de gynaecoloog binnen. Ze wou even zien hoe het nu ging. Het ging wel redelijk, maar vertel mij alsjeblieft de voor en nadelen van een ruggenprik, want op deze manier ga ik het niet lang volhouden dacht ik. Nadat ze dat had verteld ging ze mij checken. Vol verbazing zegt ze je hebt 8cm ontsluiting. Ik dacht mooi gas erop. Mijn moeder belde mijn vader en vriend op om te zeggen dat ze nu wel snel deze kant op moesten komen. Ze hadden net hun eten op. Mijn zusje reed met 100 op de weg waar je maar 70 mocht en rende vervolgens door de gangen van het ziekenhuis. Ik had ondertussen al 10 cm ontsluiting en persdrang. Ik kreeg akkoord dat ik mocht persen. Eerste keer persen was goed. Tweede keer persen, toen zeiden ze we zetten de vacuüm pomp klaar. Ik dacht hell no! Dat gaan we niet doen. Derde keer persen, toen zeiden ze we gaan je verdoven want hij moet er nu wel zo uitkomen anders moeten we je in knippen. Ik dacht wat is dit. Dit wil ik niet. En waar blijft mijn vriend. Hop vierde keer persen, daar kwam hij mijn mooi zoon. En op het moment dat hij op mijn borst werd gelegd kwam mijn vriend net binnen lopen. Ah wat een bevrijding. Mijn vriend knipt zijn navelstreng door en kijkt mij voo trots aan. Hij moest wel gelijk even zitten want het ging niet goed met hem. Mijn zoon werd op dat moment even meegenomen. Op het moment dat ik mijn zoon terug kreeg, zat mijn vriend bij de wc zijn eten uit te kotsen.

18.08 uur was mijn prachtig zoon geboren.

De verloskundige en gynaecoloog waren zo trots op mij. Want ik had het fantastisch gedaan. Mijn eerste bevalling binnen 3,5 uur en maar 10 minuten persen. Ik was stom verbaasd over hoe snel dit allemaal was gegaan. Zou het zo weer doen!

En het leek wel op een filmmoment dat mijn vriend op het perfecte moment binnen kwam.