Zwangerschapsyoga

Op het moment dat ik mijn zwangerschap bekend maakte, vertelden mijn vriendinnen met kinderen lyrisch over zwangerschapsyoga. “Word je lekker zen van!”, zeiden ze. Drie weken later zat ik in lotushouding voor de webcam tegenover Lotte, oftewel mijn nieuwe guru. Ze knikt ons een warm welkom onder begeleiding van een Swahili groet.

Dit is de real deal wat betreft yoga, dat merk ik gelijk. Op mijn roze yogamat probeer ik in een downward facing dog-positie contact te krijgen met mijn hartchakra. Terwijl ik het bloed naar mijn hoofd voel stromen en het gevoel heb dat ik ieder moment de vloer ga kussen zie ik Lotte met een diepe inademing haar hartchakra openen. Ik kan de wierook door het beeldscherm ruiken en bij het zien van haar vloeiende bewegingen ben ik blij dat ik niet fysiek aanwezig ben in de les. Ik haal diep adem terwijl ik mij focus op de Himalaya zoutlamp. Die zoutlamp is een absolute musthave om goed te kunnen aarden als ik de yoga blogs mag geloven.

Zwangerschapsyoga

Lotte is een soort Jomanda in haar hoogtij dagen en heeft dezelfde lijfspreuk als Emile Ratelband. Op een daadkrachtige manier drilt ze je voor de bevalling. Een soort ‘bevalmoeder’ waarvan je weet dat je aan haar woorden en mantra’s denkt in het heetst van de strijd.

De eerste les oefenen we de weeën dans en les twee breng ik door in een wall-sit, want zo bevallen de vrouwen in Afrika, gehurkt tegen de muur. Toen ik weer een week later op een skippybal door de woonkamer hupste was ik om en kon ze mij alles wijsmaken.

Als klapper op de vuurpijl: de partnerles. De les waarvan je weet dat je vriend het geen hol aan vindt maar toch plichtsgetrouw naast je zit. Lotte die dan op een BABY BORN voordoet hoe je als man tegendruk geeft op de onderrug tijdens een wee, terwijl ze je vriend ondertussen streng toespreekt: “duwen in die rug. Niet aaien maar DUWEN.”

Wanneer je dit tafereel zonder enige vorm van context zou zien is de kans vrij groot dat je denkt dat je naar een slechte versie van Chucky zit te kijken.

Veldslag

Terwijl we samen gebiologeerd naar de webcam kijken hoor ik Marleen haar monoloog vervolgen: “Jij neemt de leiding dus mocht ze het even kwijt zijn, ‘koppie koppie’ er bij”, terwijl ze in de webcam knipoogt. De tranen stromen inmiddels over m’n wangen. Van het lachen.

De grote vraag: heeft het geholpen? Mijn bevalling begon als een grote spirituele ontwaking en eindigde in een veldslag. Achteraf denk ik dat dat laatste kwam doordat ik de himalaya zoutlamp niet mee had genomen naar het ziekenhuis. Toch onvoldoende geaard, daar ga je al.
Het verloop van een bevalling kun je niet plannen maar een beetje zen van start gaan kan nooit kwaad. Hulde aan de yoga lerares. Namasté.