Zorgeloze zwangerschap, maar toch niet zoals verwacht

“Ik ben Louise, 28 jaar en moeder van een dochter. Voor ons is de zwangerschap goed verlopen, tenminste dat dacht ik, want als ik de omgeving vertel hoe het is gegaan schijnt het toch niet het meest ideale te zijn.

Ik heb me de hele zwangerschap goed gevoeld. De eerste 14 weken ben ik wel erg misselijk geweest, maar dat hoort erbij.  Mijn buik bleef ook wel klein, rond de 28 weken kon ik het nog steeds met een shirt verbergen, maar rond de 30 weken begon het toch wel te groeien.

Op 24 augustus 2021 stopte de zorgeloze zwangerschap. Bij de twintigwekenecho. Het zag er allemaal goed uit en ze vertelden dat het een meisje zou worden. Alleen het hoofdje is wat klein zei de verloskundige. Dus wilde ze een extra echo maken rond de 24 weken. Voor de zekerheid.

28 september de volgende echo. De kleine was nauwelijks gegroeid en de verloskundige maakt zich zorgen. Om 9.00 uur waren we bij de verloskundige en diezelfde dag om 14.00 uur zaten we in het ziekenhuis. Alles werd nagekeken en om 18.00 uur werd ons verteld dat ze het niet vertrouwde en ons sturen ze ons door naar het ziekenhuis in Utrecht.

De volgende ochtend om 9.00 uur werden we gebeld door Utrecht dat ze ons diezelfde dag nog wilden zien. Ook daar vonden ze haar erg klein, maar voor de rest konden ze niks geks vinden. Vanaf dat moment moesten we elke woensdag naar Utrecht toe.

Wij vonden het allemaal wel best. Elke woensdag ochtend een half uurtje rijden naar Utrecht. Te horen krijgen dat ze klein is, maar voor de rest ziet het er goed uit en dan weer naar huis.

De omgeving had het er wat moeilijker mee. We kregen vragen van “Is het niet heftig zo, elke week naar het Wilhelmina Kinderziekenhuis?” of “Zit je dan niet de hele week te stressen dat de volgende echo niet goed zal zijn?”

Ik was echter alleen wat nerveus op de woensdagochtend ernaar toe. Maar als we goed nieuws kregen dan was het voor de rest van de week ook wel weer goed. Soms kregen we wel te horen dat ze weer van de lijn afboog en dat ze die week erop extra moesten checken. Maar die week erop was het dan wel weer oké.

Zo bleven we tot 34 weken naar Utrecht gaan en mocht ik daarna terug naar ons eigen ziekenhuis, omdat ik dat graag wilde.

Ik moest wel per se met 37 weken ingeleid worden omdat ze bang waren dat de kleine meid het in mijn buik niet zou overleven na de 37 weken. Dat vond ik wel erg jammer, het liefst had ik haar tot 42 weken bij me gedragen.”