Laurien Bleeker Columns 24 okt 2022, 16:18

Leestijd: 3 minuten

Laurien: ‘Ik ben te zwak voor mijn kind. Zodra ik zijn twinkelende ogen zie, verdrink ik’

Met drie kinderen is er altijd wel iets wat redacteur Laurien bezighoudt. Zo gaf ze eerder eerlijk toe dat ook zij meedoet met de treurig beige babykamer trend. Deze week neemt ze je mee in haar ervaring met boodschappen doen. Boodschappen met een kleuter bij een winkel die alles heeft. Niet de meest perfecte combi als je het haar vraagt: “De kleuter weet dat hij niet zonder iets onder zijn armen hier weggaat.”

“‘Kom, we gaan nog even tekenpapier halen’, zeg ik tegen mijn oudste. Het is herfstvakantie, maar helaas heb ik gewoon deadlines te halen. Dus hebben, mijn kleuter en ik, zijn broertje en zusje net naar de opvang gebracht. De bofkont mag thuisblijven. Die vermaakt zich wel en hij mag papa helpen met de boodschappen, terwijl ik achter mijn laptop kruip om wat laatste opdrachten af te ronden.

Maar, eerst gaan we even langs de winkel voor tekenpapier. Alle drie de kinderen zijn zo bedrijvig aan het tekenen de laatste tijd, dat er geen blanco papiertje meer te vinden is in huis. De witte eettafel is al onder handen genomen door ze, dus papier leek me een betere optie. ‘We halen alleen papier en dan gaan we weer’, probeer ik nog… Maar zodra de kleuter het blauwe logo van de winkel ziet, zie ik zijn ogen al twinkelen.

Hier boodschappen doen met een kleuter is niet ideaal

Deze winkel verkoopt namelijk niet alleen honderd soorten tekenpapier, maar ook een lading knutselspullen en een berg speelgoed waar je u tegen zegt. Van stomme frutsels die eigenlijk best leuk zijn tot enorme dozen LEGO en snoep. Niet zomaar snoep, maar dingen als surpise-eieren van Paw Patrol, suikerspinnen in een bakje en, in deze tijd van het jaar, ook adventskalenders met alle Disney-figuren erop afgebeeld. Erg aantrekkelijk voor kinderen zeg maar. De kleuter weet dat hij niet zonder iets onder zijn armen hier weggaat. En ik weet dat dit geen tekenpapier is.

Je kan je voorstellen: niet de meest ideale winkel om met een kleuter naartoe te gaan. Ik tel in mijn hoofd af. Drie, twee, één… En ja hoor: met enorme kijkers vraagt hij of hij misschien iets mag uitzoeken. Want, zo zegt hij, het is herfstvakantie. En: ‘Dan kan hij daar lekker mee spelen als oma komt oppassen morgen.’ Onderhandelen is een van zijn kwaliteiten. Ik verdrink meteen. En voordat de moedermaffia uit haar dak gaat en gaat zeggen dat ik de baas ben en gewoon moet zeggen dat het niet mag en daarmee uit: I know, I know. Ik ben te zwak voor zijn lichtblauwe kijkers. Ze hebben me in zijn greep.

Ik smelt en geef toe

‘We kijken wel eventjes’, stamel ik nog. Tegen wie, vraag je je af, want de kleuter is al uit het gezichtsveld verdwenen. Ik pak een paar tekenblokken en loop rechtstreeks naar de speelgoedafdeling. Daar staat ‘ie, zorgvuldig af te wegen wat leuk is om mee te nemen. Ik heb het al opgegeven en laat hem gaan. Met uiterste concentratie loopt hij langzaam langs alle schappen. Bijzonder wel, want in zijn verdere leven is hij door het minste of geringste afgeleid. Ik zie hem af en toe iets pakken, rustig bekijken en weer terugleggen. Terwijl ik de kerstspullen even bekijk, hebben ze ook ja, hoor ik een enthousiaste kreet. ‘MAMA!’, galmt door de winkel. Ik loop naar hem toe en het meest blije hoofd ever kijkt me aan: ‘Ze hebben een scheetkussen! Die wil ik al zooooo lang!’ En daar heb je ze weer: die blauwe kijkers. Ik smelt en geef toe.

Behendig manoeuvreer ik hem snel langs de schappen snoep en koek richting kassa. Druk vertellend over zijn snode plannen om oma die avond scheten te horen laten rekenen we af en lopen we de winkel uit. Ik tevreden met mijn tekenpapier onder de arm, hij intens blij met zijn scheetkussen. Soms is toegeven niet zo erg.”

https://www.jmouders.nl/jawel-boodschappen-doen-met-je-kind-is-leuk/