Laurien Bleeker Persoonlijk 21 nov 2022, 08:20

Leestijd: 3 minuten

Laurien (37): ‘Ze strekte zich uit en ik zag dat ze niet ademde’

Laurien (37), moeder van drie kinderen, kreeg de schrik van haar leven toen haar dochter ophield met ademen.

“Na een prachtige thuisbevalling in bad werden wij weer ouders van een heerlijk kindje. Een meisje dit keer, echt een cadeautje na twee jongens. Haar grote broers waren enorm trots en ze was een supertevreden en blije baby.

Ik genoot intens van de kraamweek en bleef voornamelijk in bed met ons meisje. We deden alles heel rustig aan en zaten hoog op onze roze wolk. Tot zo’n drie weken later, toen gebeurde er iets heel engs.

Ze vertrok en keek met met paniekerige oogjes aan: ze ademde niet

Het was een zaterdagavond en mijn man en ik keken een spannend programma op televisie. Onze zoontjes lagen lekker te slapen en ons dochtertje lag bij mij, te slapen in mijn armen. Het was bijna tijd voor de avondvoeding en daarna zouden we lekker naar bed gaan. Opeens strekte ze zich vanuit het niets uit en dat voelde heel vreemd.

Ik keek naar haar en zag haar gezichtje vertrekken terwijl ze stil bleef. Niets, geen huiltje of geluidje kwam eruit. Ze keek me paniekerig aan met grote oogjes en leek in ademnood te zitten. Ik stond met haar op en riep tegen mijn man: ‘Ze ademt niet!’ Mijn man nam haar over, gaf haar wat prikkels en hield haar ondersteboven, maar riep daarna ‘Ze wordt slap.’ Woorden die ik nooit, nooit meer zal vergeten.

Ik belde in paniek 112

Ik raakte in paniek, maar was nog in staat om 112 te bellen. Ik zette de luidspreker aan en legde de telefoon neer. Een heel vriendelijke mevrouw aan de andere kant van de lijn stuurde een ambulance en hielp mijn man erdoorheen. Hij moest ons dochtertje neerleggen op haar zij en met zijn vinger voelen of er slijm vastzat in haar keel. Dit leek zo te zijn, hij haalde wat weg en toen huilde ze. Ik ben nog nooit zo blij geweest om een huiltje te horen, maar was flink in paniek.

Vol adrenaline ging ik met haar mee in de ambulance

De ambulance kwam net aanrijden, die was er echt binnen een paar minuten, maar dat voelde als een uur. De ambulanceverpleegkundigen kwamen binnen en ontfermden zich over onze dochter. Ze reageerde goed op alles en dronk vervolgens haar flesje leeg. De verpleegkundigen belden de kinderarts in het ziekenhuis met de vraag of ze mee moest voor controle.

De kinderarts vond dat een goed plan, aangezien ze nog maar drie weken oud was. Dus met lood in mijn schoenen pakte ik snel wat spullen bij elkaar en ging met haar mee de ambulance in. Nog helemaal niet bekomen van de schrik en vol in de adrenaline. Eenmaal op de kamer werd ons meisje aan de monitor geplaatst, met allemaal slangetjes op haar kleine lichaampje. Ik heb overgeven van de spanning en sliep die nacht niet.

Met therapie heb ik de gebeurtenis kunnen verwerken

Uiteindelijk zijn we ter observatie twee nachten gebleven. Ze deed het goed en waarschijnlijk was het slijm wat ze niet weggeslikt kreeg. Ik heb die hele dag in het ziekenhuis gehuild, ik kon niet stoppen, zo erg ben ik geschrokken van het voorval. Op de nacontrole een paar weken later, alles was goed met onze dochter, merkte de kinderarts dat de gebeurtenis nog heel hoog zat bij mij. Nog weken na het voorval sliep ik met het licht aan en werd ik van elk geluidje wakker.

Ze verwees me door naar een psycholoog en die heeft me via EMDR geholpen met de verwerking van deze gebeurtenis. Ondertussen is ons meisje 9 maanden en gelukkig nog net zo vrolijk als altijd. Met mij gaat het ook weer goed en ik ben blij dat ik in die situatie zo gehandeld heb. Ik zal altijd onthouden wat de ambulanceverpleegkundige tegen me zei: nooit twijfelen, altijd 112 bellen. We komen liever een keer te vaak, dan een keer te weinig…”

https://www.famme.nl/lisa-baby-stikte/