Laurien Bleeker Columns 18 dec 2022, 09:23

Leestijd: 4 minuten

Laurien: ‘Mag ik de snotneus van mijn kind even aan jouw broek afvegen trouwens?’

Met drie kinderen is er altijd wel iets wat redacteur Laurien bezighoudt. Vorige week zocht ze naar een duurzamer alternatief voor de foute kersttrui voor haar zoontje en bleek de oplossing dichtbij te zijn. Deze week blaast ze wat stoom af over haar irritaties naar hondenbezitters: “Mag ik me even uitlaten over hondenouders?”

“Lieve hondenbezitters, hondenbaasjes, hondenouders of hoe je jezelf ook noemt. Ik wil even wat kwijt. Begrijp me niet verkeerd: ik houd van viervoeters. Ook al ben ik meer een katten- dan hondenmens, ik vind honden superlief en schattig. Maar, niet altijd. Vooral niet sinds ik kinderen heb. Ik stel me toch een stuk beschermender op naar mijn kinderen, wanneer er een hond in de buurt is.

Al helemaal nadat ik zelf een keer door een knorrige mix van een Frans bulletje en een mopshond in mijn hand gebeten ben. Het gebeurde terwijl ik eerst liet snuffelen, nog voordat ik zou gaan aaien. Je begrijpt: mijn vertrouwen in schattige viervoeters daalde zo hard als de temperatuur buiten. Daarbij komt ook nog dat ik twee kinderen heb die al bang zijn voor de kleinste Chihuahua (vraag me niet waarom).

Hondenbezitters roepen het hardste dat hun hond niets doet

Wat ik wilde zeggen: sommige honden kunnen zich nogal opdringen. Of ze springen tegen je op. Of planten hun neus tussen je benen, zeer ongemakkelijk. Maar dat vind ik niet het ergste. Het zijn honden en honden doen nu eenmaal wat ze willen. Als hun baasje er niks aan doet tenminste.

Precies dat is wat me zo stoort. Hondenbezitters roepen het hardst van iedereen ‘Mijn Boris doet helemaal niets hoor!’ Nee, behalve z’n kwijlende bek tegen m’n broek aan schuren op een onwenselijke plek. Maar verder doet brave Boris niets. Mag ik de snotneus van mijn kind even aan jouw broek afvegen trouwens?

Of hondenouders die hun viervoeter altijd en overal los laten lopen. Met als gevolg een kind dat in paniek wegrent, omdat er een hond achter hem aanzit. Het kind weet niet dat de hond alleen maar wil spelen. De hond heeft niet door dat het kind wegrent omdat het bang is. Zie je het voor je?

Oké, stiekem moet ik daar meestal wel een beetje om lachen, maar dat kan ik het kind niet laten merken natuurlijk. Een hond moet gewoon aangelijnd zijn en niet ongewenst in de buurt van mijn kind kunnen komen. Hoe zou jij het vinden als mijn kind luid gillend achter jouw hond aan rent terwijl het beestje doodsbang met het staartje tussen de poten ervandoor gaat? Precies, dat dacht ik al.

Dan is er nog de blaffende hond bij iemand thuis, bijvoorbeeld als je op visite gaat. Die al begint te blaffen nog voordat je aanbelt en je bij binnenkomst druk kwispelend met zijn staart begroet. En maar blijft blaffen. Waardoor ik een huilend kind om mijn nek heb hangen. ‘Hij hoeft alleen maar even aan hem te snuffelen, dan stopt hij met blaffen.’ Eh, nee? Niemand snuffelt aan mijn kind. Ook al zijn wij degene die zijn territorium betreden: gewoon nee.

Een verse drol kleeft aan het wiel van de kinderwagen

En ten slotte de drollen. Die vreselijke drollen. Vooral de drollen die je net te laat ziet. En waar je dus vol in gaat staan. Of waar je kind vol in gaat staan met nieuwe laarzen. Je komt ze vooral tegen in het grasveld waar honden niet mogen poepen (de baasjes kunnen lezen toch?). Of zo’n verse vlaai waar je doorheen rolt met wielen van de kinderwagen. Om daar pas thuis achter te komen. Als je al met de wagen binnen staat en je jezelf afvraagt waar die stank toch vandaan komt. Na drie keer de luier van het kind gecheckt te hebben, kom je erachter dat er een verse hondendrol aan het wiel van de kinderwagen kleeft. Top.

Het zijn types hoor, die hondenbaasjes. Ik ken er een paar persoonlijk. Naast deze eigenaardigheden, zijn het de liefste ouders voor hun viervoeters. Als ik ze dan samen zie kroelen of spelen, zie fietsen of rennen, dan smelt ik en ben ik al het bovenstaande eigenlijk alweer vergeten. Tot ik weer een schoen sta te poetsen, omdat er WEER een hondendrol op de stoep lag.”

Laurien: ‘Een foute kersttrui vind ik eigenlijk een beetje zonde’