Laurien Bleeker Columns 15 apr 2023, 11:03

Leestijd: 4 minuten

Laurien: ‘Wenkbrauwen schieten omhoog als ik vertel dat we met het hele gezin op een kamer liggen’

Met drie kinderen is er altijd wel iets wat redacteur Laurien bezighoudt. Ze schrijft graag over van alles wat met (haar) kinderen en opvoeden te maken heeft. Een tip: lees het met een knipoog. Dit keer gaat haar column over slaaprituelen met kinderen en hoe iedereen dit op z’n eigen manier doet.

“Wanneer ik een kennis vertel dat onze dochter van een paar maanden oud in haar bedje naast ons slaapt en de middelste van drie tussen ons in, schieten de wenkbrauwen de lucht in. Ik zie ze bijna niet meer. Zal ik zeggen dat de oudste ook nog wel eens op een matrasje erbij ligt in de kamer? Of dat er ‘s nachts regelmatig een beddendans plaatsvindt waarbij ik meestal eindig in een peuterbed?

Soms verontschuldigen mensen zich richting mij als het gaat over slaaprituelen met kinderen. Dan leggen ze uit waarom zij hun baby van slechts een paar weken oud alleen op een kamertje hebben gelegd bijvoorbeeld. Meestal is dat omdat de ouders dan beter slapen. Ik weet hoe belangrijk het is om zelf een goede nachtrust te hebben en als je kind dan ook lekker slaapt, moet je dat lekker doen. Ieder z’n ding en verontschuldigen is nergens voor nodig. Of ze proberen me te overtuigen dat laten huilen echt even goed is voor een kind. Lekker ontladen en dan uitgerust (volgens mij verwarren ze dat met uitgeput) zelf in slaap vallen. Heb ik zeker een mening over, maar nogmaals: ieder z’n ding. Je kent je kind zelf het beste.

Slaaprituelen met kinderen

Wat ik belangrijk vind voor mijn kinderen is dat ze het gevoel hebben veilig te zijn. Niet alleen overdag, maar ook ‘s avonds en in de nacht. Dat ik er voor ze ben, altijd. Die kleintjes hebben namelijk niets of niemand anders dan jij. Ze kunnen nog niet relativeren en als ze alleen zijn, ook al ben je in een andere kamer, voelen ze zich ook echt alleen. Daarom blijf ik bij ze, tot ze slapen. Bij alledrie, een voor een. De kleuter start altijd in zijn eigen bed en dan blijft een van ons bij hem tot hij slaapt. Zijn bedritueel bestaat uit voorlezen, kriebelen over zijn blote ruggetje zoals hij het zelf noemt en dan naast hem zitten tot hij slaapt. Halverwege de nacht kruipt hij tussen ons in. Vaak heb ik het niet eens meer door en word ik ‘s morgens wakker door een bos krullen kriebelend in m’n gezicht.

De jongste is inmiddels twee en slaapt heerlijk in haar eentje op haar eigen kamer. Alleen het inslapen, dat doet ze nog altijd met degene die ze het meest vertrouwt: mama of papa. We lezen een boekje met haar, geven kusjes en knuffels en zeggen dat we van haar houden. Dan gaat ze liggen, nog even een kriebel achter haar oortjes, een aai over haar buikje en dan doet ze in alle rust en veiligheid haar ogen dicht. Hoe we vervolgens zo zacht mogelijk kunnen wegsluipen hebben we helemaal ontdekt en elke avond weer vraag ik mezelf af waarom we voor een houten vloer én trap gekozen hebben. Anyway, als we de eerste twee planken en trede negen, vijf en twee maar overslaan dan komt het meestal wel goed.

De levensvragen komen altijd wanneer hij moet slapen

Onze oudste leert lezen, dus wanneer de kleintjes slapen is er even tijd voor hem. We lezen een paar bladzijden uit zijn boek en dan gaat hij ook naar bed. Op dit moment komen altijd de levensvragen. Dat zijn vragen die op de een of andere manier in zijn hoofd opkomen op het moment dat hij moet gaan slapen. Gisteren ging het over geesten en de avond ervoor over wie of wat God eigenlijk is. Laatst vroeg hij hoe het eigenlijk voelt om mama te zijn. Ik probeer hem dan rustig, maar kort antwoord te geven. Als het iets is waar ik niet meteen een antwoord op heb (wat vaak het geval is met dit soort vragen) dan hebben we het er later nog even over. Vervolgens zit ik bij hem tot hij slaapt.

‘Ja, dat kost vaak heel veel tijd en soms voelt het inderdaad alsof je geen privacy meer hebt’, beantwoord ik de vraag van de kennis waarvan de wenkies weer iets in model gezakt zijn. Aan de andere kant heb je helemaal niet zo veel tijd met kleine kinderen. De tijd vliegt en zeker de baby- en kindertijd waarbij ze totaal afhankelijk van je zijn, gaat zo enorm snel. Iets van je eigen tijd ‘inleveren’ voor een stabiele basis, is dat niet waar opvoeden om draait? Dit omschrijft denk ik precies hoe het voelt om mama te zijn: je kinderen veilig laten hechten. Top, kan ik die vraag vanavond beantwoorden tijdens het slaapritueel.”

Laurien: ‘Ik heb vriendelijk bedankt voor die droombaan, want het leven bestaat niet alleen uit werken’