Laurien Bleeker Persoonlijk 22 sep 2023, 07:12

Leestijd: 6 minuten

Laura heeft de droge variant van hyperemesis gravidarum: ‘In het ziekenhuis kreeg ik twee liter vocht toegediend’

Laura (31) is zwanger van haar eerste kindje, maar had zich haar zwangerschap toch iets anders voorgesteld. Vanaf het moment dat ze wist dat ze zwanger was, werd Laura namelijk ziek. Ze heeft hyperemesis gravidarum: een ernstige vorm van misselijkheid en overgeven gedurende de hele zwangerschap. Ze doet haar verhaal aan Famme.
Laura: “Er is niet veel bekend over hyperemesis gravidarum en het wordt niet vaak erkend, daarom wil ik mijn verhaal doen. Op dit moment ben ik achttien weken zwanger. Op Tweede Pinksterdag ontdekte ik dat ik zwanger was van ons eerste kindje. Vanaf een week of vier begon de misselijkheid. Natuurlijk schrok ik daar niet van, want dat hoort toch een beetje bij een zwangerschap.

Droge hyperemesis gravidarum

Ik zou nog op vakantie gaan naar Curaçao, maar hoe dichterbij die vakantie kwam, hoe meer zorgen ik me begon te maken. Ik gaf op dat moment namelijk erg vaak over en wist niet hoe ik dat vol ging houden tijdens zo’n lange vlucht. Dus toen ik zeven weken zwanger was, heb ik de huisarts gebeld en gevraagd of er iets tegen de ernstige misselijkheid was.

Ik kreeg emesafene tabletten die de misselijkheid zouden verminderen. Het hielp, de scherpe randjes leken ervan af. Wel bleef ik misselijk en had ik weinig eetlust. Met de warmte op Curaçao ging het echter mis, ik gaf veel meer over. Vooral in de ochtenden, dus gingen mijn man en ik in de middag op pad. Wanneer ik weer wat energie had. Uit eten gaan was helaas geen optie, dus de vakantie verliep ook niet helemaal zoals ik me had voorgesteld.

Ik leefde op een beschuitje en een kopje melk

Eenmaal weer thuis kregen we ook nog corona waardoor mijn eetlust nog minder werd. Ik bleef afvallen en raakte mijn reserves kwijt. Toen ik weer begon met werken, tijdens een hittegolf, ging het niet meer. Ik ben verpleegkundige en dat is fysiek best zwaar. Ik leefde toen op een beschuitje en een kopje melk, dus dat hield ik niet langer vol.

Op een vrijdagavond in augustus kreeg ik erge buikkrampen. Ik kon mijn ontlasting niet goed kwijt, maar ook dat is een zwangerschapskwaal. Hierdoor moest ik juist nog meer spugen. Ik nam contact op met de verloskundig en die wilde de nacht even afwachten. Zaterdagochtend kon ik al bijna niet meer plassen of lopen en moest mijn man me naar het ziekenhuis rijden. Ik bleek uitgedroogd te zijn. Op dat moment was ik dertien weken zwanger. In het ziekenhuis kreeg ik twee liter vocht toegediend via een infuus. Ik was zo uitgedroogd dat het aanprikken van het infuus al bijna niet meer ging.

De gynaecoloog in het ziekenhuis raadde aan om te stoppen met de emesafene tabletten. Met de grote hoeveelheid vocht via het infuus zou het kunnen dat mijn lichaam een soort restart zou maken. We zouden even kijken hoe dat ging. Ik kon wat bouillon drinken en at een beschuitje en ging dezelfde dag weer naar huis. Helaas bleek het niet beter te gaan en werd ik de dinsdag daarop weer opgenomen met uitdroging. Ook had ik een tekort aan kalium, oftewel zout in mijn lichaam. Genoeg tekenen dat het niet goed ging.

De gynaecoloog stelde hyperemesis gravidarum vast

Op dat moment heeft de gynaecoloog vastgesteld dat ik hyperemesis gravidarum heb. Het is de droge variant waarbij ik dus eigenlijk constant misselijk ben, weinig eetlust heb en veel afval. Bij de natte variant geef je vooral heel veel over. Ik kreeg andere medicijnen: zofran.
Dat is een zwaar medicijn wat de prikkeling van de misselijkheid naar de hersenen toe remt. Met hyperemesis gravidarum zit er namelijk een stofje in de placenta dat je braakcentrum steeds blijft prikkelen. Artsen zijn terughoudend met dit medicijn, omdat er een iets grotere kans is op hartafwijkingen of schisis bij de baby. Maar omdat ik al in het tweede trimester zat en het kindje al ver ontwikkeld was, durfde de arts het aan. Met deze medicijnen is de misselijkheid bijna weg, zolang ik ze maar met regelmaat inneem.
Ook werd psychische hulp aangeboden aan mij én mijn man, want dit heeft een grote impact op het dagelijks leven. Daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt en nog steeds ga ik langs bij de praktijkondersteuner van de huisarts om te praten over hoe het gaat. Verder zit ik bij een diëtist die mij drankjes heeft gegeven waar alle voedingsstoffen in zitten die ik nodig heb. Zo hoef ik me niet al te druk te maken over wat ik eet en of mijn baby en ik wel genoeg voedingsstoffen binnenkrijgen. Mijn eetlust is namelijk nog steeds weg.

Hyperemesis gravidarum wordt nog te vaak gezien als aanstellerij

Wat ik lastig vind aan deze ziekte is dat ik me mijn eerste zwangerschap echt wel anders had voorgesteld. Namelijk de hele dag door zin hebben in lekkere dingen. Ook op de vraag of ik wel geniet van mijn zwangerschap kan ik niet echt antwoord geven. Sowieso weet ik niet beter dan dit en misschien geniet ik wel het meest als mijn kindje er eenmaal is. Ik vind het helemaal lastig als mensen aan me vragen of ik nu nog steeds zo misselijk ben.

Dan probeer ik ze maar uit te leggen dat het niet zomaar zwangerschapsmisselijkheid is. En dat is ook een reden dat ik mijn verhaal doe, want het wordt vaak niet begrepen of gezien als aanstellerij, omdat misselijkheid er nu eenmaal bij hoort. Niet alleen door andere zwangere vrouwen, maar ook door verloskundigen. Ik heb ook veel gehad aan Stichting ZEHG die zich inzet voor vrouwen met deze zwangerschapsziekte.

Met mijn kindje is alles goed. De 13-weken echo zag er goed uit en de baby heeft waarschijnlijk alle voedingsstoffen binnen gekregen die hij/zij nodig had. Daarom viel ik zo veel af, mijn baby pakte de voedingsstoffen die het nodig had. Met mij gaat het nu ook goed. Er is nog een kans dat de hyperemesis gravidarum afneemt na 20-24 weken. Al verwacht ik dat bij mij niet, ik merk dat ik al extreem misselijk word als ik een tablet te laat inneem.

Verder werk ik niet meer en is het fysiek wel zwaar. Na het nemen van een douche ben ik kapot en ik ben al blij als ik een wasje heb gedaan. Kleine taakjes, maar die kosten veel energie. Ik moet ook niet te veel willen op een dag, want dan heb ik daarna echt wel een mindere dag. Ik leg me erbij neer. Het enige dat ik hoop is dat ik fit genoeg ben voor een thuisbevalling, maar dat ligt aan mijn fysieke gezondheid op dat moment.”

De longen van Merels baby zaten vol meconium: ‘Uw zoon is erg ziek’