Lisa van den Akker Kinderen 11 aug 2020, 09:55

Leestijd: 6 minuten

Laura: “5 dingen die ik altijd al wilde zeggen aan mijn vriendinnen zonder kinderen”

De Belgische Laura is moeder van drie kleintjes, Elliot, Amelia en Phoebe. En tijdens haar vele slapeloze nachten, haalde ze troost uit verhalen van andere moeders en besloot ze deze troost door te geven via haar eigen verhalen. Op haar blog Mommoiselle deelt ze haar ervaringen met de wereld.

Is dit een restaurant? Ik sta op de Antwerpse dokken, op een plek waar ik me enkele jaren geleden niet veilig zou hebben gevoeld, maar nu de ene highrise na de andere uit de grond is gepopt en de hipsterbaarden en tweedehandslaarsjes me voorbij fietsen. Ik wandel aarzelend naar het groezelige, gewezen douanekantoor en merk dan pas dat achter die façade een hippe bar op de Schelde uitgeeft. De hangars aan weerszijden blijken ook allemaal trendy horecazaken te zijn geworden. Ik stop m’n GSM weer in m’n tas. Goed dat ik m’n vriendinnen niet meteen stuurde dat ik geen idee had waar ik me bevond… in m’n eigen stad nota bene. Ik werp een blik naar m’n geparkeerde mom car, heb ik daar nog een trui in liggen? Want dat blijkt hier buiten te doen te zijn! Ik vloek binnensmonds en stap naar naar de bar.

Vriendinnen zonder kinderen

De andere vriendinnen komen binnen gesijpeld. De kinderloze dames voorbereid op deze kant van de stad: met een vest om de arm. De moeders, met bedachtzame blikken en kippenvel. “Gaan we hier de hele avond buiten zitten?” “Dat weet je toch als je aan deze coté afspreekt? In de dertig, zien onze levens er heel anders uit. De mama’s in ons groepje hebben het druk met hun werk, man en de kindjes te balanceren en vragen zich soms af waar hun sociaal leven naartoe is, de niet-mama’s luisteren aandachtig maar ietwat verbaasd mee naar onze zeemzoete pipi-kakaverhalen terwijl ze ondertussen bronstige kandidaten wegswipen op Tinder en na ons etentje dieper de stad intrekken om een dansje te placeren.

Kort door de bocht, ik weet het. Ik heb de personages van dit verhaal misschien een tikkeltje uitvergroot: niet elke single is een socialite, niet elk kinderloos koppel wil kids en niet alle mama’s zijn grijze mussen als ik, er zitten ook hippe vogels tussen. Maar zo voel ik me soms wel als ik met drie kinderstoelen op de achterbank het hippe Antwerpse Eilandje binnenrijd.

Ik merk dat ik op weg naar huis van zo’n onderonsjes bepaalde uitspraken nog nazinderen. En dan denk ik wel eens, lieve vriendin zonder kindjes: ik wil graag dat je dit weet.

Een avond alleen op de bank met Netflix vind ik heus niet zielig het is juist mijn onbereikbare droom

Je denkt vast, “wat triestig, die Laura kan nergens naartoe als de kinderen in bed liggen”, maar met drie kindjes vind ik niks zieligs aan een avondje alleen tv kijken. Als m’n man uit sporten is en alle kindjes in bed liggen (dit is heilige graalpraat- het komt haast nooit voor) dan kan mijn geluk niet op!

Ik klaag soms maar ben dolgelukkig

“Als ik al die miserie hoor, wil ik al geen man en kids meer. Al mijn vriendinnen die moeder zijn klagen over hun man en gezin.” Ik begrijp dat dit verwarrend overkomt maar eigenlijk zijn wij, zeurende mama’s, zielsgelukkig. Natuurlijk is er soms wrevel en ja ik ging die ene keer uit m’n dak – maar ik zou het voor geen geld van de wereld anders willen. Soms moet ik gewoon even stoom aflaten.

Weg zijn van mijn kindjes is niet altijd self care

Ik apprecieer het dat jullie me uit huis willen krijgen; maar de waarheid is dat met vriendinnen afspreken niet altijd zelfzorg betekent in mijn geval. Als ik een avond weg wil, gaan daar soms dagen voorbereiding aan vooraf! Zo moet ik kolven om een flesje te kunnen achterlaten, maar omdat ik dat weinig doe – krijg ik maar kleine hoeveelheden gekolfd en moet ik die momenten dus op voorhand inplannen. Mijn man is een fantastische papa maar onze jongste is zo aanhankelijk dat het een pittige avond belooft te worden en met twee rondbotsende kleuters hebben we zo elks onze rol tijdens een normale avondshift. Laat die maar eens zijn plan trekken, hoor ik je denken. Wel, aangezien ik degenen met borsten ben, is de nacht voor mij. En hoe onrustiger de avond, hoe slechter die nacht,… Ik doe mezelf dus geen plezier. Bovendien vergt het me energie om uit mijn routine te stappen want het is net die routine die me recht houdt na al die slapeloze nachten.

Ik heb geen hangtieten

Het is niet omdat ik drie kindjes heb dat mijn lichaam voor de vuilbak is. Ik vind het fantastisch dat er een wind waait op social media van sterke vrouwen die eerlijk hun postpartum lichaam delen, maar ik heb zelf niet die ervaring met m’n lichaam. Ik vind mezelf zelfs mooier gebouwd dan voor ik kindjes had – het is topsport om achter zo’n kroost aan te hollen! Toegegeven, de fut is wat uit m’n borstjes uit, maar mijn buik is even strak en ik ben kilo’s lichter dan ervoor. En ja hoor, ook seks is nog even lekker – laat je niks anders wijsmaken. Dus, lieve vriendin zonder kindjes, weet dat er voor elk horrorverhaal (over postpartumlijven, bevallingen, borstvoedingsperikelen) ook veel goede ervaringen zijn die het nieuws niet halen.

Dat roddelen doet me op het moment zelf deugd maar ik lig er later die avond van wakker

Al voor Corona leefde ik een beetje in een bubbel, ik ben zo gefocust op het leven van die kleine cluster rond me dat dramaverhalen van buitenaf me zelden bereiken. Ik lach heel wat af als de sappige roddels me op een avondje met vriendinnen de oren rondvliegen: “dat wist toch iedereen dat hij een ander gezin had zitten in Thailand?” “Ze had een overspelige relatie met die BV, kan je het geloven?” “Zijn vrouw wist van niks, arm schaap.” Ik ken de mensen niet waarover het gaat, soms van eerdere straffe verhalen van over de jaren heen, maar als ik in de auto naar huis rij, zinderen ze na. Ik weet vanuit het perspectief van een kind hoe het is als je familie uit elkaar valt en heb – zeker sinds ik mama ben zo’n empathie – dat ik de rest van de nacht nog met de personages uit de verhalen inzit.

Tot slot, lieve vriendin, wil ik dat je weet dat hoe anders onze levens ook lijken met momenten, en ondanks ongevoelige accidentele uitspraken van mij zoals “soms vraag ik me af waar ik me mee bezighield voor ik kindjes had”, ik jouw leven helemaal gelijk waardeer en ook ik vaak denk “hoe doet ze het toch?” “wat benijd ik haar daarvoor!” of “hoe krijgt ze het voor mekaar?”. Ik apprecieer onze vriendschap enorm.

Lees ook:

Laura: “Dat ik nooit meer zwanger zal zijn, maakt me zo verdrietig”