Wilma Groothuis Persoonlijk 24 feb 2025, 13:35

Leestijd: 5 minuten

Joyce (32): ‘Mijn kind was ziek en mijn moederinstinct klopte niet’

Ze zeggen dat je moedergevoel altijd klopt, toch? Wat als dat niet het geval is? Het gebeurde Joyce. Haar baby was ziek, maar haar moedergevoel zei iets anders, en daar zal ze zichzelf nooit voor vergeven. “Ik wil er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als ik nog later aan de bel had getrokken.”

“Ik ben moeder van drie kinderen: een zoon van 6, een meisje van 3 en nog een meisje van 6 maanden. Helaas sta ik er sinds een paar maanden alleen voor. Mijn ex bleek tijdens mijn laatste zwangerschap een affaire te hebben en toen ik daar achter kwam, heb ik hem eruit gezet. Ik vond het ongelofelijk moeilijk, hij heeft mij zoveel pijn gedaan. Maar ik heb liever geen man dan eentje die me bedriegt.

Co-ouderschap

De afgelopen maanden waren zwaar. Je hebt een pasgeboren baby en nog twee kinderen waar je voor moet zorgen. De oudste twee zijn ook af en toe bij hun vader, die is ingetrokken bij zijn nieuwe vlam, want we hebben co-ouderschap. Maar ik geef aan de jongste borstvoeding, dus de zorg voor haar komt eigenlijk volledig op mij neer.

Met de break-up die nog heel vers was, de zorg voor drie kinderen in mijn eentje en mijn eigen ongemakken door de bevalling, waren die eerste maanden alles behalve een roze wolk. Ik was zo moe, want de nachten kwamen allemaal op mijn bordje terecht en overdag kon ik ook niet altijd mijn rust pakken, terwijl ik daar soms zo hard aan toe was.

Verkouden

Toen de jongste vier maanden was, werd ze een beetje verkouden. Ze was heel moe, huilerig, snotterig en moest veel niezen. De oudste was ook al verkouden, dus ik dacht dat hij haar had aangestoken. Waar ik bij ons eerste kindje bij elke verkoudheid enorm alert was op de symptomen en zeker wilde weten dat ze geen gevaarlijk virus of iets dergelijks had, had ik nu al gauw zoiets van: het is gewoon een verkoudheid.

Je raadt het waarschijnlijk al: dat was het dus niet. Maar ik had al zo vaak een ziek kindje gehad thuis, dat ik dacht dat dit gewoon hetzelfde was. Een onschuldig virusje, wat na een paar dagen gewoon weer over is. Ze had toen een beetje verhoging, maar omdat er zoveel zieken waren om ons heen, dacht ik niet gelijk dat het iets gevaarlijks zou zijn.

Steeds zwakker

En omdat ik zo moe was en nog steeds verdriet had om de relatiebreuk met mijn ex, kon ik een ziek kind er voor mijn gevoel niet echt bij hebben. Ik legde haar daarom maar extra vaak aan om haar te troosten en stopte haar daarna gelijk in bed. Ik dacht: ze moet gewoon even goed slapen, dan knapt ze zo weer op. Maar dat gebeurde niet, ze werd steeds zwakker en moest steeds vaker huilen.

Je zou denken dat je dan wel een keertje naar de huisarts gaat, maar toch vond ik het nog niet nodig. Ik had dit ook bij mijn oudste twee gezien toen zij een baby waren en toen ben ik meerdere keren naar de huisarts geweest. Die keren was er elke keer niks aan de hand, dus dacht ik dat dat nu ook wel het geval zou zijn.

RS-virus

Tot ik mijn dochter een keer uit haar bedje haalde en merkte dat ze niet goed kon ademen. Ik schrok me dood. Ik belde gelijk 112 en met trillende handen wachtte ik op de ambulance. Gelukkig waren ze snel ter plaatse en ze namen haar mee naar het ziekenhuis. Daar bleek ze het RS-virus te hebben. Toen ik dat hoorde, kon ik wel door de grond zakken. Wat had ik gedaan? Of beter: wat had ik niet gedaan?

Mijn dochter moest aan het infuus. Toen ik dat zag, brak mijn hart. Zo’n klein baby’tje, aan al die slangetjes. Ik was zo boos op mezelf. Hoe kon het dat ik dit niet voelde aankomen? Mijn moedergevoel had mij in de steek gelaten en dat zal ik mezelf nooit vergeven. Ik wil er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als ik nog later aan de bel had getrokken.

Compenseren

Gelukkig hielp het infuus al redelijk snel en knapte mijn dochter na een tijdje op. Tot die tijd heb ik elke dag bij haar gezeten en haar handje vastgehouden. Ik heb gehuild, tegen haar gepraat en haar geknuffeld: alles om te compenseren dat ik niet eerder naar had geluisterd. Wat was ik blij toen ze eindelijk weer minder benauwd was en ze langzaam herstelde.

Ze is nu gelukkig alweer een tijdje thuis en het gaat naar omstandigheden goed met haar. Ze is nog wel wat zwakjes, maar ze is er al aardig goed bovenop gekomen. Ze begint weer wat meer te lachen en te brabbelen, dat is zo fijn om te zien. Ik kan er nog steeds niet bij dat ik het zo ver heb laten komen, maar een ding is zeker: mijn moedergevoel laat mij vanaf nu nooit meer in de steek. Daar zorg ik voor.”

Brenda’s pasgeboren zoontje kreeg het RS-virus: ‘Hij leek wel een lappenpop’