Eva ten Wolde Kinderen 19 nov 2020, 10:57

Leestijd: 7 minuten

Roos deelt een kijkje in haar leven als moeder: ‘Het is iedere dag een uitdaging om er voor de meiden te zijn en goed op mijn grenzen te letten’

In de rubriek ‘Een kijkje in het leven van…’ vertellen moeders hoe een dag binnen hun gezin eraan toegaat. Het gaat hier niet om het perfecte plaatje, maar om de realiteit. De dagen van een moeder bestaan uit ultieme geluksmomenten, maar ook uit momenten dat het huilen je nader dan het lachen staat. Moeder Roos Hanemeijer (36) weet dit als geen ander.

Roos heeft twee dochters en herstelt van een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis

Roos (36) is getrouwd en voedt samen met haar man hun twee dochters (4 en 6 jaar) op. Dit is niet altijd even makkelijk. Roos is namelijk herstellende van een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis. Ze streefde hierdoor tot in het uiterste naar perfectie, ook in het moederschap. Een aantal jaren terug liep het emmertje van Roos hierdoor over. Haar perfectiedrang leidde tot meerdere depressies en vrijwillige kliniekopnames.

De dappere Roos is gelukkig niet bij de pakken neer gaan zitten. De weg naar herstel is begonnen, maar dit vreet ontzettend veel van haar energie. Ze is op dit moment acht uur per week bezig met een deeltijdstudie Opleidingskunde. Ze zet zich daarnaast vier uur in de week in als vrijwilliger bij stichting Kernkracht.

De ochtenden

‘Mijn wekker gaat doordeweeks om 7.15 uur. Tenminste, op sommige dagen zijn mijn dochters eerder wakker en functioneren zij als mijn wekker. Ze vermaken zich dan samen op één van hun kamers totdat mijn man en ik ‘officieel’ wakker zijn. Op het moment dat de wekker van papa en mama gaat, stormen ze onze kamer in om nog even te knuffelen in bed.

Het is altijd een verrassing hoe het aankleden en tandenpoetsen verloopt. De ene ochtend staan de meiden binnen vijf minuten klaar, maar de andere ochtend is het duwen en trekken. Een wie-is-als-eerst-klaar-wedstrijdje kan soms helpen, maar niet altijd. Ik wil op dit soort momenten écht niet uit mijn slof schieten, want dan voel ik mij een slechte moeder. Dit is een gevolg van mijn perfectiedrang.’

‘Terwijl de meiden aan tafel Donald Duckjes lezen (ofwel: plaatjes kijken), smeert één van ons de broodjes. We helpen de meisjes en elkaar, maar op mijn slechte dagen doet mijn man het meeste. Het komt zelden voor dat ik alles alleen doe. De kinderen naar school brengen wisselen mijn man en ik ook af.

Zodra mijn dochters op school zijn, probeer ik een momentje te pakken om te sporten. Dit is de ene keer een extra rondje fietsen nadat ik terugkom van school en de andere keer een yoga workout.

Er zijn verschillende activiteiten en projecten die mij de rest van de ochtend bezighouden. Naast de huishoudelijke taken, maak ik huiswerk voor mijn studie of ben ik bezig met mijn eigen website (Perfectiedrang). Ik heb de afgelopen periode ook veel tijd gestoken in het schrijven van mijn roman ‘Geen weg meer terug’. Dit gaat over het taboe dat rust op moeders met een depressie. Dit werkt heel therapeutisch voor mij.’

‘Ik probeer mijn tijd zo in te delen dat ik niet opnieuw overwerkt raak. In het verleden kon ik de lat gigantisch hoog leggen met onmogelijke to-do-lists die hoe dan ook afgewerkt moesten worden. Ik heb hierdoor jarenlang roofbouw gepleegd op mijzelf en mijn lichaam. Er was altijd stress en nooit tijd voor mijn emoties.’

De middagen

‘Mijn dochters eten drie middagen thuis. De rest van de dagen blijven ze op school. Ik probeer op deze vrije momenten mijn sociale leven te onderhouden. Ik ga op woensdagochtend bijvoorbeeld op bezoek bij mijn moeder met mijn jongste dochter.

In de loop van de middag is er vrijwel niets meer over van mijn energie. Het herstel van een psychische stoornis zuigt veel energie uit je lichaam. Dit komt met name door de heftige emoties en sterke dwanggedachten waar je tegen moet vechten. Ik besteed mijn ochtenden om deze reden zo productief mogelijk. Ik kon mijzelf voorheen dwingen om ‘s middags door te knallen, maar dan was ik tegen de klok van 16.00 uur niet te genieten. Dit wil ik niet meer laten gebeuren, want daar word ik absoluut geen leukere moeder van.’

‘En nu vraag jij je af: wat doet ze dan wel? Ik kijk meestal een serie, speel spelletjes op mijn telefoon of doe een dutje. Ik maak soms een wandeling, doe de was of heb een Zoom-meeting voor stichting Kernkracht. Dit is geen luxe leven, maar dit is keiharde noodzaak. Ik wil er alles aan doen om niet weer gedwongen bij mijn kinderen weg te moeten, omdat ik niet meer voor mijzelf ik kan staan.

Ik ben bang voor de oordelen van anderen terwijl ik dit vertel, want veel mensen zullen mij de stempel ‘lui’ geven. Het tegendeel is waar, want herstellen van een psychische kwetsbaarheid is hard werken. Dit is een proces waar je bijna 24/7 mee bezig bent.’

De avonden

‘Onze dochters hebben van 17.00 uur tot 18.00 uur schermtijd. Mijn man is in de tussentijd bezig met koken. Ik gebruik dit moment om mijzelf op te laden, want het avondeten is soms een strijd. De meiden hebben namelijk een hekel aan groentes. Het gaat soms zo ver dat ze helemaal niets willen eten.’

‘Mijn perfectiedrang speelt op dit soort momenten op. Mijn hoofd vertelt mij dat mijn kinderen perfecte tafelmanieren moeten hebben. Ik doe mijn uiterste best om dit soort gedachten te negeren als het om opvoeding gaat. Ik wil namelijk voorkomen dat mijn dochters dezelfde stoornis ontwikkelen als ik.

We spelen na het eten vaak een spelletje met het hele gezin. En dan is het om 19.30 uur bedtijd voor onze meiden. Dit gebeurt vaak zonder getreuzel.’

‘De avonden zijn niet heel spannend, want ik ben vaak aan het eind van mijn Latijn. Mijn man en ik bespreken onze dag of kijken samen iets op televisie. Ik vind het daarnaast ook heerlijk om een boek te lezen, een puzzeltje te maken of met een vriendin te bellen.

Ik hoop dat er tijden komen dat ik ‘s avonds genoeg energie heb om weer eens op pad te gaan. Op dit moment is langsgaan bij de buurvrouw het hoogst haalbare. Het lijkt mij fijn om weer te gaan sporten in een groep. De avonden zijn op dit moment vaak hetzelfde en dat kan soms best saai worden…’

Balans tussen werk en privé

‘Deze balans is altijd een uitdaging voor mij geweest. Ik heb altijd té hard gewerkt, want ik haalde hier mijn gevoel van waardigheid uit. Dit kwam door mijn dwangmatige persoonlijkheidsstoornis.’

‘Ik kon niet minder gaan werken, want wat was ik dan nog waard? Mijn werk gaf mij een hoop zelfvertrouwen en voldoening. Het is nu belangrijk om dit gevoel uit andere dingen in het leven te halen. Dit is een echte uitdaging.’

Een momentje voor jezelf

‘Mijn man en kinderen weten waar mijn grenzen liggen. Ik geef mijn dochters niet te snel de tablet, maar laat ze zich bewust vervelen. Ze leren op deze manier om zichzelf te vermaken. Mijn man en ik zorgen ervoor dat wij ook nog een leven hebben náást elkaar. We ondernemen niet alles samen.

Ik heb daarnaast ook nog wekelijks coaching om te herstellen. Dit zorgt ervoor dat ik sowieso tijd voor mezelf vrij moet maken. Ik sta tijdens deze sessies stil bij de dingen die beter kunnen en juist goed gaan.’

Dubbel en dwars waard

‘Het is iedere dag hard werken voor mij. Mijn dochters herinneren mij gelukkig vaak aan de dingen waar ik het voor doe. De spontane knuffels van de twee meiden maken mijn dag. Ik wil dat zij zich veilig en geliefd voelen. Dat is het harde werken dubbel en dwars waard.’

Wil je Roos blijven volgen? Dit kan via haar website Perfectiedrang.

Lijkt het jou ook leuk om meer te vertellen over je dagritme? Mail dan naar [email protected] o.v.v. ‘Een kijkje in het leven van…’

Lees ook:

• Zoraida vertelt hoe haar dagritme eruit ziet: ‘Lenna en ik gedijen het best op rust, reinheid en regelmaat’
• Jasmijn is moeder van Bryn (1) en vertelt hoe haar dagritme eruit ziet: ‘Ik doe alles op gevoel’