Julia van Buuren Columns 15 jul 2024, 16:08

Leestijd: 3 minuten

Julia’s zoontje glipte uit haar handen bij het bloedprikken: ‘Ik was in shock’

Dreumesen hebben een eigen willetje en wanneer ze ook sterk zijn, krijg je het als moeder soms zwaar te verduren. Julia, redacteur bij Famme, vertelt erover: “Voordat ze begonnen met bloedprikken legde het personeel mij op een duidelijke toon uit dat ik hem goed vast moest houden.”

“Sinds mijn zoontje van 1,5 jaar naar de kinderopvang gaat, hoor ik vaak hoe sterk hij is. Ze hadden zelfs nooit zo’n sterke baby meegemaakt, vertelde één van de leidsters mij. Ik merkte wel dat zijn spieren goed ontwikkelden en dat hij veel bewoog, maar dat dit zo verschilde van andere baby’s was mij nog niet bekend.

Steeds sterker

En zo is het nog steeds. Want hoe ouder hij wordt, hoe sterker ook. Hij klimt overal op, pakt wat hij pakken kan en duwt alles wat hem niet aanstaat met veel geweld weg. Oftewel, hij zet al zijn kracht in om te laten zien wat hij wél en wat juist niet wil.

Bloedprikken

Toen we naar het ziekenhuis moesten om bloed te prikken, vond ik dit erg spannend. Ik wist van tevoren al dat hij dit niet leuk zou vinden en dat stilzitten een uitdaging zou worden. Voordat ze begonnen met bloedprikken legde het personeel mij op een duidelijke toon uit dat ik hem goed vast moest houden. Want als hij zou bewegen, dan zou het bloedprikken niet goed gaan en zou het hele proces alleen maar langer duren. Ik knikte, wetende dat dit waarschijnlijk erg moeilijk zou zijn.

Drie seconden nadat de naald in zijn arm ging begon hij keihard te huilen. Niet gek natuurlijk, want wie vindt bloedprikken nou fijn? Met al mijn kracht probeerde ik hem vast te houden, maar zonder geluk. Binnen no-time had hij zich losgemaakt van mij en schoot de naald uit zijn arm.

Ik kreeg op mijn kop van het personeel, want dit was dus niet de bedoeling. Ik was nog steeds in shock en begreep niet hoe mijn zoontje het zo snel voor elkaar had gekregen. Na nog een poging schoot mijn vriend te hulp en lukte het, met behulp van zijn kracht, uiteindelijk wel.

Sterker dan ik

Ik ben klein van stuk en wellicht niet de sterkste persoon of vrouw op deze aardbol. Ik wist altijd al dat er een dag zou komen dat mijn zoontje sterker zou zijn dan ik, toch ik had niet gedacht dat die dag al op éénjarige leeftijd zou aanbreken…

De eerstvolgende keer dat mijn zoontje weer moest bloedprikken, vertelde ik van tevoren al dat dit een grote uitdaging zou zijn. Gelukkig werd er toen besloten om deze keer in zijn vinger te prikken en alle bloeddruppels te verzamelen. Ook al duurt dit langer, want je moet veel bloeddruppels verzamelen om aan de juiste hoeveelheid te komen, was dit wel veel relaxter.”

Column Julia: ‘Papa of mama? Mijn dreumes ziet geen gender’