Valéry de Voijs Persoonlijk 4 jan 2022, 18:23

Leestijd: 4 minuten

Julia (28) is bevallen tijdens Carnaval: ‘De hele straat was afgesloten’

Het zal je maar gebeuren. Je bent 37 weken zwanger als je vliezen plotseling breken. Het gebeurt Julia (28), en wel op een heel bijzonder moment, namelijk tijdens carnaval.

De Limburgse Julia (28) woont met haar gezinnetje in het centrum van Maastricht. Samen met haar man kocht zij een aantal jaar geleden een klein appartementje in de Helmstraat: een van de drukste straten van de stad. Als rasechte Maastrichtenaar is ze gek op alles wat Limburg te bieden heeft. Mooie natuur, lekkere vlaai, en jawel: natuurlijk zingt ze de carnavalsliedjes luidkeels mee. Deze Carnaval zal ze echter nooit vergeten.

Bevallen met carnaval

“Het is een paar weken voor de uitgerekende datum, en niets lijkt erop dat mijn zoontje eerder geboren zal worden. Mijn man en schoonouders hebben zich al maanden verheugd op deze dag. Het is namelijk carnavalszondag, de leukste dag van Carnaval. De hele stad is versiert, en buiten klinkt muziek. De optocht zal namelijk zo van start gaan. Grote versierde wagens met verklede mensen zullen een route afleggen door de stad.

Mijn man en zijn ouders zijn er ook klaar voor. Verkleed als de drie Musketiers vertrekken ze richting de stoet. Ik wens ze veel plezier, en beloof vanuit het raam naar ze te zwaaien. De optocht met carnavalswagens zal namelijk door onze straat komen. Vanuit mijn balkonnetje kan ik alle wagens dus goed bewonderen.

De straat is afgesloten

Een paar uur later begint het buiten erg druk te worden. Ik hang op de bank en heb een film opgezet. Ondertussen scrol ik door Instagram en zie mijn vrienden in de gekste kostuums voorbij komen. Even voel ik een lichte FOMO, maar ik kan de energie onmogelijk opbrengen om ook naar buiten te gaan.

Als ik naar het raam loop en de grote wagens voorbij zie komen voel ik iets nats. Ik kijk naar beneden en zie een klein plasje water. Ik denk dat ik in mijn broek heb geplast, maar als ik naar de wc loop valt het kwartje. Mijn vliezen zijn gebroken. De FOMO maakt plaats voor paniek. Ik bel mijn man, maar door de luide muziek zal hij zijn telefoon onmogelijk kunnen horen. Ik vloek het huis bij elkaar, en bel dan de verloskundige. Zij adviseert me om rustig op de bank te blijven liggen en ze belooft dat ze er zo snel mogelijk aankomt.

Een kwartier later belt de verloskundige terug. De straat is namelijk afgesloten en ze zal de auto een stuk verderop moeten parkeren en door de menigte naar mijn appartement moeten komen. Weer zegt ze dat ik rustig moet blijven liggen. Hoewel de rust ver te zoeken is krijg ik mezelf gekalmeerd. Ik denk aan de zwangerschapsyoga en alle ademhalingsoefeningen die ik heb geleerd. Een uur later is het de verloskundige gelukt. Ze vraagt hoe snel de weeën volgen, maar ik heb geen besef van tijd. Door de lichte paniek en luide muziek kan ik me onmogelijk concentreren.

Ze probeert me te kalmeren en begint met toucheren. Ze kijkt me aan, trekt haar handschoen uit en zegt dat we naar het ziekenhuis gaan. Ze legt me uit dat m’n zoontje is gedraaid en met zijn voetjes naar beneden ligt. Mijn paniek wordt groter en ik probeer voor de zoveelste keer mijn man te bereiken. Die Musketier is in geen wegen te bekennen.

Ambulance

De verloskundige stelt voor om de ambulance te bellen. De straat staat namelijk nog altijd bomvol feestende mensen en grote stoetwagens. Maar dat laat ik aan haar over. Ik maak me enkel druk om mijn zoontje. Ik heb al weken nachtmerries dat er iets misgaat met de bevalling en nu lijkt mijn nachtmerrie uit te komen. Op het moment dat de ambulance arriveert belt mijn man terug en kan ik hem eindelijk op de hoogte brengen van de situatie. De weeën volgen elkaar namelijk sneller op en ik schreeuw dat hij naar het ziekenhuis moet komen.

Langzaam rijdt de ambulance door de menigte.  Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis word de keizersnede voorbereid. De artsen stellen me gerust en zeggen dat alles goed zal komen. Een paar uur later lig ik uitgeteld met mijn zoontje op bed. En drie keer raden wie er aan mijn bed staat? Een musketier met tranen in z’n ogen. Onvergetelijk was het wel. ”

Laurien (37): ‘Ze strekte zich uit en ik zag dat ze niet ademde’