Julia van Buuren Columns 18 jan 2024, 09:08

Leestijd: 3 minuten

Julia: ‘Mijn baby zei ineens vaker papa dan mama’

Baby’s gaan het eerste jaar veel fases door en dit geldt eveneens voor de moeder. Telkens wanneer je gewend denkt te zijn aan het nieuwe ritme, verandert het weer. Ook Julia, redacteur Famme,  merkt dat het leven met een baby vraagt om veel aanpassingsvermogen.

“Toen mijn baby net geboren was, stond mijn leven volledig op zijn kop. Los van de ongemakken die komen kijken bij het einde van een zwangerschap en een bevalling, is het totaal overweldigend om voor je pasgeboren baby te mogen zorgen.

Een hulpeloos wezentje

Het fijne is wel dat je baby in het begin nog maar weinig nodig heeft. Melk en slapen zijn de topprioriteiten en als moeder schik je je hiernaar. Zoveel mogelijk samen knuffelen, is één van de weinige dingen die je in die tijd met elkaar kunt doen. Want in het begin is een baby een hulpeloos wezentje dat volledig afhankelijk is van zijn moeder.

Ondanks dat ik niet kon wachten om samen activiteiten te ondernemen en een actievere band op te bouwen, genoot ik van deze tijd. Mijn zoontje wilde veel huid-op-huidcontact met mij en ik voelde me enorm verbonden met hem.

‘Mijn baby werd steeds drukker’

Maar naarmate de maanden verstreken, werd mijn baby steeds actiever. Hij lachte steeds harder, begon meer te bewegen en werd steeds sterker. Ineens ging hij alle kanten op, en wist ik niet waar de tijd was gebleven dat hij nog die kleine baby was die overal in slaap viel.

In plaats van bij mama zijn, wilde hij steeds vaker spelen met papa. Samen konden ze dansen op muziek en druk spelen. Ineens was ik niet meer genoeg.

Ik vond het leuk om met hem te kunnen spelen en samen te lachen, maar tegelijkertijd voelde ik een gemis. Het leek alsof hij iemand anders was geworden. Hij was niet meer die rustige lieve baby, maar ineens een drukke vrolijke jongen.

Moeite met de overgang

Ik merkte dat ik deze overgang erg lastig vond. Terwijl iedereen tegen me zei dat het zo leuk was dat het nu eindelijk mogelijk was om meer contact te maken en samen spelletjes te spelen, moest ik mijn tranen inhouden. Daarnaast zei hij ineens vaker ‘papa’ dan ‘mama’ en wilde hij niet meer het liefste bij mijn zijn en bij mij liggen en knuffelen. Alles voelde anders en ik wist niet goed hoe ik hiermee om moest gaan.

De mooie en minder mooie momenten

Iedere fase heeft zijn positieve en negatieve kanten. En zo begon ik ook weer terug te denken aan het slaaptekort, het gebrek aan ritme en de enorme afhankelijkheid die er was toen mijn zoontje nog een kleine baby was. Want dat is het ding: je denkt vaak alleen maar terug aan de mooie momenten maar je vergeet hoe zwaar het was.

Door terug te denken aan alle momenten, en niet alleen de mooie, heb ik geaccepteerd dat het leven doorgaat. De tijd staat niet stil, ook al zou ik dat soms graag willen.

Ik ben dankbaar voor mijn zoontje en de goede band die hij zowel met mij als met zijn vader heeft. En ook al vind ik het soms lastig, ik ben heel blij dat ik hem mag zien opgroeien.”

Had ik maar nooit… ‘Zo makkelijk over het moederschap gedacht’