Laurien Bleeker Persoonlijk 1 jul 2023, 11:08

Leestijd: 8 minuten

Nicole (33) overlijdt negen weken na de geboorte van haar dochter: ‘Hoofd zat vol met uitzaaiingen’

Nicole, het zusje van Mariëlle, voelt zich drie weken na de geboorte van haar derde kind niet lekker. Ze kreeg vage klachten, maar lachte ze weg. Dat de kanker, die ze al twee keer eerder overwonnen had, terug was, zag niemand aankomen. Helaas bleek het dit keer niet meer te genezen en is Nicole heel jong, op 33-jarige leeftijd overleden.

Wanneer haar jongste dochtertje slechts negen weken oud is. ‘Zij en haar gezin hadden zware jaren achter de rug. Het enige wat ze nog wilde, was genieten van haar baby, maar ook dit keer was het haar niet gegund’, vertelt zus Mariëlle aan Famme.

De behandelingen tegen kanker waren loodzwaar

“Vlak na de geboorte van haar tweede kind in 2018, voelde Nicole een knobbeltje in haar hals die maar niet weg ging. In december ging ze naar de huisarts, maar daar werd ze weggestuurd. Het zou een opgezette lymfeklier zijn. In februari ging ze terug naar de huisarts, ze wilde toch dat het knobbeltje onderzocht werd. In maart werd er een echo gemaakt, maar daar kwam niks geks uit. Ze kon kiezen om het knobbeltje te laten zitten of om het toch verder te laten onderzoeken door een internist. Daar moest ze acht weken op wachten.

Die vrijdag voor Pinksteren, in juni, kon ze terecht. De internist voelde meer knobbeltjes: ze zaten in haar oksel en haar borst. Ze moest door voor een mammografie en daaruit bleek dat het foute boel was: ze had stadium drie borstkanker. Met haar 29 jaar en twee jonge kinderen thuis zette ze alles op alles, het was loodzwaar. Anderhalf jaar lang werd ze behandeld, daardoor heeft dus dus helemaal niet van haar, toen nog, baby kunnen genieten. Hij kende zijn moeder ook niet anders dan dat ze ziek was en was veel bij zijn opa en oma. Dat ze zelf niet voor hem heeft kunnen zorgen, voelde voor haar heel machteloos.

Eind 2020 was ze schoon, daarna voelde ze tijdens Pasen ’21 opnieuw een knobbel. Volgens de oncoloog hoefde ze zich niet meteen zorgen te maken, maar er werd voor de zekerheid een biopt afgenomen om een en ander uit te sluiten. Weer bleek het niet goed te zijn en kroop ze door het oog van de naald. Weer een jaar van behandelingen met chemo en bestralingen. Toch is ze nooit bang geweest, ze zei altijd dat ze het gevoel had heel oud te worden. Ook gaf haar ziekte haar mooie inzichten in het leven mee, ze ervoer de liefde om haar heen intens en ze had weinig nodig om echt gelukkig te zijn.

Wens voor een derde kind

Met de oncoloog besprak ze haar wens voor een derde kind. Haar eerste kind sliep heel slecht en huilde veel, ook daar had ze haar handen vol aan gehad. Ze wilde zo graag een keer echt genieten van een baby. De arts kon natuurlijk geen garantie geven en liet de keuze bij haar. Wel zou Nicole onvruchtbaar kunnen zijn door alle behandelingen. Toch bleek ze al heel snel weer zwanger te zijn. De zwangerschap verliep moeizaam en achteraf gezien is dat terug te herleiden naar haar ziekte. Ze had het psychisch zwaar, had een kort lontje en sliep erg slecht. Dat was niks voor haar, die negatieve spiraal waar ze in zat. Ze was niet zichzelf, ook haar man had het daar zwaar mee. Uit het niets kon ze ontploffen.

Achteraf bleek dat de kanker terug was en dat de uitzaaiingen in dat deel van haar hersenen zaten. Daarom reageerde ze zo en voelde ze zich zo negatief. Op dat moment wisten we dat nog niet. Vier april 2023 werd haar derde kind, een dochtertje geboren. Ze was zo gelukkig dat ze na twee jongens een meisje kreeg. Het is ook zo’n lief kind, ze huilt weinig en slaapt goed. Nicole heeft drie weken lang intens van haar dochtertje genoten. Toen begonnen de vage klachten. Een voorhoofdholte-ontsteking, knallende hoofdpijn in de ochtend en duizeligheid. Ook kon ze haar voeten niet goed optillen en viel ze bijna van de trap. Toch lachte ze het weg en gaf de ruggenprik de schuld.

Wist Nicole al dat ze zou overlijden?

Later ging ze toch even naar de huisarts om het te laten controleren. Ze werd direct doorgestuurd naar de spoedeisende hulp, mijn moeder en ik waren bij haar. Een hersenscan wees direct uit dat haar hoofd vol met uitzaaiingen zat. Misschien wist Nicole het onbewust al, misschien zelfs al in haar zwangerschap, misschien wilde ze ons sparen… Dat zijn vragen waar we voor altijd mee blijven zitten.

Ze zou niet meer beter worden, een onrustige, intense periode volgde. Met kanker weet je namelijk nooit waar je aan toe bent, of je nu dood gaat of geneest, die onzekerheid is zo zwaar. Ze had nog wel behandelopties, dus afhankelijk van hoe het aanslaat kon ze nog jaren leven. Je vindt daar je manieren in. De bestralingen gingen goed en haar hoofdpijn werd minder. Ze knapte op, maar had weinig energie. Niet zo gek ook, die bestraling op je hoofd dat doet wat met je. Ze kreeg twee weken rust en daarna zou de behandeling met chemo en immunotherapie starten.

In het weekend van negen juni waren onze ouders veertig jaar getrouwd. We vierden dit met een lunch bij onze ouders thuis, dat vond Nicole prettig. De dag erna hebben we met z’n allen een ijsje gegeten in het dorp en ‘s avonds zijn we uit eten geweest. Dat was laat voor haar doen, het was inmiddels een uur of elf. Ik weet nog dat ik toen van haar schrok: ik zag dat haar man haar tijdens het lopen erg moest ondersteunen, zo weinig puf had ze om te lopen. Voor het eerst spookte door mijn hoofd dat het niet goed was. Ze had die avond nog gezegd dat ze zo gelukkig was en dat ze het zo fijn had gehad met de hele familie.

Ze zakte meteen in elkaar

Zondag kreeg ze buikgriep en lag ze de hele dag op de bank. In de avond probeerde ze toch naar boven te lopen, ook al had ze daar eigenlijk geen kracht voor. Haar man liep tien minuten later met hun dochtertje naar boven en zag opeens Nicole’s voeten uitsteken bij de trap. Ze was in elkaar gezakt en niet bij bewustzijn. Hij belde de ambulance en onze moeder. Mijn moeder belde mij en ik ging meteen naar ze toe. De conclusie van de zorgverleners was dat ze op was van de bestraling en buikgriep en zagen verder geen reden om haar mee te nemen. Nicole zei ook dat ze wilde rusten, dus legden we haar op bed.

Ze had goed geslapen en de buikgriep was weg waardoor ze zich wat beter voelde. Ze probeerde te staan, maar zakte direct weer in elkaar, ze kon ook niet eens zitten in bed. Uiteindelijk heeft de brandweer haar uit bed getild en is ze naar het ziekenhuis gebracht. Vele onderzoeken volgden en er werd gecheckt of ze misschien een longontsteking of corona had, want ze ook was erg benauwd. De scans lieten niets zien, niemand wist wat er aan de hand was. Ze kreeg bloedplaatjes toegediend omdat die waardes niet goed waren. Daarna leek het wat beter te gaan. Wij gingen naar huis en zij zou de nacht doorbrengen in het ziekenhuis. Bij de laatste ronde van de verpleging stak ze haar duim nog op om te laten weten dat het goed ging.

Op 12 juni is Nicole overleden

Rond elf uur ‘s avonds moest ze naar de wc. De verpleging kwam haar helpen, maar ze zakte meteen weer in elkaar toen ze probeerde te zitten. Vanaf dat moment ging het heel snel, hoorde we later van het personeel. Haar hartslag was enorm hoog en haar zuurstofgehalte nog maar 67 procent. Ze kreeg ook steeds kleine epileptische aanvallen waar ze wel steeds zelf van bij kwam, maar de verpleging had er geen goed gevoel bij. Om 23.15 uur kreeg ze een laatste epileptische aanval, daar kwam ze niet meer van bij. Op 12 juni tussen 23.20 en 23.30 uur is Nicole op 33-jarige leeftijd overleden in het ziekenhuis.

Dit kwam voor ons totaal onverwacht, anders waren we nooit weg gegaan uit het ziekenhuis. Uiteindelijk bleek dat de kankercellen in haar beenmerg zaten, daardoor is het gruwelijk misgegaan. Ze hebben haar hele lichaam afgebroken. Toen ze de bloedplaatjes toegediend had gekregen en ze wat leek op te knappen, zei ze nog: ‘Zie je nou wel, maak je toch geen zorgen. Ik zei toch dat het goed komt.’

Hebben we het niet willen zien, vraag ik mezelf nu steeds af. Was ze bewust afscheid aan het nemen? Ze was een controlefreak, maar eenmaal in het ziekenhuis leek ze alles los te laten. Ze leek vrede te hebben. Ook had ze vriendinnen bedankt voor hun vriendschap…

Crowdfunding voor haar kinderen

Gelukkig heeft ze haar kinderen toen nog gezien. Ze hebben foto’s gemaakt samen, gelachen en gehuild. Ze heeft de voogdij voor haar kinderen nog geregeld. Ik heb Nicole beloofd dat ik alles zal doen om haar man te ondersteunen in de opvoeding van de kinderen. Dat was haar wens: een soort co-ouderschap met familie. Ook heb ik een crowdfunding opgezet toen ze ziek was. Op 12 juni heb ik haar dit nog verteld. Al hun spaargeld is de afgelopen jaren namelijk naar haar ziekte gegaan. Veel mensen beseffen dat niet, maar ziek zijn loopt ondanks de zorgverzekering enorm in de kosten. Lang niet alles wordt gedekt. Dat vond ze erg, ze wilde zo graag alles goed achterlaten voor haar kinderen. Daarom staat deze nog steeds online. Het geld dat we ophalen is voor haar kinderen, zodat hun leven zo comfortabel mogelijk is.”

Nicolette Kluijver vertelt over kindje dat ze moest laten weghalen door ziekte: ‘Verschrikkelijk’