Lizette van Loenen Persoonlijk 19 jul 2017, 20:41

Leestijd: 6 minuten

Janelle (31) kreeg twee ontzettend drukke kinderen: ‘Ik schaamde me soms’

Toen Janelle over kinderen nadacht voordat ze zelf moeder werd, dacht ze aan van die heerlijke exemplaren die rustig naast je komen zitten spelen en zandtaartjes bakken in de achtertuin. Totdat ze moeder werd van twee uitzonderlijk drukke kinderen (jongens) van 2 en 4 jaar. Ze waren soms zó lastig dat ze zich voor haar eigen kinderen schaamde en hen niet durfde mee te nemen naar afspraken.

Drukke kinderen

Janelle (31): ‘Mijn kinderen zijn échte jongens. Ze hebben een korte spanningsboog en zien overal voorwerpen waar ze mee kunnen ‘vechten’. Ze hebben veel aandacht nodig en zijn heel enthousiast. Het liefst rennen ze de hele dag, willen ze avonturen beleven en dingen slopen. En dan het liefst in combinatie met wilde oerwoud-kreten.’

Zandtaartjes bakken

‘Voordat ik moeder werd, had ik een ideaalplaatje in mijn hoofd. Ik zag kinderen voor me die in de tuin taartjes bakten van het zand in de zandbak of rustig naast me kwamen zitten spelen met LEGO. In plaats daarvan kreeg ik twee drukke kinderen en mag ik blij zijn als het zand in de zandbak blijft, en ze elkaar niet om de haverklap aanvallen met een gevonden stok die dienst doet als zwaard.’

Een druk kind? Lees hoe je daarmee omgaat in plaats van te straffen.

Met spullen gooien

‘Toen ze allebei iets jonger waren, had ik veel moeite met hun gedrag. Dan waren we bijvoorbeeld op bezoek bij vrienden en haalden ze vijf minuten na binnenkomst de complete speelgoedkast leeg en gooiden ze met alles wat los en vast zat. Zei ik er wat van, dan begonnen ze te krijsen. De jongens zijn geweldig en hun levenslust en enthousiasme vind ik fantastisch. Door hun gebrek aan angst staan ze heel open in het leven en zijn ze ondernemend. Maar ik heb dus tijden gekend waarin dat lastig was.’

‘Vooral de oudste was heel erg lastig als peuter. Als ik bij vrienden was en hij begon te schreeuwen, slaan of met spullen begon te gooien, brak het zweet me uit. Pure schaamte, voelde ik op dat soort momenten. Op een gegeven moment had ik geen zin meer in bepaalde afspraken en zei ik ze af, omdat ik bang was dat mijn zoon zich zou misdragen.’

Hou je kop

‘Ik ben meer dan eens flink uit mijn slof geschoten tegen mijn zoontjes. Dat vond ik vreselijk, maar het gebeurde gewoon op dat moment. Als ze zich misdroegen, heb ik vaak genoeg door de kamer geschreeuwd dat ze hun kop moesten houden. Uit wanhoop, denk ik. Vooral op donderdag, de dag dat ik alleen met ze ben, gebeurde dit vaak. Dan had ik honderd huishoudelijke taken die ik moest doen én twee brullende kereltjes achter me aan die ondertussen het huis overhoop haalden of te keer gingen tegen elkaar.’

Toon ontwikkelen

‘Achteraf voelde ik me heel erg schuldig, maar de keren daarna gebeurde het toch weer. De gouden tip heb ik van mijn schoonvader gekregen. Hij groeide op in het oosten van Nederland en had een moeder die soms een toon tegen hem aansloeg waardoor hij wist dat het menens was. Hij zei me dat ik moest proberen om ook zo’n toon te ontwikkelen om mijn kinderen mee toe te spreken.’ Straffen werkt niet! Wat wel? Lees dit artikel over alternatieven voor straffen, deel 2.

Dé stem opzetten

‘Ik wist in eerste instantie niet zo goed hoe die dan moest klinken. De enige keren dat mijn kinderen écht naar me luisteren, zijn de keren dat ik ze dwing om te stoppen voor bijvoorbeeld een auto. De stem die ik op zulke momenten opzet heb ik verder ontwikkeld, en gebruik ik nu om mijn jongens mee te corrigeren.’

‘Dat werkt trouwens bij ons thuis alleen als ik niet álles corrigeer. Vooral jongensmoeders zullen zichzelf erop betrappen dat je soms de hele dag bezig bent met ‘nee’ zeggen en straffen. Uit mijn ervaring is gebleken dat dit absoluut niet werkt. Op een gegeven moment betrapte ik mezelf erop dat ik negatief aan het opvoeden was en de hele dag liep te snauwen op mijn kinderen.’

Geen modelkinderen

‘Daar heb ik verandering in gebracht door keuzes te maken in wat ik wel en niet corrigeer. Nemen ze heel de verjaardag over als we op bezoek zijn? Dan ga ik op mijn knieën zitten en spreek ik ze met mijn dwingende stem toe. Gooien ze thuis een autootje door de kamer of smijten ze zand uit de zandbak, dan laat ik het zitten. Ik wil van mijn jongens geen modelkinderen maken. Jongens zijn jongens, en zullen zich altijd zo gedragen. Ik word er een stuk gelukkiger en minder gestrest door, omdat corrigeren nu eenmaal bakken energie kost.’

Vernieling of onderzoeken?

‘Ook heb ik veel tijd besteed aan het observeren van mijn kinderen. Wat zit er achter hun gedrag? Waarom gooit hij een autootje kapot? Omdat hij het leuk vindt, of omdat hij wil kijken wat er aan de binnenkant zit? Bij mijn kinderen zit er een duidelijk verschil tussen vernielen en onderzoeken. Zijn ze dingen aan het vernielen, dan zal ik ze corrigeren, maar is het onderzoekend gedrag dan vind ik dat daar niks mis mee is.’

‘Sinds ik bepaalde technieken (waarover in een volgend artikel meer) gebruik, zoals die stem of beter kijken naar de oorzaak van hun gedrag, merk ik dat ik mijn kinderen onder controle heb en ze zich niet vaak meer misdragen. Natuurlijk hebben ze wel eens een heftige driftbui, maar ik weet nu hoe ik de schade daarvan zo beperkt mogelijk kan houden. Ik schaam me niet meer voor hun gedrag en ik ben een stuk zelfverzekerder geworden. Ik ben niet bang om ze in de supermarkt met mijn dwingende stem toe te spreken. Die werkt namelijk alleen als je ‘n consequent toepast.’

Consequentie is de sleutel

‘Ik ben zo blij dat ik me niet meer schaam voor mijn eigen kinderen. Natuurlijk neem ik ze nog wel eens expres niet mee naar een afspraak, maar dat is dan omdat ik geen zin heb om continu met ze bezig te zijn. Als ik even wil bijkletsen met een vriendin, bijvoorbeeld. Mijn kinderen halen echt nog vaak genoeg het bloed onder mijn nagels vandaan, maar het scheelt me zo veel stress dat ik nu weet hoe ik het aan moet pakken. Dat gun ik elke ouder. Consequentie is de sleutel, plus een alleszeggende toon in je stem. Die doet echt wonderen.’

Wil je meer weten over hoe het is om met een temperamentvol kind te leven? Lees dan eens het artikel van Famme’s Patricia.