Valéry de Voijs Persoonlijk 20 nov 2022, 14:54

Leestijd: 3 minuten

Jade (32): ‘Ik word buitengesloten omdat ik een dochter heb’

Jade (32) is dolgelukkig wanneer ze eindelijk zwanger wordt. Ze had geen voorkeur voor een jongen of meisje en is allang blij dat haar dochter gezond is. Toch fantaseert ze soms hoe het was geweest als ze een zoon had gekregen.

“Sinds mijn studententijd heb in dezelfde vriendinnen. Met z’n zessen deden we alles samen. We deden dezelfde studie, woonden allemaal in één studentenhuis en speelden hockey bij dezelfde club. Na het behalen van onze bachelor bleven we erg hecht. Ook als we vriendjes kregen zorgden we ervoor dat we genoeg tijd voor elkaar vrijmaakten. Zo vierden we Sinterklaas en kerstavond altijd samen en gingen we één keer per jaar met z’n allen op wintersport.

Iedereen ging naar zwangerschapsyoga

Vijf jaar geleden werd de eerste vriendin zwanger. Vlak daarna volgde de rest. Iedereen was (bijna) tegelijk zwanger. Ze gingen naar dezelfde zwangerschapsyoga en brachten hun peuters naar dezelfde kinderopvang. We bleven nog steeds met z’n allen afspreken. Zonder man of kind: dat was de afspraak. Toch veranderde de vibe langzaam. De gesprekken gingen alleen nog maar over luiers, hormonen, borstvoeding en meer kindgerelateerde onderwerpen. Zij hadden alle vijf een zoon van ongeveer dezelfde leeftijd. Zelf had ik ondertussen wel een relatie, maar geen kinderen. Vaak kon ik dus niet meepraten.

Het waren niet alleen die lunchmomenten die pijnlijk waren; ook tijdens de wintersport namen de vriendinnen hun kinderen en partners mee. Tijdens die vakantie kwam ik er overigens achter dat zij een andere groepsapp hadden waar ik niet voor was uitgenodigd. ‘Oh, die gaat alleen over de kinderen’, werd er gezegd.

Twee jaar geleden werd ik zwanger. Mijn partner en ik waren dolgelukkig. Alleen al bij het idee dat ik moeder zou worden kon ik huilen van geluk. Al snel merkte ik dat ook het contact met mijn vriendinnen beter ging. Het was alsof ik er weer bij hoorde. Tot de bevalling. Ik had een dochter gekregen. Zelf vonden we Fenna het knapste kindje ter wereld. ‘Tien vingers, tien tenen: ze is kerngezond’, was de conclusie van mijn man.

De eerste maanden van het moederschap vielen me behoorlijk zwaar. Ik zat helemaal niet op die roze wolk die ik van de verhalen van mijn vriendinnen kende. Ik was één groot hormonaal wrak en voelde me mega alleen. Wintersport zat er voor mij dat jaar niet in, maar ik kreeg wel alle filmpjes en foto’s doorgestuurd van mijn vriendinnen.

Onze jongens zijn te wild voor Fenna

Inmiddels zijn we bijna twee jaar verder en voel ik me meer en meer buiten gesloten. Vaak gaan twee of drie vriendinnen met elkaar naar het zwembad of een speeltuin en nemen ze de kinderen mee, maar Fenna wordt nooit meegevraagd. ‘Onze jongens zijn te wild voor haar’, zeggen mijn vriendinnen en daar moet ik het mee doen. Dit jaar vieren ze samen Sinterklaas met de kinderen. Mijn dochter en ik zijn niet welkom. Ze kopen namelijk allemaal een jongenscadeau en laten hun zonen zelf een cadeau uitzoeken. Eén van mijn vriendinnen zei dat ik wel later kon aanschuiven als ze klaar waren met de cadeaus.

‘Zulke vriendinnen ben je liever kwijt dan rijk’, ‘Het zijn geen ‘echte’ vriendinnen’, ‘Wees blij dat je er nu achterkomt’, en meer van dat soort opmerkingen krijg ik van mijn partner te horen. Maar ik kan je vertellen dat het heel eenzaam is opeens. Ook al heb ik nu mijn eigen gezinnetje, toch voelt het soms alsof ik een familie ben kwijt geraakt.”

Hoe ben jij zwanger? ‘Ik had nare bloedingen, wat mentaal erg zwaar was’