Muriel Oonincx Bevallen 2 feb 2015, 07:00

Leestijd: 2 minuten

‘Is er leven na de bevalling?’ Gesprek tussen tweeling

Als je gelooft dat er meer tussen hemel en aarde is, dan kun je je voorstellen dat een foetus tweeling in de baarmoeder een conversatie zou kunnen voeren zoals hieronder weergegeven.

Ik ben niet gelovig, maar ik ben ook geen atheïst. Een humanist dan misschien, want ik zet graag de mens centraal. Maar als je de ongeboren tweeling in de baarmoeder in dit opgetekende verhaal beluistert dan is het zo gek nog niet om te geloven in een beetje meer dan het pure mens zijn. Het zet me in ieder geval wel aan het denken.

Onderstaande vertelling zou van de Amerikaanse psycholoog Dr. Wayne Dyer zijn en circuleert al een tijd rond op het internet. Vandaag kwam het voorbij in mijn eigen Facebook timeline…

Twee Baby’s in de buik van hun moeder

In een baarmoeder zaten twee baby’s. De ene vroeg aan de ander: ‘Geloof jij in leven na de bevalling?’ De ander zei, ‘Maar, natuurlijk. Er moet ‘iets’ zijn na de bevalling. Misschien zijn we hier om ons voor te bereiden op wat hierna komt.’ ‘Nonsens’, zei de eerste. ‘Er is geen leven na de bevalling. Wat voor leven zou dat zijn?’ De tweede zei, ‘Ik weet ‘t niet, maar er zal in ieder geval meer licht zijn dan hier. Misschien lopen we wel met onze benen en eten we uit onze monden. Misschien hebben we andere zintuigen die we nu nog niet snappen.’ De eerste reageerde, ‘Dat is absurd! Lopen is onmogelijk. En eten met onze monden? Ridicuul! De navelstreng voorziet ons van voeding en alles wat we nodig hebben. Maar de navelstreng is zo kort. Leven na de bevalling moet dus logischerwijs uitgesloten zijn.’ De tweede volharde, ‘Nou, ik denk dat er iets is en het is anders dan hier binnen. Stel dat we de navelstreng niet meer nodig hebben.’ Waarop de eerste reageerde, ‘Nonsens. En wat dan als er leven zou zijn, waarom is er dan niemand ooit van teruggekomen? Bevallen is het einde van het leven, en in het post bevallingstijdperk is er niets dan donkerte, stilte en de ondergang. Het brengt ons nergens.’ ‘Ik weet het niet hoor’, zei de tweede, ‘maar we zullen mama in ieder geval ontmoeten en zij zal voor ons zorgen. ‘Mama? Geloof jij echt in mama? Dat is ronduit lachwekkend. Als mama bestaat waar is ze dan nu?’ De tweede zei: ‘Ze is overal en om ons heen. We zijn omgeven door haar en we zijn van haar. Het is in haar waar we leven. Zonder haar zou deze wereld niet bestaan.’ ‘Nou, ik zie haar niet. Dus het is niet meer dan logisch dat ze niet bestaat.’ zei de eerste. Waarop de tweede antwoorde, ‘Soms, als je stil bent en je je focust en echt, echt goed luistert, kun je haar aanwezigheid voelen en kun jaar liefdevolle stem horen die roept van boven.’