Laurien Bleeker Kinderwens 30 okt 2024, 13:01

Leestijd: 8 minuten

Influencer Kelly Camfferman: ‘Zwanger zijn ken ik nu wel, maar ondertussen heb ik nog steeds geen kind’

Kelly kun je kennen van Instagram waar ze een een deel van haar leven deelt, maar ze vliegt ook al jaren de hele wereld over als stewardess. In 2022 besluiten zij en haar vriend Patrick om voor hun kinderwens te gaan. Nu, ruim twee jaar, een paar zwangerschappen en heel wat ellende later, wachten ze nog steeds op dat zo gewenste kindje.

Van kinderwens naar zwangerschap

Een maand nadat jullie besloten voor een kindje te gaan, was je al zwanger!

Kelly: “We besloten het gewoon te proberen en een maand later had ik al een positieve test in handen. Supersnel natuurlijk, maar het voelde fantastisch. Meteen zagen we een toekomstbeeld voor ons.

Niet lang daarna gaven we een feestje aan vrienden, dus we besloten het toen ook maar meteen te delen. Ik was nog maar een paar weken zwanger, maar als ik niet drink valt dat meteen op. En we wilden het gewoon delen. Dat was megaleuk, iedereen was heel blij.

De eerste echo stond gepland, maar vlak daarvoor ging het mis. Ik had last van bloedverlies en kramp en dat werd steeds erger: een miskraam. De echo bevestigde dit later. Dat was natuurlijk heel vervelend, maar we stonden er best nuchter in. Natuurlijk waren we verdrietig, maar de wereld vergaat niet. We kwam hier dus best goed doorheen.”

Daarna was het meteen weer raak toch?

“Daarna werd ik één keer ongesteld en toen was ik weer zwanger. Toch was ik toen wel al wat voorzichtiger in mijn blijdschap. Ook verliep deze zwangerschap raar. Ik had steeds wat bloedverlies dus dacht dat het weer mis ging. Dit ging een paar weken zo. De verloskundige vertelde dat het niets hoefde te betekenen.

Ik wilde dit laten checken met een vervroegde echo, maar in het echocentrum in Amsterdam werd ons door een heel botte en onaardige vrouw verteld dat ik daarvoor veel te kort zwanger was. De echo bevestigde dat er nog niks te zien was, maar toch testte ik nog steeds positief. De vrouw zei dat het wel door mijn onregelmatige cyclus zal komen, terwijl ik die helemaal niet had.

Dat was een nare ervaring en het bloeden ging ondertussen gewoon door. Na een paar weken, ik was toen 6,5 week zwanger, gingen we naar hetzelfde echocentrum, gelukkig wel bij een andere vrouw. Ik had op dat moment nog meer klachten, zo was mijn buik opgezet en voelde het alsof er vocht in zat. Tijdens de echo liet ik zelfs nog ‘een buitenbaarmoederlijke zwangerschap’ vallen, maar daar werd niets mee gedaan. Wel beaamde ze dat ik veel vocht in mijn buik had. Dit had haar moeten alarmeren, maar ik werd weer naar huis gestuurd.”

Dan ben je thuis, je voelt je zwanger en de test is positief

“Klopt, ik testte nog steeds positief. Een week later kwam ik met mijn klachten in het ziekenhuis terecht en toen brak er toch wel paniek uit. Het bleek inderdaad een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te zijn. Een van mijn eileiders was vergroot, maar het HCG-hormoon was al aan het dalen. Het vruchtje was gestopt met groeien, daarom besloot de gynaecoloog niet in te grijpen. Mijn lichaam zou het vanzelf oplossen en daarna zou onderzocht worden of alles echt weg was.

Elke week moest ik bloedprikken om te kijken of het HCG-hormoon verder was gedaald. Hier gingen zes weken overheen. Daarna vroeg ik om het onderzoek, maar daar bleek niemand iets vanaf te weten. Ik werd weer naar huis gestuurd. We moesten maar blijven proberen om opnieuw zwanger te worden.

Acht maanden lang lukte dit niet. Ik had echt het gevoel dat dit het gevolg was van die buitenbaarmoederlijke zwangerschap, maar geen zorgverlener wilde daar iets van weten. We moesten het maar blijven proberen, maar inmiddels was ik bijna 36. De tijd begon een beetje te tikken. Uiteindelijk mocht ik naar het ziekenhuis voor een echo. Wéér bij een onaardige vrouw zonder empathie die niks zag en doodleuk zei dat we het nog maar een half jaar moesten gaan proberen.”

Hoe ga je dan verder?

“Dit deelde ik op mijn Instagram-account en daar kwamen vele reacties op. Ik kreeg heel vaak de tip om naar Leuven in België te gaan, naar het fertiliteitscentrum. Via een zoom call met een arts daar werden we eindelijk gehoord. Er werd echt naar ons geluisterd en de arts vertelde dat ik zeker langs kom komen voor onderzoek. Dat was zo fijn, we wisten niet wat er aan de hand was en al het zorgpersoneel in Nederland liet ons hangen. We waren toen al ruim een jaar verder.

In Leuven kwam naar voren dat ik een hartvormige baarmoeder heb. In Nederland wordt hier niets mee gedaan, terwijl onderzoeken uitwijzen dat dit kan resulteren in miskramen én buitenbaarmoederlijke zwangerschappen. Via een operatie kon de hartvormige baarmoeder verholpen worden, dus daar gingen we, op eigen kosten, voor. De zorgverzekering hier betaalt dat namelijk niet.

In januari ben ik geopereerd, de maand erop was ik ongesteld en daarna meteen weer zwanger. We waren heel blij dat het eindelijk weer gelukt was. Ondertussen woonden we in Amsterdam Noord en vond ik daar een fijne verloskundigepraktijk. Daar waren heel lieve mensen en met mijn voorgeschiedenis mochten we al snel voor een echo komen. Rond de zes weken kregen we een kloppend hartje te zien! Dat was echt geweldig. Tot we voor de 10-wekenecho kwamen en het vruchtje niet meer was gegroeid. Ik voelde me zwanger, maar was het niet. Die klap kwam heel hard aan.”

Een harde klap, maar daar bleef het niet bij

“Ik kreeg pillen om de missed abortion op te wekken. Dat lukte de eerste keer niet. De tweede keer ook niet. Wel bloedde ik constant. Dit gebeurde allemaal 2,5 week voordat Patrick en ik zouden trouwen. Ik mocht geen tampon in en zag mezelf al lopen in mijn witte jurk terwijl ik bleef bloeden… Ik zou daarom pillen krijgen om het bloedverlies te verminderen, zodat ik fatsoenlijk kon trouwen. Na de bruiloft zou het restweefsel dan weggehaald worden via een diagnostische hysteroscopie.

Die pillen heb ik nooit opgehaald, want toen ik thuis naar het toilet ging, was het alsof iemand een kraan opende waar bloed uit kwam. Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt. De eerste gedachte die ik had was: ‘het laatste beetje bloed komt eruit’. Meteen daarna dacht ik: ‘dit is niet goed’. Patrick vroeg of ik aan het plassen was, ik riep dat het geluid dat hij hoorde bloed was. Hij heeft meteen het ziekenhuis gebeld en die hebben een ambulance gestuurd.

Shock

Eenmaal in het ziekenhuis verloor ik weer heel veel bloed op de wc. Toen ik weer op bed lag, voelde ik me slap worden en merkte ik dat ik weg viel. Ik bleek tegen een shock aan te zitten. Snel kreeg ik een infuus om mijn baarmoeder samen te laten trekken. Uiteindelijk bleek ik, tijdens al die weken bloedverlies en dat moment, al 1,7 liter bloed te zijn verloren. Dat weefsel moest er dan ook meteen uit, dus ik kreeg een curettage.”

Hoe ging het daarna met je?

Ik kreeg donorbloed om aan te sterken en moest de komende twee weken thuis heel rustig aan doen. Dat kon ook niet anders, want als ik naar de keuken liep, voelde het al alsof ik een marathon gelopen had. De bruiloft ging goed, alhoewel ik nog steeds bloedverlies had. Daarom kreeg ik nu echt die diagnostische hysteroscopie. Dat is een onderzoek met een camera in je baarmoeder, waarmee gericht weefsel weggehaald kan worden. Daar bleek inderdaad nog restweefsel te zitten. Letterlijk twee uur na die behandeling stopte het bloedverlies eindelijk. In totaal heeft dit dus van begin mei tot augustus geduurd.

Nu is mijn cyclus weer op gang gekomen en moet alles weer werken. Dan begin je, ruim twee jaar later, dus weer van voren af aan. Zwanger worden en een kind krijgen staat voor mij nu bijna los van elkaar. Zwanger zijn, dat ken ik nu wel, maar ondertussen heb ik nog steeds geen kind. Ik totaal ben ik 24 weken zwanger geweest zonder resultaat. Ik vraag me ook wel eens af wat me allemaal nog te wachten staat. Hoe ver wil je gaan… Ik ben van nature niet pessimistisch, maar het is soms lastig om positief te blijven.”

Lees hier het verhaal van Karlijn die niet begrepen werd om haar rouw om haar miskraam.

Een missed abortion? Dit is het verschil met een miskraam