Janneke Juffermans Gezondheid 6 jul 2021, 12:02

Leestijd: 5 minuten

Lucille: ‘Ik was mantelzorger voor mijn ex, terwijl ik niets meer met hem wilde’

“De relatie die ik vijf jaar had gehad met mijn vriend was net een half jaar uit toen ik besloot om weer te gaan daten. Niet dat ik meteen weer een vaste relatie wilde, maar ik had behoefte aan wat spanning in mijn leven. En ik wilde ook weer voelen hoe het was om begeerd te worden. Nooit had ik gedacht dat ik mantelzorger voor mijn ex zou worden.

Geen liefde meer, maar nog wel mantelzorger

Omdat ik mezelf in mijn vorige relatie nogal ondergesneeuwd had gevoeld, wilde ik bovendien ervaren wie ik was bij anderen. Ook wilde ik beter leren beslissen wat ik zelf wilde en waar mijn grenzen lagen.

Opvallend leuk

Dus ik installeerde een datingapp en sloeg aan het swipen en chatten. In de eerste weken maakte ik diverse afspraken. Sommigen zag ik maar een keer, met een paar belandde ik voor een avond in bed. Ik vond het prima.

Er was er eentje die ik opvallend leuk vond. Na een eerste keer spraken we opnieuw af en daarna weer. Na een paar weken brachten we af en toe een hele dag met elkaar door en na drie maanden gingen we een weekend weg.

Aardig

Het leek ineens serieus te worden. Maar het gekke was: ik voelde me niet verliefd op deze man. Ik vond hem gewoon heel aardig en aantrekkelijk. Een fijne man om bij te zijn en om mijn hart aan op te halen. Ik kreeg mijn zelfvertrouwen terug en hij leerde van mij om spontaner in het leven te staan.

Na een maand of zes merkte ik bij mezelf dat de rek er een beetje uit begon te raken. Zonder verliefdheid aan een relatie beginnen bleek toch niet zo’n handig recept voor mij. Bovendien was ik eigenlijk nog niet toe aan een serieuze relatie.

Verbijsterd

Ik maakte het uit op een avond waarop we woorden kregen over iets onbenulligs. Ik legde uit dat het mij niet om die ruzie ging, maar dat er voor mij niet meer genoeg in zat om met hem verder te gaan.

Hij was verbijsterd en begreep het eigenlijk niet. In de weken daarna wilde hij nog een aantal keren met me praten om het beter te kunnen snappen. Op een gegeven moment leek het kwartje gevallen te zijn, want daarna hoorde ik een half jaar lang weinig meer van hem, behalve af en toe een appje om te informeren hoe het met me was.

Ongeneeslijk

Op een dag belde hij me ineens. Of we een keer konden afspreken omdat hij een belangrijke vraag had. Ik had geen idee wat voor vraag dat nu zou kunnen zijn, maar ik was ook wel nieuwsgierig. Wilde hij iets opbiechten? Wilde hij me bedanken voor die mooie maanden? Het bleek iets heel anders te zijn.

Toen we in het café zaten, hetzelfde als waar we ons eerste afspraakje hadden gehad, vertelde hij dat hij ongeneeslijk ziek was. Hij had een paar weken eerder te horen gekregen dat hij kanker in een vergevorderd stadium had en dat er niets meer aan te doen was. De artsen hadden hem nog een paar maanden gegeven.

Zorgen

Ik was van slag. Want ook al wilde ik geen relatie met deze man, de periode waarin we met elkaar waren opgetrokken, was wel belangrijk voor me geweest en ik had me aan hem gehecht. Dus ik zat te snikken aan het tafeltje, waardoor zijn vraag in eerste instantie niet goed tot me doordrong.

Of ik elke week een paar keer bij hem langs wilde komen om voor hem te zorgen, vroeg hij ineens. Ik reageerde er eerst niet op, snapte amper wat hij bedoelde. Tot hij de vraag nog een keer stelde. ‘Ja, natuurlijk’, zei ik. Iets te snel, maar ik voelde me geraakt en dacht er eigenlijk niet over na.

Oppervlakkig

Toen ik naar huis fietste, zei ik tegen mezelf dat dit een goede beslissing was. Want ouders had hij niet meer en met zijn broer had hij nog amper contact, wist ik. Hij had wel wat vrienden, maar die vriendschappen waren best oppervlakkig. Misschien was ik niet de meest aangewezen persoon hiervoor, maar aan de andere kant: het was toch ook heel mooi dat ik zo nog iets voor hem kon betekenen?

We maakten afspraken over de dagen waarop ik zou komen. Ik beloofde dat ik in elk geval op maandag en woensdag en zaterdag bij hem langs zou komen. In die periode was ik toevallig net op zoek naar nieuw werk, dus het leverde me gelukkig geen problemen op met mijn werkgever. Zo werd ik mantelzorger voor mijn ex, terwijl ik verder niets meer met hem wilde.

Adressenboekje

Al na een paar weken realiseerde ik me hoe absurd deze afspraak eigenlijk was. Ik had al een half jaar geen relatie meer met hem en nu had hij mij zomaar weer opgevist uit zijn adressenboekje om voor hem te zorgen. Waarschijnlijk vooral omdat hij zelf nog zo gehecht aan mij was.

Het vroeg een flinke investering van mij, want ik stak er drie keer per week een paar uur in. Gelukkig woonden we in dezelfde plaats. Maar vooral emotioneel vroeg het best wat van mij. Ik wilde wel voor hem zorgen, maar ik was niet meer emotioneel aan hem gehecht zoals hij dat duidelijk nog wel was aan mij.

Knuffel

Als de huisarts langskwam, maakte hij grapjes over mij als ‘zijn vriendin’. Ik grijnsde dan ongemakkelijk. Hij wilde ook regelmatig een knuffel. Ik zat daar niet altijd op te wachten, maar ja, tegen iemand in zo’n situatie wilde ik geen ‘nee’ zeggen. Bovendien mocht ik hem nog steeds graag. Dus ook als hij me op mijn wang kuste, liet ik het gebeuren.

Op de dag dat hij overleed, was ik niet bij hem. Ik kreeg het bericht via de buurvrouw die een keer in de week bij hem kwam. Ik was verdrietig, maar ik wist dat ik hem had gegeven wat ik kon. Ik had ervoor gezorgd dat hij zich geliefd en niet alleen gevoeld had. ‘Dank je wel’, had hij die avond ervoor nog gezegd tegen mij. Maar, en misschien klinkt dat cru, naast mijn verdriet voelde ik opluchting. Mijn taak zat erop.”

https://www.famme.nl/kinderen-na-35/