Valéry de Voijs Persoonlijk 23 mrt 2024, 09:06

Leestijd: 3 minuten

Nina (35): ‘Ik wil mijn huilbaby niet naar de kinderopvang brengen’

Een huilbaby troosten lijkt onmogelijk. Dat heeft Nina (35) aan den lijve ondervonden. Haar dochter huilt zo veel dat ze haar niet meer naar de kinderopvang wil brengen. 

De kinderarts zei dat het aan de reflux lag

“Vanaf het eerste moment dat mijn dochter geboren werd, heeft ze veel gehuild. De kinderarts zei dat het aan de reflux lag, maar ik heb altijd het idee gehad dat er een andere reden was. De oorzaak van de huilbuien, weet ik nog steeds niet. Ik weet alleen dat ze constant huilt en er veel spanning in haar lichaam zit. Toch poept en plast ze goed en lijkt de reflux aardig onder controle te zijn. 

Iedere moeder met een huilbaby weet hoe frustrerend het kan zijn. Soms heb ik woede zelfs tegen mijn dochter geschreeuwd dat ik haar zou laten adopteren als ze niet zou ophouden met huilen. Die uitspraken meende ik natuurlijk niet en ik schaam me ook enorm dat ik deze woorden heb gezegd. Door het vele huilen kan ik echter niet meer helder nadenken. 

Tijdens de eerste weken keek ik enorm uit naar het moment dat ik weer kon gaan werken. Met mijn manager had ik afgesproken dat ik de eerste drie maanden thuis zou zijn. Mijn man is na een paar weken alweer begonnen met werken, waardoor ik in die eerste periode veel alleen was. Gelukkig ging mijn man er ’s nachts uit en kon ik wat uurtjes slaap krijgen. Overdag stond ik er echter helemaal alleen voor. Dat waren hele pittige weken. Er waren dagen dat ik huilend op de grond onder de douche heb gezeten terwijl mijn huilbaby naast me in zijn wipper stond. 

Ze belde of ik mijn huilbaby wilde ophalen

Het moment dat ik weer mocht gaan werken, leek fantastisch. Hier had ik enorm naar uitgekeken. Twee weken voor ik weer aan de slag zou gaan, bracht ik mijn dochter voor het eerst naar de kinderopvang. Dat ging echter niet zoals gepland. Na een uur werd ik gebeld door de begeleidster met de vraag of ik mijn dochter wilde komen ophalen. Ze krijste namelijk de hele boel bij elkaar. Bij aankomst trof ik een doorgedraaide baby aan. Ze was aan het trillen en haar ogen waren rood van het vele huilen.

Een paar dagen later heb ik het opnieuw geprobeerd. Maar ook deze keer kreeg ik al vrij snel telefoon vanuit de kinderopvang. Opnieuw werd mij gevraagd om mijn dochter op te komen halen. Niet alleen mijn dochter was overstuur; ook ik kon de stress niet meer aan. Ik vond het zo zielig om mijn dochter zo te zien. 

Hulp

Toen ik haar de derde keer wilde brengen, ben ik in de auto blijven wachten. Na een kwartier ben ik door het raam gaan kijken en zag hoe erg mijn baby aan het krijsen was. Dat was voor mij de druppel: ik kan mijn dochter niet meer achterlaten. Ik was vastberaden om een andere oplossing te verzinnen. 

Samen met mijn man hebben we een ander plan bedacht. Ik ben parttime gaan werken en ook mijn man is één dag minder gaan werken. Ook hebben we gevraagd of mijn moeder één dag in de week wil oppassen. Mijn moeder wilde graag helpen, maar ik denk niet dat ze het lang zal volhouden. Een huilbaby is al moeilijk genoeg voor de ouders; laat staan voor de grootouders.”

Osteopathie bij huilbaby’s: ‘Hij is een ander kind geworden’