Anne Broekman Kinderen 12 okt 2017, 15:25

Leestijd: 4 minuten

En toen schreeuwde ik tegen mijn kind: ‘GA SLAPEN! IK WORD HELEMAAL GEK VAN JOU!’

Famme’s Anne doet echt haar best om haar ‘cool’ te bewaren als haar peuter het haar moeilijk maakt. Even tot tien tellen, slikken en weer doorgaan, zoiets. Maar laatst sloeg de vlam dan toch in de pan. Niet fijn, maar het leverde ook een mooi inzicht op.

De rust zelve

De beste stuurlui staan aan wal, weet ik nu. Want als ik hoorde over moeders die keihard uitvielen tegen hun kinderen, tja, dan dacht ik er soms het mijne van. Mijn mening was, en is in principe nog steeds, dat je met schreeuwen en heel boos worden weinig oplost. Sterker nog: dat je dan juist meer olie op het vuur gooit en je kind nóg harder over de flos helpt. Dus ik was altijd de rust zelve, als mijn peuterdochter weer eens een driftbui had of dwars lag. Wás ja, verleden tijd.

Alles een strijd

Het rommelt de laatste tijd een beetje bij ons thuis. Werkelijk ALLES is een strijd geworden. In bad gaan, verschonen, aankleden, schoenen aantrekken, schoenen uitdoen, noem maar op. Een boterham eten gaat als volgt: ons apie roept ‘boterham pindakaas’. Dus ik maak een boterham met pindakaas. Haar reactie: ‘NEEEEE!!!’ En ze maait alles van tafel. Waarschijnlijk ‘normaal’ peutergedrag, ik weet het. Maar dat maakt het niet minder irritant, bij vlagen.

Gebeden verhoord

Ook naar bed gaan is iets wat tegenwoordig niet meer zonder slag of stoot gaat. Toen ik zwanger was, had ik drie wensen. Allereerst, en het allerbelangrijkste natuurlijk, dat mijn kindje gezond zou zijn. Ten tweede wenste ik dat ik een meisje zou krijgen, daar had ik een stiekeme voorkeur voor. En ten derde hoopte ik met heel mijn hart dat mijn kindje goed zou slapen. Mijn gebeden werden verhoord: ik kreeg een kerngezonde dochter die al met vijf weken doorsliep. Wat was ik blij! Maar daar is dus verandering in gekomen. Zodra we onze peuter naar boven brengen, gilt ze het uit: ‘NEE!! IKKE NIET SLAPEN!’ Ook wordt ze ineens weer veel ‘s nachts wakker. Dan gilt ze het huis bij elkaar en het is onduidelijk wat ze dan wil – niet bij ons in bed in elk geval, dat hebben we al geprobeerd.

Kort lontje

Na een paar van zulke niet zo gezellige dagen en beroerde nachten, had ik een kort lontje gekregen. Of eigenlijk: mijn lontje was op. En dit alles hakt er natuurlijk ook in bij mijn meisje. Gistermiddag zag ze lijkbleek, met wallen tot haar kin. Na de boterham begon ze te gapen. Maar zodra ik met haar de trap op liep, begon het verzet. Toch wist ik haar te verschonen en in bed te leggen. Ik stelde haar gerust, zong een liedje en zei dat ik nog even boven zou blijven. Het mocht niet baten. Ze schreeuwde haar longen uit haar lijf en probeerde uit haar ledikant te klimmen. En vanuit mijn tenen voelde ik het naar boven komen: een soort gloeiende vuurbal vol irritatie. Ik kon het niet meer wegstoppen, de dijk was gebroken. En al mijn mooie principes over rustig blijven en het goede voorbeeld geven gooide ik overboord. Ik beende naar haar bedje, duwde haar hardhandig bij haar schouders weer plat, greep haar hazenknuffel van de grond en gooide deze met een woest gebaar terug in bed, richting haar hoofd. En toen was ík het die voor de verandering keihard schreeuwde: ‘GA SLAPEN! IK WORD HELEMAAL GEK VAN JOU!’ Ik smeet de kamerdeur dicht en rende naar de kelder, waar ik de was ging doen. Handdoeken vouwen werkt best louterend, kan ik jullie vertellen. Natuurlijk bleef mijn hevig geschrokken peuter huilen. Maar gek genoeg hield dat al best snel op en lag ze na ongeveer een kwartier vredig te pitten.

Schuldgevoel

Ik was blij met de rust, maar het schuldgevoel en de schaamte overheersten al gauw. Wat voor monsterlijke moeder was ik, dat ik zo tekeer was gegaan tegen mijn grootste liefde? Ik appte een vriendin met het relaas. Haar antwoord: ‘Ik heb vorige week precies hetzelfde gedaan bij mijn peuter.’ Ik appte een andere vriendin. Zij stuurde terug: ‘Ik werd laatst zo boos op mijn zoontje dat ik uit frustratie op een kussen ben gaan slaan.’ Mijn zus reageerde met: ‘Ik sta weleens te gillen dat het me tot HIER zit en dat ik geen kik meer van ze wil horen.’ Let wel: dit zijn allemaal lieve, goede, geduldige moeders die zielsveel van hun kroost houden. En het deed me enorm goed om dit van hen te horen. Zie je wel, ik ben niet de enige voor wie het soms gewoon even te veel wordt.

Net mensen

Voordat ik nu allerlei boze reacties en haatmails krijg: nee, dit is geen pleidooi om voortaan maar lekker tegen je kinderen te gaan schreeuwen. Maar wel een pleidooi om ‘taboes’ te doorbreken. Het ouderschap is soms gewoon f*cking zwaar. En het is echt niet gek als we niet altijd heel zen kunnen blijven, dus schuldgevoelens zijn nergens voor nodig. Moeders, het zijn net mensen.

Eén ding: niemand is perfect! Kamp jij weleens met schuldgevoelens over het moederschap? Zo kom je er vanaf!