Wilma Groothuis Persoonlijk 9 jan 2023, 13:04

Leestijd: 6 minuten

Hoe ben jij zwanger? ‘We probeerden zeven keer IUI, met nul resultaat’

Iedere zwangerschap en iedere zwangere vrouw is anders. De één heeft gekke cravings, de ander is drie maanden misselijk en de derde wil alleen maar schoonmaken. In de rubriek Hoe ben jij zwanger? leggen wij zwangere vrouwen een aantal keuzes voor om zo meer te weten te komen over hun zwangerschap.

Deze week Wiesje (29), die 33 weken zwanger is.

Lang op moeten wachten of snel gelukt?

“Ik was al vijf jaar wensmoeder en ben nu eindelijk zwanger. In die periode ben ik nooit zwanger geweest, dus we hebben gelukkig ook geen miskramen gehad. Twee jaar lang probeerden we het zelf, daarna gingen we drie jaar een medisch traject in. Die jaren waren heel intens, zeker omdat ik om mij heen steeds meer gezinnen zag ontstaan. Voor je gevoel blijf je daarin dan toch een beetje achter. We gunnen het iedereen hoor, we zijn niet jaloers op andere stellen, maar we gunnen het onszelf ook heel hard.”

Hoe verliep het medisch traject?

“Er werden onderzoeken gedaan, waaruit kwam dat er 50 procent kans was dat we binnen een jaar natuurlijk zwanger zouden worden. Ruim 2,5 jaar verder was ik nog niet zwanger en ik geloofde niet meer dat het vanzelf zou komen. Toen begonnen we met IUI, waarbij er hormonen in mijn buik werden gespoten en de eitjes gingen groeien. Als die eitjes een bepaalde grootte zijn, dan krijg je een inseminatie. Dan mag manlief zijn zaad inleveren en dat wordt ingebracht. Vervolgens moet dan de bevruchting plaatsvinden in mijn baarmoeder. We probeerden dit zeven keer, maar helaas met nul resultaat.

Hierna begonnen we met ICSI, een vorm van IVF, waarbij ze door middel van volledige narcose, of morfine in mijn geval, de eitjes weghalen uit de eierstokken en bij het laboratorium bevruchten. Dat leverde tien embryo’s op. Uiteindelijk werd ik zwanger bij de tweede terugplaatsing.”

Hoe was dit traject voor jou?

“Het traject was een rollercoaster aan emoties, met veel ups en downs. Wat ik vooral heb geleerd, is om heel dicht bij mezelf te blijven en te kijken naar wat ík nodig heb en wat ík wil. Vroeger wilde ik het iedereen naar de zin maken, er voor iedereen zijn en voor iedereen zorgen. Nu weet ik dat ikzelf het belangrijkste ben, ook al klinkt dat egoïstisch. Dat had ik nog nooit zo ervaren.

Het klinkt gek, maar ik had dit hele traject ook niet willen missen. Ik ben in positieve zin veranderd, ik ben een sterker persoon geworden. Natuurlijk, het was soms zwaar en ik had ook echt wel mijn slechte momenten. En het had van mij ook niet per se vijf jaar hoeven duren, maar uiteindelijk kon ik het omkeren naar iets positiefs.”

Had je het snel door of pas later tijdens je zwangerschap?

“Wanneer je in een medisch traject zit, krijg je voelsprieten voor alles wat je voelt. Toch dacht ik dat het ook deze keer mislukt was. De dag voor de positieve test zat ik met mijn vriend op de bank en ik voelde mijn onderbuik al verkrampen, waardoor ik dacht dat mijn menstruatie alweer kwam. Ik baalde enorm en dacht: waarom moet het bij ons zo moeilijk gaan? Tot ik een test deed en de test lichtjes positief was. Ik kreeg een error, ik kreeg letterlijk een black-out. Ik kon het niet geloven. Uiteindelijk kon ik er niet omheen en bleek hij echt positief. Ik was zo blij.”

Stralend zwanger of ziek op bed?

“Een beetje ertussenin. Tot elf weken had ik veel last van misselijkheid en van elf tot en met zeventien weken moest ik elke dag één of twee keer overgeven. Toen dacht ik wel: wanneer houdt het op? Na zeventien weken was ik best oké zwanger, wel kwamen we er na negentien weken achter dat de placenta verkeerd ligt, die ligt over de baarmoeder heen. Dat zorgt voor een grotere kans op bloedingen en daarmee een vroeggeboorte. Dat maakt het wel weer spannend.

Bij 27 weken en bij 30 weken kreeg ik een bloeding, waardoor we ons al weken op een vroeggeboorte voorbereiden. Dus een zorgeloze zwangerschap is het niet, we krijgen ook al zo lang hulp van buitenaf, dat is best lastig. Maar ik probeer op mijn manier ermee om te gaan, samen met alle angsten die erbij horen.”

Zoet of zout eten?

“Dat verschilt een beetje per fase, maar momenteel ben ik helemaal van de chocola, dus zoetigheid. Aan het begin at ik juist veel droge mariakoekjes en vond ik meloen heerlijk. Twee weken later kwam mijn man thuis met meloen, maar toen kon ik het niet meer ruiken. Ook had ik een tijd erg veel zin in een patatje mayo en een kaassoufle. En kaasstengels, die vond ik echt heerlijk. Dat is dan weer niet heel zoet, haha.”

Emotioneel of chagrijnig?

“Emotioneel, al ben ik relatief gezien ook een emotioneel persoon. Ik huil sowieso wel makkelijk, maar laatst huilde iemand in een tv-programma en toen begon ik ook. Het is nu wel wat extremer dan voor de zwangerschap.”

Nesteldrang of alles op het laatste moment?

“Beiden een beetje. We zitten nu al ruim acht weken niet thuis vanwege een verbouwing, de planning is dat we daar over een week weer in kunnen. Ik voel de nesteldrang al best wel, alleen ik kan er dus niks mee. Alles wat noodzakelijk is, hebben we al of is al klaar. Alleen de echte nesteldrang kan ik nog niet goed uiten op deze manier.”

Geslacht van tevoren weten of bij de bevalling?

“Voordat we zwanger raakten, hadden we hier geen sterke mening over, maar gedurende de zwangerschap begon ik me af te vragen of ik een jurkje kon kopen of niet. Dat gevoel werd steeds sterker en na zestien weken hadden we de pretecho waarbij het geslacht bekend werd: een meisje!”

Babyshower of gender reveal party?

“Babyshower! Een gender reveal party hebben we niet gedaan, dat zag ik mezelf niet zo doen. We hebben onze familieleden persoonlijk het geslacht verteld door ze roze chocolaatjes te geven. Een babyshower kreeg ik wel, alleen had ik wel duidelijk aan mijn moeder aangegeven dat ik geen gekke spelletjes wilde doen. Gewoon gezellig ergens wat eten. Een babyshower zonder poespas. En daar hielden ze zich gelukkig aan.”

Tot het laatste moment doorgaan of op tijd je rust pakken?

“Doordat de placenta verkeerd ligt, moet ik al een tijd rustig aan doen. Ik heb dan ook al vrij snel op de rem getrapt, na 27 weken kwam ik voor de helft in de ziektewet terecht en heb ik alleen thuis nog wat administratieve dingen gedaan. Nu doe ik al zes weken noodgedwongen rustig aan. Mentaal gezien ga ik liever de deur uit dan dat ik binnen zit, maar fysiek gezien merk ik nu ook wel dat ik naar het einde toe ga.”

Thuis bevallen of in het ziekenhuis?

“Het wordt een ziekenhuisbevalling, hier heb ik absoluut geen keus in. Doordat de placenta over de baarmoeder ligt, is er geen uitgang is voor de kleine en er een verhoogde kans op bloedingen. Ik krijg daarom een geplande keizersnede. Het liefste had ik thuis een bevalling in bad gedaan, maar dat heb ik vrij snel uit mijn hoofd gezet. Ik wil ook dat de bevalling met zo min mogelijk uitdagingen gaat, dus het is goed zo.”

Hoe ben jij zwanger? ‘Ik had nare bloedingen, wat mentaal erg zwaar was’