Laurien Bleeker Columns 27 mei 2023, 11:35

Leestijd: 3 minuten

Laurien: ‘Pak nooit een broek op aan de onderkant van de broekspijpen. Ik herhaal: doe het niet’

Met drie kinderen is er altijd wel iets wat redacteur Laurien bezighoudt. Ze schrijft graag over van alles wat met (haar) kinderen en opvoeden te maken heeft. Een tip: lees het met een knipoog. Dit keer gaat haar column over het washok waarin de eindeloos hoge bergen met was op haar liggen te wachten.

“Tevreden loop ik het washok uit terwijl ik de wasmachine achter me hoor draaien. Stel je trouwens maar niet te veel voor bij dat hok, want er past net een wasmachine, droger en wasrekje in. Met een beetje geluk en wat manoeuvres tussen bergen was pas ik er zelf ook nog bij. Anyway, de schone was heb ik opgevouwen en een paar kleine stapeltjes die nog gewassen moeten worden liggen gesorteerd klaar. In de machine draait een handdoekenwasje. In mijn loopje naar beneden zie ik vanuit mijn ooghoek een vuile handdoek op de grond van de badkamer liggen. Fuck.

Waarom gebeurt me dit toch al-tijd? Dan denk je alle kamers gecheckt te hebben en ligt er toch nog ergens een verdwaalde vuile sok of dus een gebruikte handdoek op de grond. Niet oké. Zuchtend raap ik ‘m op en gooi ‘m in de wasmand. Die gaat dan maar mee met de volgende ronde handdoeken. Lang zal ‘ie er niet liggen, want met vijf man verzamel je bergen met was. Het lijkt wel of de was zich per kind verdriedubbeld. En dan komt de man ook vaak nog aanzetten met een enorme stapel werkkleding. ‘Vergeten uit m’n tas te halen.’ Dacht je net alles weggewerkt te hebben…

Een haat-liefde verhouding met het washok

Eenmaal beneden zie ik een broek liggen van een van de kinderen. Oh ja, ze deden een spelletje: wie als eerste uitgekleed boven is. Ik volg een spoor van was. Gelukkig moest ik alle kinderkleding toch nog wassen dus dit kan erbij op de stapel. Ik pak als eerste de broek op aan de onderkant van een van de broekspijpen. Nooit doen. Ik herhaal: nooit doen. Een kilo zand strooit vanuit de zakken zo over de net gestofzuigde vloer. Ik zucht en pak de rest van de kledingstukken om ze vervolgens buiten uit te kloppen en naar het washok te brengen.

Ik heb een haat-liefde verhouding met dat washok. Haat omdat ik zo geen zin heb om de was te doen, want het is dweilen met de kraan open. Gelukkig ben ik gezegend met een moeder die wassen, strijken en vouwen heeft uitgeroepen tot haar hobby. Meer dan eens komt ze vuile was halen en krijg ik het schoon en gevouwen terug. Een luxe. Toch is de wasmand nooit langer dan een uur leeg hoor. En dat haat ik dus. Ook schone was opvouwen is niet mijn favoriete bezigheid en zo leven we dan ook regelmatig uit de stapel schone was. Geen onderbroek meer in je kast? Kijk maar even in de mand met schone was, daar liggen er vast genoeg.

De liefde die ik met het washok heb, is dat ik me er zonder schuldgevoel even kan terugtrekken. ‘Ik ga even de was opvouwen’, roep ik dan. Om vervolgens even in stilte daar te zijn. Heerlijk is dat. Soms neem ik een stukje chocola en een kop thee mee. Dan zit ik even een kwartiertje doelloos te scrollen door Instagram. Niemand die me daar komt zoeken, want dat hele washok boeit verder niemand. Ik vraag me soms zelfs af of ze van het bestaan af weten. Vooral op die momenten dat ik overal was vandaan pluk, behalve uit de wasmand zelf. Natuurlijk vouw ik ook wel even een wasje hoor, zo slecht zit ik nou ook weer niet in elkaar.”

Laurien: ‘Mom struggle is real: al die vrije schooldagen, ik hou het niet meer bij!’