veraguldemeester Persoonlijk 24 okt 2023, 13:01

Leestijd: 4 minuten

Had ik maar nooit… ‘Mijn schoonmoeder zo bij ons leven betrokken’ 

In de rubriek Had ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap. Deze moeders hebben allemaal iets met elkaar gemeen en dat is spijt van hun aanpak als moeder.

Deze week spreken we met Eveline (32). Eveline heeft spijt dat zij haar schoonmoeder zo bij haar leven heeft betrokken.

“Zeven jaar geleden kreeg ik een relatie met Anton, mijn grote liefde. Het was al snel hartstikke aan tussen ons. Ik kon het ook goed vinden met mijn schoonouders. Ze stonden altijd voor ons klaar, zeker toen wij een klushuis kochten. Mijn schoonvader maakte er samen met Anton een paleisje van.

Overleden na kort ziekbed

Vier jaar geleden overleed mijn schoonvader na een kort ziekbed. Het was schrikken, zeker omdat we pas twee weken wisten dat hij ziek was. Anton en ik stonden klaar om onze (schoon)moeder op te vangen. Elke avond kwam ze bij ons eten en ook kwam ze af en toe logeren, als het haar allemaal te veel werd.

Iets om naar uit te kijken

Toen ik drie jaar geleden een positieve zwangerschapstest had, wisten we niet hoe snel we haar het goede nieuws moesten vertellen. Eindelijk had ze iets om naar uit te kijken, zei ze meerdere keren. Ook zei ze direct dat ze wilde gaan oppassen. Het was fijn voor ons om te horen.

Lieve oma

Mijn schoonmoeder was vanaf het eerste moment een lieve oma. Ze was er altijd voor onze zoon. Ook stond ze altijd voor ons klaar, wat vooral fijn was op de dagen dat hij ziek was en niet naar het kinderdagverblijf kon. Dan konden wij toch nog naar werk. Zij zou het wel oplossen, zei ze altijd.

Nieuwe baan

Het was dan ook even slikken toen ik een jaar geleden aan de andere kant van het land een nieuwe baan aangeboden kreeg. Het was mijn droombaan, dus wij hadden snel de knoop doorgehakt en besloten dat ik het moest doen. Wel zouden we daarvoor moeten verhuizen, drie uur rijden verderop. Ik kreeg direct buikpijn, want we moesten het nog aan onze (schoon)moeder vertellen. Hoe zou zij reageren?

Emotionele reactie

We besloten de pleister snel van de wond te trekken en het haar te vertellen. Ik had al verwacht dat ze emotioneel zou reageren, maar dat het zó heftig was? Dat had ik nooit gedacht. Ze vertelde direct dat het niet kon. Wij mochten niet verhuizen. Ja, ik wel. Maar haar zoon en kleinzoon zouden bij haar in het dorp blijven. Ik kon dan zelf heen en weer rijden. Ook vertelde ze dat ze mijn carrière maar niets vond en dat ze dat al meerdere keren tegen Anton had gezegd. Ik wist niet wat ik hoorde.

Tegenhouden

De weken daarna heeft ze meerdere keren op Anton ingepraat. Het was zelfs zo erg dat hij ging twijfelen. Ze zei ook tegen mij dat ze ons zou tegenhouden, wat er ook zou gebeuren. Hoe konden we haar nu alleen achterlaten? Ze had genoeg familieleden in de buurt, dus dat was het niet. Ik snapte dat ze het moeilijk vond, zeker omdat het ver weg was. Daarom vroeg ik of ze niet meewilde. Daar reageerde ze nóg heftiger op. Wat dacht ik wel niet. Hoezo zou zíj moeten verhuizen?

Slechte band

Inmiddels zijn we negen maanden geleden verhuisd. We zitten nu op onze plek, hebben een fijn huis en ook Anton heeft hier een nieuwe leuke baan gevonden. Het enige wat jammer is, is dat de band met onze (schoon)moeder slechter is geworden. Ze weigert langs te komen en als we bij haar zijn dan is ze alleen maar boos en geïrriteerd. Het is zo jammer.

Spijt dat ik schoonmoeder bij leven heb betrokken

Ik heb spijt dat ik mijn schoonmoeder zo bij mijn leven heb betrokken. Dat ze het jammer vindt dat we zijn verhuisd, dat snap ik. Maar dat haar gedrag daardoor zo erg is veranderd? Dat vind ik eigenlijk nergens op slaan. Ik ben blij dat Anton ook ziet hoe ze is en dat we de juiste keuze hebben gemaakt.”

Waarom wandelen beter voor je is dan hardlopen