Vera Guldemeester Persoonlijk 1 okt 2024, 13:24

Leestijd: 4 minuten

Was ik maar nooit… ‘Boos op mijn zus geworden, omdat het haar wél gelukt was om zwanger te worden’

In de rubriek Had (of was) ik maar nooit… komt elke week een moeder aan het woord met spijt. Of ze nou spijt heeft van flesvoeding, een abortus of het moederschap, deze moeders hebben allemaal iets gemeen: spijt over hun aanpak als moeder. 

Deze week spreken we met Rosalie (31). Zij heeft spijt dat ze boos werd op haar zus toen zij zwanger bleek te zijn.

“Vroeger was het altijd onze lang gekoesterde wens om samen zwanger te worden, mijn zus en ik. We waren altijd hartstikke close. Dat kon ook niet anders, want we schelen maar dertien maanden. We hadden dezelfde interesses en kwamen op een gegeven moment zelfs in dezelfde klas terecht, toen m’n zus een keer bleef zitten. De grootste lol hadden we toen.

Allebei liefde gevonden

Na onze studies hadden we allebei snel een leuke man aan de haak geslagen. Het was extra leuk dat die twee ook nog goede vrienden van elkaar waren. We gingen samen op vakantie, samen weekendjes weg en, als klap op de vuurpijl, werden we ook nog allemaal ingeloot voor een nieuwbouwwoning in dezelfde straat. We waren dolblij. Na het samenwonen volgde het trouwen. Eerst trouwde mijn zus, en het jaar daarop was het mijn beurt. Waar mijn zus en haar man na de bruiloft eerst nog wilden genieten van hun vrijheid, wilden mijn man en ik direct ‘aan de slag’. We wilden niets liever dan een gezinnetje stichten.

Lukte niet

Toen het na een jaar nog niet was gelukt, was dat een enorme teleurstelling. We werden naar het ziekenhuis doorgestuurd, maar na meerdere testen kwam er geen duidelijke oorzaak naar voren. Het zaad van mijn man was prima, en ook met mijn eitjes was er niets mis. Het was dus puur een kwestie van geluk hebben. We gingen door met proberen en konden alleen maar hopen dat het snel zou lukken.

Zus ook kinderwens

Toen mijn zus terugkwam van haar zoveelste verre reis, vertelde ze me dat ze hadden besloten om ook voor een kindje te gaan. Eindelijk had ze een kinderwens en was ze er klaar voor. Ik was dolblij voor haar en hoopte stiekem dat mijn lichaam daarop had gewacht. Misschien wilde het universum wel dat we tegelijkertijd zwanger zouden zijn? Dat hadden we immers vroeger keer op keer gezegd. Maanden gingen voorbij, en ik baalde elke keer weer dat ik niet zwanger was. Gelukkig kon ik er goed met mijn zus over praten, want ook zij werd niet zwanger.

Zwangerschapsaankondiging

Zeven maanden nadat mijn zus had verteld dat ze ook gingen proberen, kondigde ze tijdens een familiebarbecue aan dat ze zwanger was. Ik wilde blij voor haar zijn, echt waar, maar ik kon het niet. Ik was zo boos… Waarom werd zij wel zwanger en ik na ruim anderhalf jaar proberen nog steeds niet? Iedereen juichte, lachte en was blij, terwijl ik naar binnen stormde en mezelf opsloot in de wc.

Mijn zus zag dat ik wegliep en kwam me al snel achterna. Ze wilde dat ik de deur opendeed, maar ik wilde het niet. Ik was te boos. Pas toen ik, na een minuut of vijftien, mijn emoties onder controle had, opende ik de deur. Toen ik haar aankeek, kwam alles eruit. Ik schreeuwde naar haar: ‘Waarom lukt het jou nou wel? En mij niet? Ik vind het zó gemeen.’ Toen mijn zus vroeg of ik niet blij voor haar was, antwoordde ik dat dat niet zo was. Sterker nog, ik werd alleen maar bozer.

Verwijdering

Na een week had ik het een plekje kunnen geven en belde ik bij mijn zus aan om mijn excuses aan te bieden. Ik had nooit zo mogen reageren. Toen ze me zag, vertelde ze dat ze geen tijd had, ze moest zo de deur uit. Ze zou me later bellen, zei ze. Dat belletje is helaas (nog) nooit gekomen. Ik heb haar daarna nog geappt en gebeld, maar zonder reactie. Als ik haar in de straat zie, draait ze haar hoofd om, zodat we elkaar niet hoeven aan te kijken.

Bijna uitgerekend

Inmiddels is mijn zus bijna uitgerekend. Het duurt nog maar vier weken voordat mijn neefje wordt geboren. Ik kan alleen maar hopen dat het contact tussen ons herstelt, zodat ik een band met hem kan opbouwen. Ik ben erg verdrietig om de hele situatie, en dat allemaal door mijn domme uitspatting van emoties.”

Leonie (32) en haar zus Stephanie schelen maar anderhalf jaar. Ze waren dikke vriendinnen, maar er heerste toch altijd rivaliteit. 

Had ik maar nooit… ‘Mijn dochter naar mijn zus vernoemd’