Valéry de Voijs Persoonlijk 28 nov 2021, 15:38

Leestijd: 4 minuten

Ghislaine (60): ‘Mijn moederinstinct heeft haar leven gered’

Iedere moeder weet dat niets zo sterk is als een moederinstinct. Daar heeft Ghislaine (60) alles van gemerkt toen ze dankzij haar moederinstinct haar dochter kon redden.

Het is inmiddels alweer twintig jaar geleden. Maar toch denkt Ghislaine er nog regelmatig aan terug. Toen zij twee decennia geleden met haar man en drie kinderen naar Italië vertrok, had ze nooit verwacht dat dit zou gebeuren.

Italië

Ghislaine vond het belangrijk om haar kinderen veel van de wereld te laten zien. Ze nam haar kinderen dan ook tweemaal per jaar mee op een (verre) reis. Van de Niagara watervallen tot aan de piramides in Caïro: het gezin genoot van allerlei leuke avonturen. Behalve die ene vakantie in Italië. De rillingen lopen nog steeds over haar lijf als ze eraan denkt.

“We gingen vaak naar Italië, maar waren nog nooit op Sicilië geweest. Vandaar dat we besloten om samen met onze buren een weekje naar het zuiden van dit prachtige eiland te gaan. We hadden een grote villa gehuurd, waar we iedere avond konden barbecueën. Overdag hingen we bij het strand, waar de kinderen een heleboel Italiaanse vriendjes maakten.

Mijn oudste dochter Carmen was net elf jaar geworden. M’n middelste, Valéry, was twee jaar jonger en mijn zoon (Remco) werd die zomer zeven. Mijn dochters waren onafscheidelijk. Als Carmen iets deed, moest Valéry het nadoen. Toen Carmen bij een Italiaans sieraden winkel dus een enkelbandje wilde, moest Valéry er ook een hebben.

Strand

Het laatste weekend van onze vakantie zaten we weer op het strand. Carmen en Valéry speelden aan de rand van de zee, en Remco deed een dutje op de handdoeken. Ondanks dat het erg druk was, en veel kinderen heen en weer rende was de sfeer gemoedelijk. Italiaanse muziek klonk door de speakers en iedereen leek zich te vermaken. Een stukje verderop was de boulevard te zien waar toeristen schuilden van de zon.

Ook mijn man had wel genoeg van de hitte en kwam met het idee om even een ijsje te gaan eten een stukje verderop. Mijn dochters speelden ondertussen op een rubberen vlonder aan de rand van de zee. Toen ik vroeg of ze meegingen naar het terras, zeiden ze dat ze graag bleven spelen. Omdat het terrasje nog geen 100 meter verderop was en we de felgele vlonder goed in de gaten konden houden, ging ik akkoord.

Niet veel later zat ik aan een heerlijke ijskoffie met slagroom. Ik zat met mijn rug naar het strand. M’n man had zicht op de zee, en genoot van z’n ijsje. En toen gebeurde het. Ik zal het nooit vergeten. ‘I belong to you ’ van Eros Ramazotti klonk over het terras en ik zag een toeristisch koppel verliefd langslopen.

Moederinstinct

Opeens werd ik ontzettend misselijk. Het leek alsof de koffie weer omhoog kwam.  Ik voelde dat er iets mis was. Mijn hart leek uit mijn borst te springen en mijn buik leek wel in vuur te staan. Een onverklaarbaar instinct leek me uit mijn stoel te schieten. Mijn man keek me verbaasd aan. Ik voelde dat m’n jongste dochter in gevaar was. Ik kon niet meer nadenken. Ik wist alleen dat ik moest rennen. Een oerkracht kwam naar boven, en op blote voeten rende ik zo snel ik kon naar het strand.

Ik zag de gele vlonder, en de Italiaanse jongetjes. Ik rende met kleren aan de zee in en zag twee tienermeisjes. Ik was tot mijn middel in het water toen ik een blond meisje zag. Ik riep zo hard ik kon maar Carmen leek me niet te horen. Ze zat op haar knieën aan de rand van de vlonder. De paniek schoot door me heen. Weer riep ik haar. Dit keer keek m’n dochter mij in paniek aan. Ze riep iets onverstaanbaars, maar ik begreep wat ze bedoelde.

Ik dook onder de vlonder. Het water was troebel en ik zag niet veel. Ik kreeg een slok zout water binnen. Ik zwom onder de vlonder en zag korte beentjes en armpjes wild bewegen. Ik greep naar de enkel en zo hard als ik kon trok ik Valéry boven water. “Val! Val! Val! Val!” Ik kon niet stoppen met schreeuwen. Toen ik haar op de vlonder trok,  deed ze haar ogen open en moest ze overgeven. Ik heb het hele strand bij elkaar gehuild.

Carmen vertelde later dat haar enkelbandje was afgegleden en Valéry hem graag wilde zoeken. Mijn dochters waren beide goede zwemmers, maar door de stroming wist Valéry niet meer boven te komen. Die middag heb ik alle enkelbandjes gekocht die er op het eiland te vinden waren. Tot op de dag van vandaag bungelt er nog altijd een gekleurd bandje aan hun enkels.

Noem het intuïtie, onderbuikgevoel of simpelweg een moederinstinct: ik zal dit gevoel nooit negeren. Mijn dochter is ondertussen 30 jaar, en woont al ruime tijd in het buitenland. Toch voel ik nog steeds feilloos aan wanneer ze in de problemen zit.”

Waarom kids in Italië geen bedtijd hebben