Redactie Persoonlijk 2 aug 2020, 08:00

Leestijd: 3 minuten

Anoniem: ‘Ik wil geen kinderen en ik voel me hier heel schuldig over’

Vroeger was het geen keuze, maar juist doodnormaal om kinderen te krijgen. Het typische “huisje, boompje beestje” ideaal was toentertijd zo goed als nodig om geaccepteerd te worden binnen de maatschappij. Tegenwoordig denkt menig vrouw hier anders over; er zijn steeds meer vrouwen die er bewust voor kiezen om geen kinderen te krijgen.

Net zoals deze anonieme vrouw, die geen kinderwens heeft, maar zich wel schuldig voelt over haar beslissing.

Kinderwens en schuldgevoelens

‘Ik vond het heerlijk om als enig kind op te groeien. Van de rijkelijke kerstmissen tot de rustige tienerjaren en de fijne bezoekjes aan mijn ouwelijk huis die ik met niemand hoefde te delen. Ik haat het om het stereotype aan enige kinderen te hangen, maar we hebben inderdaad veel voor onszelf. Hoewel ik dat altijd als heel fijn heb ervaren is er één ding wat ik – nu ik me in mijn dertigen jaren bevind – graag met mijn zussen en broers zou willen delen. “De last” om mijn ouders kleinkinderen te geven.’

‘Moet mijn moeders wens ten koste gaan van wat ikzelf wil?’

‘Mijn moeder heeft inmiddels geaccepteerd dat ze nooit kleinkinderen zal hebben, maar diep van binnen weet ik dat ze dit niet helemaal meent. Ik voel me dan ook heartbroken. Ik ging er altijd vanuit dat mijn kinderwens ooit nog op zou komen dagen, maar daar is niets van waar. Ja; ik wil heel graag een hond, maar kinderen? Ik moet er nu in ieder geval nog niet aan denken! En hoewel ik mijn moeder alles wil geven wat haar hartje begeert – ik gebruik zelfs geen wasmiddel die zij haat – hoeft dit toch niet ten koste te gaan van wat ik wil?

Daarnaast heb ik er altijd in geloofd dat een kind niet op de wereld moet worden gezet om “een bepaald doel”, zoals het fiksen van een huwelijk of om iemand te dwingen volwassen te worden. En al helemaal niet om het pensioen van je ouders als het ware te verrijken. Toch wil ik mijn ouders niet teleurstellen, het idee knaagt aan me. Vooral omdat als ik een zus of broer ik kinderen allang had afgeschreven.’

‘…en daarvoor voel ik me egoïstisch en schuldig.’

‘Ik krijg een jaloers gevoel als mijn vriendinnen praten over hoe leuk het is om tante te zijn. Ik zou het liefst ook nichtjes en neefjes willen hebben om ze te overspoelen met cadeautjes en knuffels. Ik zou er alles voor overhebben om een broer of zus te hebben die staat te popelen om zich voor te planten. Terwijl ik met een gerust hart kan genieten van mijn kinderloze volwassen leven.

Mijn ouders zijn hier bezorgd over, want volgens hen zou ik pas met een kind een volledig volwassen leven leiden. Zij konden het stokje wel doorgeven, zorgden ervoor dat de generatie niet zou stoppen en zouden hun taak als ouder zijnde hebben voldaan. Maar het voelt alsof ik hen tot het eeuwige ouderschap heb gedoemd, en daarvoor voel ik me egoïstisch en schuldig.’

Meer lezen?

• Anoniem: ‘Ik was die andere vrouw, eerst onbewust, toen volledig bewust’
• Anoniem: ‘Ik dacht dat mijn man nuchter, charmant en grappig was. Dat was hij niet’

Popsugar