Laurien Bleeker Persoonlijk 6 mei 2022, 18:49

Leestijd: 5 minuten

De dochter van Jasmijn ademde niet na haar geboorte: ‘Ik had niet door dat het helemaal fout zat’

Na de geboorte van de dochter van Jasmijn gaat het niet goed. Haar dochtertje heeft een slechte start, maar Jasmijn heeft op dat moment nog geen idee wat er aan de hand is terwijl ze alleen in de bevalkamer ligt. “Ik was vooral met mezelf bezig op dat moment.”

Jasmijn (35): “Op zaterdagavond 26 juni begonnen mijn weeën, maar er zat nog twintig minuten tussen. Dit ging zo door tot de volgende ochtend rond half 6 en toen ben ik in een warm bad gestapt. Twee uur later was het water koud en ben ik mijn zoontje Luka aan gaan kleden en op een zwangerschapsbal gaan zitten. Rond half 9 hebben we toch maar de verloskundige gebeld en even later bleek ik al op vijf centimeter ontsluiting te zitten. Luka werd opgehaald door mijn ouders zodat wij naar het ziekenhuis konden vertrekken. Al puffend liep ik naar de auto en de buren die naar hun werk gingen, wensten me succes.

Het is nog best een eindje rijden van hier naar het ziekenhuis, en er moest nog gebeld en gewacht worden tot duidelijk was dat we in het ziekenhuis terecht konden. In het ziekenhuis ging het best snel. Bij aankomst ben ik vrijwel meteen onder de douche gegaan. Ik voelde aan dat ze zou komen als ik zou gaan staan, maar ik had de tijd in de douche nodig om mij mentaal voor te bereiden. Vanuit de douche ben ik meteen op het bed gaan liggen.

Ze was helemaal paars

Ik had van tevoren aangegeven meerdere houdingen te willen proberen, maar op bed liggen leek mij toch het meest relaxt. Toen kwam onze dochter eigenlijk al meteen en mocht ik met de weeën meepersen. Voor mijn gevoel heb ik twee keer geperst en toen stond het hoofdje, maar vanwege een eerdere ruptuur stopte ik met persen tot de volgende wee, op aanwijzing van de verloskundige. Alleen de volgende wee kwam niet. Toen veranderde de sfeer en moest ik op eigen kracht verder persen. Die gehele tijd heb ik in mijn hoofd tegen mijzelf en Vesper als een soort mantra herhaald: “Jij bent sterk en ik ben sterk, we doen het samen”. Toen gleed ze uit mij en werd ze direct op mijn borst gelegd, ze was helemaal paars.
Toen ging het heel snel. De kraamverzorgster kneep in haar voetje en gaf nog wat prikkels. De verloskundige liet Rogier snel de navelstreng doorknippen en toen werd Vesper meegenomen de kamer uit. Rogier rende erachteraan en ik bleef alleen en in verwarring achter. De placenta werd geboren en mijn nacontrole werd gedaan, ik had naweeën en verder totaal niet door dat er iets aan de hand was. Ik zat nog helemaal in mijn bevalbubbel.

Ze ademde niet meteen na haar geboorte

Na een tijdje kwam een verpleegster de kamer in en die zei dat Vesper beademd was en dat ze nu stabiel was. Toen stortte ik in, ik voelde me zo schuldig, omdat ik helemaal niks door had gehad en helemaal niet met haar bezig was geweest in mijn hoofd. Toen ze eindelijk terug de kamer in kwam, had ze wel weer wat kleur, maar ook overal slangetjes en plakkertjes en een luiertje om. Haar eerste uur op aarde heb ik dus totaal gemist. Ik was daardoor enorm in de war en heel verdrietig.

Rogier vertelde dat Vesper niet ademde bij haar geboorte en dat ze naar een andere kamer gingen waarbij van alle kanten witte jassen aan kwamen rennen. Ze kreeg een ballonnetje op haar gezicht en overal plakkers en dat heeft op hem veel indruk gemaakt. Hij was dan ook heel blij en opgelucht dat ‘alles weer goed’ was. Voor mij voelde het helemaal niet goed, ‘What the fuck happend’, dacht ik.

Ik merkte op dat ze vreemd ademhaalde

Later werd uitgelegd dat de navelstreng om haar nekje zat bij de geboorte. En dat ze tijdens haar geboorte vruchtwater binnen heeft gekregen omdat het zo snel ging. En hierdoor kon ze de transitie van baarmoeder naar aarde niet aan. Het is te vergelijken met het opblazen van een ballon waar water in zit terwijl je adem niet sterk genoeg is om het tuutje op te rekken. Ze heeft geen zuurstofgebrek gehad, dus voor haar lichamelijk heeft het geen gevolgen gehad.
Toen alles oké bleek te zijn, hebben we de opa’s en oma’s gebeld en daarna ben ik gaan douchen. Na het douchen merkte ik op dat het nog niet helemaal goed leek te gaan met Vesper. Haar temperatuur ging van hoog naar laag en ik vond dat ze vreemd ademhaalde. We werden naar een andere kamer gereden om nog een nachtje te blijven, toen ik weer aangaf dat er iets met haar ademhaling was. Er werd naar me geluisterd en weer werd ze bij me weggehaald.

Weer zat ik helemaal alleen op een kamer zonder dat ik wist wat er aan de hand was. Er kwam iemand eten voor me brengen, maar ook zij wist niet waar mijn pasgeboren dochter was. Ik voelde me toen zo eenzaam en verlaten. Na een tijdje kwamen Rogier en Vesper mijn kamer weer binnen, samen met een kinderarts. Ze werd goed in de gaten gehouden en er was bloed afgenomen om te checken of ze misschien een infectie had.

EMDR om de gebeurtenis na haar geboorte te verwerken

Gelukkig herstelde ze zelf en mocht ze bij ons op de kamer blijven. Wel moesten we haar monitoren, dus ik sliep weinig die nacht. Ze was zo breekbaar na haar geboorte, dat ik het moeilijk vond om haar bij me te hebben liggen. Ze heeft dus de hele nacht in haar wiegje naast me geleden en elk uur kwam iemand bij haar kijken. Ook ik werd om de drie uur wakker gemaakt, iets wat we hadden afgesproken en ik was heel blij dat er echt naar me geluisterd werd. Iedereen was zo zorgzaam daar.
De dag erna mochten we gelukkig naar huis en nu, bijna een (pittig) jaar later, kan ik over deze gebeurtenis praten. Binnenkort start ik met EMDR om de heftige start van ons meisje te verwerken. En hoewel Vesper haar longen een kwetsbaar punt lijken te blijven, gaat het nu gelukkig goed met haar.”

Miriam (41) over haar dochter: ‘Na 1,5 jaar kregen we de diagnose van het Syndroom van Kleefstra’