Valéry de Voijs Persoonlijk 27 feb 2025, 13:03

Leestijd: 4 minuten

Francine (33): ‘Wij laten onze tweeling iedere maand een weekend bij de oppas’

De tropenjaren – wie kent ze niet? Francine (33) en haar man zitten er middenin. Met een tweeling van twee jaar hebben ze nog amper tijd voor zichzelf, laat staan voor hun relatie. Het koppel heeft daar een oplossing voor gevonden: hun oppas blijft iedere maand een lang weekend of midweek alleen bij de kinderen.

“Jarenlang heb ik gedacht dat ik geen kinderen kon krijgen. Op mijn zeventiende werd mij namelijk in het ziekenhuis verteld dat ik PCOS had en dat het waarschijnlijk moeilijk zou worden om zwanger te raken. Daarbij werd ik soms acht maanden achter elkaar niet ongesteld.

Geen kinderwens

Als je vanaf zo’n jonge leeftijd denkt dat zwanger worden heel moeilijk zal zijn, stel je je daarop in. Mijn kinderwens is daardoor nooit gekomen. Ook mijn man had geen grote wens om vader te worden. Samen hadden we veel toekomstplannen waarin geen kinderen voorkwamen. Investeren in vastgoed, een bouwval in Frankrijk opknappen, samen een wereldreis maken – er stond genoeg op onze lijst.

Maar toen werd ik zwanger. Niet van één baby, maar van een tweeling. Dit was een enorme shock voor mij en mijn man. We hebben zelfs getwijfeld of we de zwangerschap moesten doorzetten. Maar we zagen het tegelijkertijd als een wonder en wilden het graag samen aangaan.

Voorbij de roze wolk

Onze jongens werden geboren en de eerste maanden zaten we op een roze wolk. Maar daarna drong de realiteit door. We hadden veel minder tijd voor elkaar en er was geen tijd meer voor onszelf. Hoeveel we ook van onze kinderen houden, het was behoorlijk pittig en we verlangden soms enorm naar ons ‘oude’ leven.

We waren allebei niet meer gelukkig en dat botvierden we op elkaar. Ik kan me nog goed herinneren dat ik de hele dag met de kinderen was geweest. Mijn man belde mij op terwijl hij van zijn werk wegreed. Hij vroeg of hij alsjeblieft een uurtje mocht gaan padellen met zijn collega’s. Ik was woest en ging tekeer tegen hem. Ik had namelijk een superzware nacht en dag gehad en was de uren aan het aftellen tot mijn man thuis zou komen van zijn werk. Dat was voor ons een soort ‘slap in the face’. We moesten iets veranderen.

De oppas blijft alleen

Wij hebben een oppas gevonden, een hele aardige dame met veel ervaring met kinderen. En het belangrijkste: mijn zoontjes zijn gek op haar. Nadat zij gewend was aan het reilen en zeilen van ons gezin en vertrouwd was met de jongens en hun behoeften, vonden we het veilig genoeg om haar alleen te laten.

Nu gaan we iedere maand een lang weekend of een midweekje weg en laten de jongens bij haar. Dat voelt soms een beetje gek, alsof ik mijn verantwoordelijkheid niet neem. Mijn zus noemt mij zelfs een egoïst. Soms voel ik me ook super schuldig en mis ik ze enorm als ik ergens in een hotelkamer lig.

Betere ouders

Maar tegelijkertijd heb ik ook onwijs veel plezier met mijn man. We hebben echt tijd voor elkaar en lopen weer als twee verliefde pubers over straat. We kunnen soms een heel weekend alleen maar samen in bed liggen en eten bestellen, of we gaan op stedentrip of kamperen in de natuur. En de kinderen hebben het heel fijn met de oppas. Ze doen leuke dingen

Wij worden er allebei betere mensen van – dus ook betere ouders. En dat straalt weer af op onze kinderen. Ik geniet nu meer van ze, ben relaxter, vrolijker en heb meer energie. Onze kinderen zien nu hun ouders veel lachen en liefdevol met elkaar omgaan, in plaats van alleen maar kibbelen over wie wel of niet mag padellen.”

Net als Francine in dit verhaal heeft ook de familie Vermeulen een moeilijke periode doorgemaakt. In plaats van een oppas in te schakelen, kozen zij ervoor om apart te gaan wonen. Lees hier hun hele verhaal.

Erica (42) kreeg twee dochters in een jaar: ‘Ik trok bleek weg bij de positieve zwangerschapstest’